Els:Ik moest zo nodig, dat de straal op het betonnen wegdek klettert en mijn broekspijpen nat worden. Ik zit gehurkt tussen de portieren van mijn auto. Ik verzet mijn linkerschoen wat. Ik had de stroom niet goed ingeschat. Zit het leven niet altijd vol verrassingen?
"Mijn lijf is als van Julia Robberts; mijn hoofd is voor wie van een uitdaging houdt." Of: "Lelijkheid went; schoonheid verveelt". Al op zoveel manieren heb ik mezelf in evenzovele advertenties omschreven. Maar nog geen man die niet op me afknapt.
Een vriendin gaf me de naam van een plastisch chirurg, een bijzonder goede, in Frankrijk. 't Is nog een eind rijden. Mijn TomTom is de weg kwijt en daar zit ik nu, achter deze supermarkt op dit lege parkeerterrein. Ik verlies mijn evenwicht en val achterover. De achterportier biedt onvoldoende steun. Ik sta op, klop het straatvuil van mijn billen en hijs mijn broek uit de plas.
Het vet uit mijn linkerbeen moet voldoende zijn om één borst te vergroten en een zwembandje rond mijn heupen te maken. Ik zal een buikje krijgen. De huid van mijn scheenbeen zal op mijn armen terecht komen, moeilijk bereikbaar voor het scheermes. Twee tenen zullen verhuizen naar de rechterkant. Dan kan het been worden afgezet. Aan mijn hoofd zal niet worden gesleuteld. Mijn karakterkop, zoals mijn vader 'm noemt. Die kop krijgt eindelijk het lichaam dat het verdient. Ik krijg het lichaam dat ik verdien. Dan ga ik een automaat rijden. En in de advertentie zet ik "gehandicapte vrouw zoekt lieve man".
Elp, 5 augustus 2007
monoloog in benarde situatie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten