Ik noem haar Jennifer. Ze is 19 jaar, blond, en aan het bellen. Heel lang aan het bellen. Ze is niet heel blij, maar haar stem klinkt vrolijk. Een kaartje naar Enschede, bijna Duitsland, is fokking 20 euro 10. Ze heeft veel vriendinnen die belangrijker voor haar zijn dan haar vriendjes. Vriendjes zijn tijdelijk, vriendinnen voor altijd. Dat vind jij toch ook?
Ze belt met de mobiel die niet in het bier is gevallen. Zelf drinkt ze geen bier. Het toetsenbord weigert, de bovenste helft tenminste. Met haar andere telefoontje heeft ze haar pincode gewijzigd in cijfers die bovenin zitten. Maar okay zit rechts onderin. Geen succes, op weg naar bijna Duitsland. Voor 20 euro 10.
Ze wil eigenlijk wel studeren. Na de zomer begint ze met psychologie. Misschien. Of zo.
Dan valt een jonge vrouw dwars over het gangpad in een stuip. Handenvol reizigers schrikken hardop. Is er een dokter? Moeten we bellen? De spoorweg tussen Amersfoort en Apeldoorn is lang. De schuifdeuren omklemmen de haren van de gevallen vrouw. Eindelijk Apeldoorn en een ambulance.
Je wilt het niet zien maar toch kijken, zegt Jennifer.
zondag 23 november 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten