Net niet

Ze draagt voor het eerst sinds weken kousen, een broek met lange pijpen, en een beha. Brengt wat make-up aan. Hangt een ketting om. De overgang van camping naar kantoor is groot. De nette schoenen knellen om haar voeten. Dan het schonen van de mailbox en de eerste plastic bekers automatenkoffie. Fijn gehad? vragen de collega's. Nou en of. Lekker uitgerust? Zeker weten. 's Avonds merkt haar zoon op dat haar blouse binnenstebuiten zit.

Gesmeerde actie

Op zondagmorgen vertrekken we van de camping bij Sandane. De weg en het landschap zijn volledig verlaten. We zijn op weg naar een waterval, die te bereiken is via een smal, steil paadje. Net als ik het grind op wil draaien, lijkt het stuur te blokkeren. Ik zie verschillende waarschuwingslampjes gloeien en weet met enige kracht de auto veilig aan de overkant te krijgen. Motor uit. Wat nu? Het instructieboekje meldt dat juist deze lampjes een onmiddellijk bezoek aan een garage noodzakelijk maken. Ik besluit de motorkap te openen. Misschien schiet me iets te binnen. Olie peilen, dat zou ik toch moeten kunnen?

Dan staat er vanuit het niets achter ons een camper. Met een Nederlandse jonge man. Die verstand heeft van motoren. En hij heeft olie bij zich. Ford-olie. En geruststellende tekst. Het is goed zo. Na vijf minuten zijn we weer onderweg. De man is verdwenen.

Als een garnaal je galgenmaal is

't Ziet er nog wel aardig uit. Met een soepele zwaai het nepvisje aan een draad zover mogelijk het fjord in tjoepen en dan de lijn weer binnenhalen met een molentje. Ik heb erbij gezeten, vanmiddag, en stiekem gehoopt dat de zalm die opgevist zou worden mijn avondmaal mag zijn. Maar beet krijgt hij niet, de stoicijnse Duitser, met zijn vrouw op een tuinstoel lezend op drie meter afstand. Tientallen keren zoeft de lijn door de lucht en evenzovele malen komt het gele spierinkje eenzaam boven.
's Avonds staat Pascal op hetzelfde plekje. Hij vist met garnalen. Het is alsof men ruikt dat zijn hengel doorbuigt. Binnen een mum van tijd staat een man of vijf rondom de vissende Nederlander. Behulpzaam wordt een vangnet aan een stok geschroefd en in Hoch- en steenkolenduits loodst men de grote vis naar boven. Een kabeljauw. Trots toont Pascal zijn vangst. De vis glibbert uit zijn handen en petst op het beton.

(foto: Jeroen)

Rode kaartjes in de regen

Al eerder had ik een poging gedaan het hen te leren, maar de motivatie was er nog niet, of mijn uitleg was onvoldoende, of ze waren gewoon te jong. Hoe dan ook, nu is het wel gelukt. De zonen kunnen klaverjassen. Na twee avonden - en die zijn lang in het hoge noorden - was het kunstje onder de knie.

De ene helft van de familie is gezegend met een scherp verstand dat altijd en overal tot onmiddellijk handelen in staat stelt. De andere helft combineert de intelligentie met een relaxte kijk en een intiutief opgooien van bijna altijd briljante kaarten. De vaardigheden werden gemengd en op één van de (slechts) twee volkomen verregende dagen speelden we onze eerste echte pot.

P.S. Voor de liefhebbers: Amsterdams/Utrechts. Voor de geïnteresseerden: de maat hoeft niet ingetroefd en troef wordt gemaakt door de uitkomende speler.

Aanstelleritis

Na een uurtje te hebben staan kijken naar het uitladen van het schip mag ik zelf de m/s Prinsesse Ragnhild oprijden. Het uitrijden van de auto's was langzaam gegaan. Dan eens twee wagens, een enkele keer drie, na een tijdje weer een enkele, zo hadden we de boel van de boot zien komen. Ik zie om me heen nog één auto waarin een vrouw achter het stuur met een man naast zich. In z'n één schuif ik achter een dikke Mercedes over het ribbelmetaal. De mannen in gele hesjes zijn onverbiddellijk: naar rechts worden wij gewezen. Mercedes verdwijnt als door tovenarij. Dan duik ik zelf naar beneden. Scherp draaien. Het wordt krap nu. Verder manouvreren tussen witgesausde wanden, luchtkokers en roodbebiesde palen. Wat veel krassen op de muur! Nog een keer steil naar beneden en weer aan de voet van de smalle ijzeren plank een scherpe draai. Waar eindigt dit? In een plek in de hoek met mijn neus op drie centimeter van een gebutste koker. Rechts is genoeg ruimte om uit te stappen. Mijn stoel naar achteren schuiven is geen optie als zich daarachter twee slaapzakken en een bal bevinden. En zo'n pook zal ook niet even opzij gaan.
Als brandend maagzuur komt de gedachte gedurende de hele reis omhoog: hoe kom ik in vredesnaam die boot weer af?

Dan toch eerst maar over schoenen

Na de zeven reacties op mijn laatste blogje dan toch maar eerst over de krokodillenschoenen geschreven. Beste mensen, ze zijn fantastisch! Natuurlijk, spuuglelijk zijn ze ook. Ik kocht overigens niet een groen, maar een beige (bij avondlicht gouden) paar. Je voorkomt er schimmel mee onder de campingdouche. Ze zijn zo aangeschoten ten behoeve van een nachtelijke plaspartij. Het ruimt er heerlijk de auto mee in, terwijl het kampeerterrein onder water staat. De puppeltjes op het voetbad strelen de zool prettig. En de onze komen in een maat waar drie van de vier gezinsleden mee uit de voeten kunnen.

En dan heb ik nog niet eens verteld dat je ze ook nog kunt versieren! De dertien perfect ronde gaatjes (hieraan herkent men de ware) laten zich naar believen opvullen met lieveheersbeestjes, dolfijnen, doodshoofdjes, bloemetjes, bijtjes en smileys. Ik heb me nog niet vergrepen aan deze extra's (in Noorwegen bij de boekhandel à NOK15, ongeveer €2), maar wat niet is ...

Let the feast begin (2)

Weer nieuwe parafernalia dit jaar: de tentluifel en de foeilelijke crocs. De auto zit verder vol met dat wat we verleden jaar ook al meenamen.
Noorwegen, here we come.
Tot over twee weken.

Let the feast begin

De film is een seconde of acht begonnen, met een adelaarsshot over Klein Zanikem, en Pelle naast me zucht vergenoegd: "'t Is nu al mijn lievelingsfilm!"

De voorpret was enorm geweest. En nu zaten we er, gevieren, in Zutphen, omdat ons eigen stadje het een tijdje alleen met een (prima) filmhuis moet doen. Daar in Zutphen pakken ze het grootst aan en wij dus ook. Gewapend met een trog popcorn kon de pret beginnen.

En pret hadden we. Als in alle films (western, thriller, actie, you name it) vind ik alleen de pief paf poef scenes saai. Het zal wel mijn diep geworteld pacifisme zijn, of mijn lafheid,of mijn angst dat iemand au krijgt, maar van mij hoeft dat niet, dat achter elkaar aangerén met al dat schieten. De profetieën vielen prachtig, daar niet van.

Superlatieven over de casting, deze nieuwe regisseur, het spel, de humor, het script. Ja, toch ook het script. Natuurlijk vallen vooral de onderwerpen op die géén rol hebben gekregen in de film. Zo ontbreekt de bezem en dus zwerkbal bijna geheel. Er is veel te weinig Sneep (maar dat vind ik altijd).

Al met al: wat een prachtig gemaakt film weer. Een greep uit de hoogtepunten die opborrelen na een nachtje slapen:

• Het huis van de familie Zwarts
• De halfbroer van Hagrid (daar gaan we nog plezier van krijgen)
• De lessen Verweer tegen de Zwarte Kunsten van Harry
• De casting van Omber en Loena. Vooral Loena, o, wat een heerlijke griet.
• Knijster (is het hoofd van de conciërge gebruikt?)
• "Doing a Weasly"
  

Harry is in de film net zo'n stuk chagrijn als in het hele boek. Heel goed dat daar niet aan gemorreld is. Toch/Dus valt er heel wat te lachen. Vooral om Loena. Die Evanna Lynch, houd haar in de gaten.

Haantje de voorste

“Deze doen maar?”.
De jonge blonde conducteur knikt naar de deur. De hoofdconducteur, naast hem op het perron, humt wat. Ze stappen de trein in. De jonge blonde, staande op de treeplank, speurt naar reizigers die hij nog kan bedienen. Eén oog langs de trein, het andere op de klok. Over het perron komt een vijftiger aansukkelen, net als de hoofdconducteur gezet, ook kalend en ook in NS-uniform. De HC herkent hem.
“Hé, Gerrit!”
De man die Gerrit wordt genoemd klimt half aan boord, schudt eerst de hand van de HC en stelt zich dan voor aan de blonde jongeling, zonder naar dienst naam te luisteren. “Ik rijd met jullie mee naar Amsterdam …. systeem testen … daarna jij en ik samen …”.
Deze laatste woorden zijn voor de blonde. Die reageert opgewekt.
“Dat moet helemaal goed komen”.
Blijkbaar is de jongeling wel meer oudere heren gewend die inbreuk doen op zijn dienstrooster, en hij werpt nog een laatste blik langs de trein en op de klok. Hij brengt zijn hand met de fluit naar de mond. Maar het is Gerrit, die ook naar buiten is gaan leunen, die het schrille vertreksein blaast. Beteuterd bergt de jonge blonde conducteur zijn fluit weer op.

De schaamte voorbij

Nog geen vrouw heb ik gevonden, mits zij minstens twee kinderen heeft gebaard, die mij ervan zou weerhouden de uitvinder van de Tena-lady in brons te hullen. De opluchting dat maanden na bezorging van nageslacht op deze aarde het toch nog bijna helemaal goed is gekomen met de naweeën, die opluchting deelt barend Nederland. Naweeën die vooral de bekkenbodem treffen. Maar goed, bijna helemaal goed is niet perfect en dat stinkt. Niet veel, niet erg, maar niet te missen. En de oplossing is nabij! Sinds jaren hul ik mij op spring-, hol-, hoest- en niesdagen in een beschaafd stukje extra textiel. Aan te schaffen bij de grootgrutter.

Nu is het aanschaffen van artikelen die de levenscyclus ondersteunen (danwel onderbreken) blijkbaar precair. Ik herinner me als puber in Engeland dat ik tampons kocht. De cassière kwam achter haar toog vandaan om mij een bruin papieren zakje aan te reiken. Ik zou er toch zo niet mee over straat gaan !?

De firma Tena speelt ook al jaren in op valse schaamte. Zo kun je via de website je spulletjes op proef bestellen die in discrete verpakking worden toegezonden. De laatste vinding van gezellig gezellig niks aan de hand iedereen plast alle druppeltjes alleen op he toilet is het beschermhoesje. De onlangs aangeschafte doos bleek omhuld te zijn door een cellofaantje. Daarop de productinformatie die tot voor kort gewoon op de doos werd gedrukt. Het voordeel van het cellofaan was me onduidelijk. Tot, thuisgekomen, bleek, dat ik het er af kan schuiven en eronder vrolijke pasteltinten tevoorschijn kwamen en de tekst en het logo nergens meer waren aan te treffen. Voortaan hoeft niemand, ook ikzelf niet, meer te weten dat er iemand in huis is die last heeft van uh ... nou ja, ik hoef het niet te noemen, want je ziet het niet, hè.

Op stelten

Het Wellepad ligt vandaag op gelijke hoogte met de IJssel. Hekgolven van op zondag zeldzame binnenschepen doen zo nu en dan een plens water op de kade slaan. De zon schijnt. De wind wappert vriendelijk. Om mij heen groepjes dagjesmensen die - de meesten met een ijsje - de ogen helend over het water laten glijden. De ogen hebben, als de mijne, de afgelopen uren naar de hemel gestaard. Want daar gebeurt het dit weekend in Deventer. Drie dagen lang bezoeken vijftien theatergezelschappen ons stadje, zoals elk jaar in het begin van de zomer. Ze doen mooi, ze doen gek, ze doen knap. Ze amuseren en doen griezelen. "Opa, ik ben zo bang dat ze echt zijn", gilde een meisje naast me. Het meisje dat haar pop kwijt is en de rare man in de Zeppelin zijn er voor de jongsten. Ouderen genieten van Strange fruit (foto) of de mega-voorstelling op het Grote Kerkhof met vis en en zeemeermin en duiker.
't Is een kabbelend stadje, Deventer. Maar zo nu en dan slaat er een golf over de kade en ben ik trots er te wonen.

Met open mond

Weinig zo heerlijk als vol bewondering zijn voor mensen die kunnen wat jij zelf bij lange na niet presteert, maar wat je o zo prachtig vindt om naar te kijken. Voor mij is dat het programma De Vloer Op. Onder leiding van Peter de Baan gaan 's Neerlands topacteurs en -actrices een potje staan improviseren. Ze krijgen een opdracht en ze krijgen het podium. En ga je gang maar.
De opdrachten zijn verukkelijk ingenieus, daar begint het al mee. Mirjam, jij bezoekt voor het eerst in tien jaar je in Libanon als militair invalide geraakte vader. Je gaat hem vertellen dat je F16 piloot wordt. Morgen begint je eerste missie. Of, zoals gisteren, werkelijk te bizar voor woorden, een opdracht die zelfs bij de actrice een Nou, Peter! ontlokte: Je bent bij de gynacoloog geweest en die heeft maden in je eierstokken ontdekt. Dat kan alleen komen door sex met dieren of sex met lijken. Je bent thuis en je man komt thuis van zijn werk op het mortuarium.
De aangewezen spelers stappen tussen het publiek uit, kuieren naar de requisieten, trekken wat aan of zetten wat op, en beginnen. In die halve minuut tussen opstaan en het eerste woord moet het ratelen dat het een aard heeft, tussen die twee keer twee oren. Ze hebben immers niks dan hun eigen fantasie: er is nog geen verhaal, geen script, geen plot. En niet alleen moeten ze dat zelf verzinnen, dat moet ook nog eens met z'n tweeën, of soms zelfs gedrieën.
Meesterlijk is om te zien hoe ze geven - ontvangen - terugkaatsen - zoeken - de ruimte krijgen - terugspelen - tot een climax laten komen - de ander laten schitteren - en bijna nooit moet hun verhaal een oplossing krijgen door het Tot hier! van Peter de Baan.
Naast een onbeschrijflijk talent en een grote kennis van het klassieke toneelrepertoire schuilt het succes in de samenwerking en het de vloer gunnen aan de ook getalenteerde en onderlegde medespeler. Je zou er potjedorrie nog een les uit kunnen leren voor je eigen werkvloer.

Maar de voorkant zit weer netjes in elkaar

Schoolboeken: vijf jaar
Venetië en Lucca, all in: vier personen, twee weken
Waterpomp voor vluchtelingenkamp: 11 stuks
Sushi van AH to go: 398 maal
Onder- en bovenbeugel: 2 kinderen gedurende 4 jaar
Deurcollectes: 512 maal
Koffiedrinken in de koorpauze: 53 jaar

(en in een volgend leven verzeker ik me all risk)

Non scholae sed vitae discimus

Waar leer je meer van, van tien jaar lezen op Wikipedia of van tien jaar naar school gaan? Hij bedoelt het als een retorische vraag. School is hem een juk. Wat hij moet leren weet hij al. Of interesseert hem op dat moment niet. Of komt bij hem te langzaam binnen. Of te snel. We weten het met z’n allen niet. We willen zo graag een jongetje dat naar school huppelt. Maar ons motto moet al jaren zijn ‘En van je héla hola houd er de moed maar in’. Of we citeren Seneca. Nog zeven jaar leerplicht. We koesteren de blijde momenten. Zoals vandaag. De laatste schooldag.

Waar is Pippi Langkous doodgegaan in Nederland?

Dit blog kent een gemiddelde van 31 lezers per dag. Ik ben daar gepast blij mee. Tot op heden heb ik de neiging onderdrukt dit getal op onnatuurlijke wijze op te krikken. Bokito, Glasgow, Majoor Bosschart, Misa, Uruzgan: het lokt zeker lezers, maar of die hier vinden wat ze zoeken?

Twee statistiekprogramma's laten mij zien op welke dag ik het meeste bezoekers heb (de dinsdag - wie legt mij uit waarom?), hoe laat (tussen negen en tien 's avonds) en op welke woorden ze gezocht hebben in Google voor ze bij Brownie Point terecht kwamen. Een impressie:

leraar latijn verliefd
ze mocht in z'n slip grabbelen
hand verbrand wat doe je dan
de gek geworden bever
moeder kwijt utrecht centraal
slanke bruid
snus is cool

Politicus zoekt Burger

Met een jas over zijn hoofd wordt mijnheer de minister bij mij in bed gebracht. Te bekende Nederlander blijkbaar, om aan iedereen te laten zien dat hij zich bij mij onder de lakens voegt. Hé, er is dus televisie bij? Het kan me niet schelen. We hebben heerlijk staan zoenen, wat hij eerlijk gezegd niet zo héél goed kan, maar de hele entourage is toch wel van dien aard dat ik een vervolg wil geven aan dit feestje.

Naast mij liggen nog twee vrouwen te wachten op wat gaat komen. Het verst van mij af ligt Willeke van Ammelrooij en de vrouw naast mij ken ik alleen van gezicht. En nu ook van mooi lijf.

Mijnheer de minister en ik maken het gezellig. En dan moet hij weer weg. Druk baasje. Maar hij komt terug, dat snap ik wel. Wat mij in de war brengt, want had ik thuis niet Mister Right liggen? En hoe kon ik zo ontzettend stom zijn geweest om het 'zonder' te hebben gedaan?!

"Dinsdag om drie uur bel ik bij je aan met een bos tulpen", belooft hij. Met camera's en alles erbij, ik ben er inmiddels achter dat ik in een programma ben beland met een voor mij nog onbekende naam en einde. Hier kom ik niet meer uit, anders dan door wakker te worden.