Naast me komt een lange sportieve vent zitten met muziek in zijn oren. Hij kijkt al binnen een minuut speurend in de rondte en vooral naar mij. Nu ruik ook ik de penetrante lavendellucht. Zou hij denken dat ik deze verspreid? Bij het volgende station gaat hij een paar bankjes naar achteren. Inmiddels ben ik gaan hopen dat hij de steeds smeriger wordende lucht bij zich droeg. Maar nee. De lucht blijft hangen. Ook de oudere dame die nu naast mij komt blikt al spoedig opzij.
Het is een camouflagelucht. Iemand zonder ruikvermogen of iemand die zich in geen dagen heeft kunnen verfrissen, heeft zichzelf bepoederd of besprenkeld. Ik krijg hoofdpijn. Zo'n hoofdpijn door luchten (hyacinthen, lelies, narcissen) is doorgaans binnen vijf minuten wel weer weg als ook de lucht weg is, maar ik zit nog een half uur in deze trein.
De redelijke volle trein kent nog één leeg plaatsje. Naast een man geheel in (nep?)leer, met zwarte lege tas naast zich op de bank. Zijn haren zijn glijbaanvet, zijn schouders niet onbespikkeld. Daar moet ik niet te lang naar kijken.
Bij de volgende halte staat een keurige dame in een diepblauw mantelpak op. Haar man schikt haar mantel - zo'n vrouw draagt een mantel, geen jas - behoedzaam langs haar permanent. Aha! De theorie van de neusgehandicapte komt weer boven. De lucht zal in Apeldoorn achterblijven. Hoop ik. Tevergeefs.
Ik knijp de rest van de reis mijn neus dicht.
Bij het uitstappen speel ik politiehond. Het is de man in leer met de kraag van roos en haren.
1 opmerking:
Wat zou-ie gedaan hebben dat-ie zo'n luchtje verspreidt?? Mijn theorie is dat hij eigenlijk van die teershampoo gebruikt heeft tegen de roos en om die vreselijke lucht te camoufleren een greep heeft gedaan in het kastje met etherische oliën en zich rijkelijk besprenkeld heeft tot hij zelf de lucht van de teershampoo niet meer oppikte...
Trouwens, een asbakkenlucht is eigenlijk erger, want de hoofdpijn die daardoor opgewekt wordt, blijft!
Een reactie posten