Hoe het moet, dat weet ik wel. Hoe het vol te houden, da's mijn probleem, het mag voldoende bekend zijn. Misschien moet ik eens op zoek naar de oorzaak van de onmogelijkheid mijn rug recht en mijn mond dicht te houden. Voor die tijd toch nog één poging om weer in gezondere garelen te belanden zonder psycholoog.Ditmaal zonder te sporten. Na 43 jaar durf ik hardop te stellen: ik heb er een hekel aan. Die douche na afloop is nog wel lekker en goed zweten heel soms ook, maar dat gestuntel met een bal of een loopband of een tegenspeler. Ik fiets vier keer per week van de Vijfhoek naar station Deventer. En terug! Dat moet het dan maar zijn. Nou, vooruit, ik neem me voor wat vaker de trap te nemen en lopen en fietsen niet uit de weg te gaan.
Om de moed erin te houden heb ik schema's gemaakt. That's me, folks. Schema's met beloningen en bestraffingen. Elke kilo die verdwijnt wordt beloond en bestraft. Beloond omdat het eindelijk dan toch maar gelukt is. En bestraft, omdat ik a) eigenlijk die kilo er helemaal niet áán had moeten laten komen en b) opdat ik op die manier geestelijke ballast kwijtraak. Want wat zijn zoal de straffen? Vooral het bijwerken van achterstallig onderhoud, er moet geklust worden! En gezwommen of gefietst, want beweging zie ik toch als straf. De beloningen zijn ook op mijn lijf geschreven: een boek (maar alleen dan!), een saunabezoek of een portie sushi.
Als mijn Body Mass Index eenmaal exact 25 is, dan pas ik niet alleen alle kleren weer die al weer jaren uit de mode liggen te raken in mijn klerenkast, maar is die kast ook opgeruimd. En zo ook de zolder. En heb ik een prachtig ingerichte schrijfplek. Mijn vrijwilligerswerk is geadministreerd, mijn bookcrossingboeken gearchiveerd, en wat ik niet meer nodig heb is weggegeven of weggegooid. Ik voel me al ponden lichter worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten