Wave peopleNathan has come to the beach to hear his mother’s voice. She had been a woman of few words. “I have cancer”, she told her son, and died within a week. Nathan stands on the beach and watches the outgoing tide. His mother was a wave person. She moved like one: gentle yet sudden, softening and firm. Nathan remembers her hand emerging through the banisters. She did it when he tried to escape upstairs from doing the dishes, or trying to disguise his mouthful of biscuits. Her iron fist clenched around his ankle.
“Argh” he said.
“I love you too, son”, she responded, while he turned and descended.
Nathan watches the waves, the foam, the ebbing water, and sure enough, his mother’s voice from years ago comes back to him.
“Hi uncle Henry!” she exclaimed on a stormy day, to a wave with an embonpoint. When the sea was more of a bubbling soup she waved ‘Hi, little Denise’, greeting the stillborn daughter of her cousin. Other waves were her late father, her long gone nanny or Julius Caesar.
Nathan’s feet sink in the sand a couple of yards from the water. Was he supposed to see his mother in one of those waves that all seem alike to him? ‘Bye mum’, he whispers, and feels foolish. A splash of water takes him by surprise. His shoe and sock are wet. A mirror of water glides back to the water line. It emerges again, like a transparent snake, and touches the nose of his wet shoe. Nathan kneels. His hands stroke the water that trickles in between his fingers down in the sand. He has to let go. The waves are back in place again.
‘I love you too, mum’.
4 opmerkingen:
Als ik toch in de jury had gezeten...
....
(stille bewondering)
Tranen met tuiten hier...
omdat
a) het erg goed geschreven is (en ach jullie kennen mij wel inmiddels, als ik dat niet zou vinden dan zou ik gewoon niets zeggen! Nee, lieve Ina, jou zou ik niet afkraken ;-o
b)het doet me heel erg aan het verhaal van een vriendin van een vriendin denken. Die vrouw is overleden en haar man en kinderen hebben haar as in een cairn stenen op het strand bij laagwater gestrooid. Ze hebben de middag doorgebracht daar op 'haar' strand en toen de zee weer omhoog kwam nam het dus haar as weer mee.
Ik heb dit verhaal nu 2 keer herlezen. Zeer mooi, maar dat weet je zelf ook wel. Dus print het uit, vouw er een bootje van en, als je durft, laat het wegvaren, ergens daarachter in het kanaal zonder golfslag. Vergeet dan die woorden in het Engels en begin opnieuw zonder om te kijken, in het Nederlands. Dan heb je iets unieks binnen handbereik. Dit zal niemand onberoerd laten.
Een reactie posten