I am beside myself

Er zijn van die dagen dat het klopt. Een niet al te groot groepje, wilde zangmedewerker Mariëlle hebben. En een beetje ritmisch inzicht en kennis van het notenschrift was wel handig. Even later stonden we met z'n veertienen in de tent, die de bassen snel half open maakten, zodat we het bos toe konden spreken. Vier sopranen, vier alten, drie tenoren en drie bassen. Perfect.

We namen een spreekkoor van Ernst Toch onder handen met de titel "Valse". Ernst noemde zichzelf al de meest vergeten componist van de twintigste eeuw, dus een al te grote schande zal het niet zijn dat ik nog nooit van hem gehoord had.

Een spreekkoor, da's een kwestie van goed tellen, zorgen dat je je stem niet forceert en veel plezier maken. Valse is een social talk in driekwartsmaat. Toch zou tijdens een kroegbezoek geïnspireerd zijn geraakt door het gebabbel aan de bar. De stemmen kaatsen in ijltempo heen en weer terwijl wij naarstig ons best doen de Éen-twee-drie van de wals in stand te houden. We fluisteren, roepen, mopperen, kwelen. Zoals zo vaak mogen ook van Toch de sopranen uit het dak: Isn't it beautiful? Completely mad! I am beside myself!!

Twee keer twee uur hard werken en toen mocht 's avonds het publiek het stuk van vier minuten beluisteren. Weer in het bos, op een open plek ditmaal, stonden we in een dichte kring, ruggen naar het publiek. What a dance!

Naschrift: Nog geen geluidsopname of filmpje op het wereldwijde net kunnen vinden. Wel op youtube een ander, soortgelijk werk van Ernst Toch. Voor wie een indruk wil krijgen van een spreekkoor van deze componist: de geografische fuga.