Erbarme dich

Het zal een uur of twee, drie uur 's nachts zijn geweest. Ik lig op de goedkoopste soort Heugafelt groene tegels. Om mij heen zes, acht koor- en orkest genoten. Ook liggend. Sommigen op de rug, starend in het donker. Anderen alsof ze net in bed zijn gerold. Kène heeft verordonneerd dat we naar Erbarme dich gaan luisteren. Ik moet het al vaker gehoord hebben, maar nu staan al mijn zintuigen op scherp. Acht bier achter de kiezen, minstens, in een voor mij vreemde omgeving, kersverse Uskiet als ik ben. Van 's ochtends negen tot 's avonds elf oefenen we Bach's Hohe Messe, deze eerste week van januari in de jaren tachtig, in de bossen van Zeist. Daartussen door is het tijd voor nog meer Bach. Ik hoorde dit voor de eerste keer bewust. Ik geniet van de tranen die in mijn oren lopen.

Honderden, duizenden Erbarme dichs en 25 jaar later. Het is vrijdagmiddag. De wassen zijn gedraaid, de soep gemaakt, en de oudste komt uit school. Per sms kondigt hij aan dat hij het vriendinnetje meeneemt. Dat vraagt om speciale muziek. De zoon moet binnenkort ingewijd in één van de drie grote werken, dus subtiele achtergrondmuziek is op z'n plaats. Dertig seconden nadat ik het meisje met de vriendelijke oogopslag de eerste hand heb gedrukt zijn zoon en vriendin boven, met cola, om wiskunde te leren. Ik druk op replay en draai aan de volumeknop.