We waren bij oma geweest, op vier hoog in de Tattistraat, Rotterdam Alexanderpolder. Hij verscheen een meter van mijn voeten. Zijn hoofd vulde het gehele ronde raampje. Ik verstijfde. De lift zakte en het hoofd steeg. De deur ging open en ik zag nu de mijnheer helemaal. In keurige regenjas en met een vriendelijke glimlach. Ik gilde. Mijn moeder schrok. Ik zag dat ze zich schaamde. Ik bleef stokstijf staan. De man stapte - nog steeds glimlachend - opzij. Ik schaamde me nu ook, maar kon niet ophouden met gillen. Ik denk dat mijn moeder zacht sorry zei, terwijl ze me voorttrok, terug naar ons dorpje.
Het was 1972. Ik was acht jaar. Ik zag mijn eerste neger.
woensdag 5 november 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Van 1972 tot 2008 is een hele tijd en ongetwijfeld heeft er ook bij jou een grote verandering plaatsgevonden;-)
Mooi verteld Ina!
Ina, jij bent jonger dan ik, maar je wist niet wie Elvis Presley was toen hij dood ging en je wist niet wat een neger was in 1972? Ik vermoed toch wel een _klein_ beetje overdrijven...
@elma: ik wist natuurlijk wel wat een neger was (we hadden wel televisie en de zendingskalender), maar ik had er waarlijk nog geen in het echt gezien. En deze mijnheer was niet Obama-zwart, maar echt diep ebony :-)
Geen enkele overdrijving. Helaas, of niet?
Er stond vandaag een stukje in de krant over de eerste neger zus en de eerste neger zo (als gouverneur, als bokster, als astronout). Jouw verhaal kan er zo tussen! :-)
ROFLOL
Een reactie posten