"Erg, hè?"Marit kwam met haar fiets aan de hand de schuurdeur uit. Ze had - terecht - verwacht dat ik er al zou staan, en duidelijk had ze zich verheugd op dit moment. Met mij het 'hele erge' te delen.
"Nou, zeker" probeerde ik voorzichtig.
Het was het begin van de tweede klas. En hoewel wij niet langer bij elkaar in de klas zouden zitten, hadden Marit en ik toch de gewoonte opgepakt om samen naar school te fietsen. Marit had een oudere broer, een werkende moeder en sprak voor een dertienjarige fantastisch Engels. Maar het meest keek ik tegen haar op omdat ze op de hoogte was van wat er in de wereld gebeurde. Zij mocht wel alle televisieprogramma's kijken en de interessante bladen werden niet alleen bij de kapper gelezen. Dankzij haar kwam ik er achter wat ik moest weten om mee te kunnen praten.
Vaak sprak ze op een zuchtend toontje tegen mij. Ze had duivels goed in de gaten als ik het spoor weer eens bijster was. Dan legde ze ongeduldig maar glashelder uit hoe dat ging: haren verven, een panty aantrekken of je ouders betrappen tijdens je-weet-wel-...-sex.
"Mijn moeder is er kapot van."
O jee. Nu werd het serieuzer. Zou het iets in de familiekring zijn? Had ik gemist dat het pleintje uit was gelopen omdat hun kat was overreden?
Als huidige vrienden sceptisch kijken wanneer ik vertel over mijn wereldvreemheid als meisje van 13 (en 14, en 15, en ...) overtuig ik hen nog altijd hiermee: Toen Elvis Presley 30 jaar geleden overleed, had ik geen flauw idee wie hij was.
2 opmerkingen:
Oh Ina, hoe herkenbaar! Maar, wereldvreemd, ik? Mijn ouders draaiden geen Elvis Presley, daar kwam het door!
Mijn ouders draaiden ook geen Elvis Presley. Ze draaiden ook geen Bach. Toch wist ik ongeveer wie beide goede mannen waren. Ik vind het toch behoorlijk wereldvreemd. (Niets mis mee hoor ;-)
Een reactie posten