Zielsverwantschap

Ruimte om te ademen, mooie Appels. Zo vatte ik een half jaartje geleden per sms aan Jeroen mijn bezoek aan het Van Abbemuseum in Eindhoven samen. Terwijl man en zonen in Weert van Bospop genoten, een type plek die ik vanwege mijn zielenrust beter kan mijden, parkeerde ik op de stoep van het musem voor moderne kunst en wandelde een voor mij nieuwe plek binnen. Ik had er een paar heerlijke uren.

Als bewijs van betaling krijgt de bezoeker in dit museum, zoals op wel meer plaatsen, een sticker om op de kleding te hechten. Op deze zondag een rode. Met een deel van het logo, een gestileerde A. Ik vind het altijd wel grappige dingetjes, zulke stickers, omdat je ze in de omgeving van het gebouw op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen terugziet. Op een verkeersbord, op prullenbakken, lantarenpalen, de museumkluisjes, een oude fiets, gewoon op de stoep, overal stickers in vijf of zes kleuren, afhankelijk van het aantal dagen dat het betreffende museum open is.

Om de rust en ruimte van mijn rode zondag nog wat bij me te dragen, heb ik de sticker op de achterkant van mijn mobieltje geplakt. Het blijkt een stevig ding, dat maar langzaam slijt. Soms bewust, soms per ongeluk, valt mijn oog op de rode plakker en komt er weer ruimte voor moois in mijn hoofd.
Gisteravond in Amsterdam legde medecursist A. haar portemonnee op tafel. Een lichtgroene Van Abbesticker, net ietsje meer gesleten dan de mijne, sierde het zwarte leren geval. Verrast en ontroerd legde ik mijn mobiel ernaast. Soms geeft het leven zomaar een cadeautje.