Dit lied laat ik uit de auto-speakers knallen elke keer als ik het terrein van Buitenkunst achter me laat. Het is een belofte aan mezelf om terug te keren. Terug naar de plek waar mijn batterij zich oplaadt, een mini-wereld zonder cynisme. Waar ik ongekend creatief ben, vol energie. Zo'n plek achter je laten stemt melancholiek. Maar als een muntje dat ik in de fontein gooi, klinkt dan dit lied.
Op de heenweg moet een ander nummer mij in de juiste stemming brengen. De laatste vijf minuten van de reis naar het terrein toe, grotendeels over een kronkelend geel zandpad, draai ik van dezelfde CD Leven zonder angst. Als een opdracht aan mezelf om me de komende week niet te verschuilen. Een opdracht om te schitteren, te ontdekken, te zijn, te leven. Het gaat me eigenlijk vanzelf af, daar, maar Brigitte zet me zo lekker gelijk op de goede weg.
Ik ben daar klaar als ik de opdrachten aan mezelf om kan draaien. Als ik pas dan daar heen wil, heen moét, als het koud wordt om mijn ziel. En - vooral - als ik weet hoe te schitteren, hoe creatief en vol energie te zijn buiten het Uteringskamp. Ik mag weer een week gaan verzinnen hoe dat moet.
1 opmerking:
Geniet maar lekker! Buitenkunst, van alle werelden het beste.
Een reactie posten