K3

De mannen uit The Holy Grail op de paarden, die in het bos tot stilstand kwamen waren overduidelijk ridders. Toen ze zich dan ook voorstelden als knights mishoorde ik dat niet, en dacht niet dat ze zichzelf nights meenden te zijn. Maar wat kwam daarna? We are the knights who say kneel? Who say knee? Ni? Pas toen ze luid hinnekend de open plek overdraafden en het bos weer in verdwenen, toen had ik het antwoord.

Op Vlieland logeerde ik onlangs in een tenthuisje. Een voor mij nieuw fenomeen. Zonder water, met echte bedden en getooid met een heuse naam. Deze naam moest bij de ingang van de camping genoemd worden om de sleutel in bezit te krijgen. Iets basketbal-achtigs, had ik onthouden. Dunk-nogwat. Het meisje begreep me niet. Hoeveel huisjes stonden er op deze camping, zo onduidelijk was ik toch niet? Ik diepte de informatie uit mijn rugzak en wees het woord aan. Hier met die sleutel.
We zaten al ruim in het huisje, met het gastenboek op schoot toen het k-wartje viel. We logeerden in het duinkonijntje, door de Friezen Dunknientsje genoemd.

Gisteren een lunchlezing over veiligheid met water. Karnemelk erbij, omvangrijke powerpoint, kom maar op met je verhaal. Na een stukje piping en ruim aandacht voor onderzuiging verbaasde het me niet dat een gewichtig probleem als cellulitis op de volgende slide voorkwam. Ik noem ze zelf putjes, die bewoners van menige dij; ze zijn onze aandacht meer dan waard. En dij-kring, dat klinkt gepast serieus.
Toen kwam er een plaatje bij.