Eén van de grootste verrassingen in mijn leven is toch wel dat ik autorijden zo leuk vind. Als best-wel-milieufreak, lawaai-neuroot en ergeraar aan machismo had ik toch echt wat anders van mezelf verwacht. Maar sinds de eerste spoedles was ik verkocht. Instructeur Kees, die alleen tegen mij kon praten of ik 18 was en niet al te slim, kon het zelfs niet tegen maken. En zo werd ik op mijn veertigste de trotste bezitter van het rijbewijs.
Sindsdien rijd ik met veel plezier. Ik probeer niet al te veel kilometers te maken, het blijft tenslotte vaak pure luxe, milieuverpestend en ook anders op te lossen, maar ... ahum ... de sleet zit er aardig in. Dat ik nog niet zelf zo'n geval voor de deur heb staan beschermt me voor de echte excessen, maar het honderd-dagen-huurcontract stelt mij in staat vele meters asfalt te maken.
Gisteren ging er een onverwachte kogel door de kerk. Een collega vertelde enthousiast over de auto die hij had ontvreemd aan 'zijn beun' en hoe leuk hij het onderhandelingsspel vond. Voor ik het wist noteerde ik waaraan mijn eigen auto zou moeten voldoen, had collega de beun gebeld en is er sprake van een zoekopdracht.
"Niet gek staan te kijken als je volgende week opeens een auto hebt, hoor" waarschuwde de collega. Gek staan kijken? Naar iemand als ik die duizenden euro's uit gaat geven aan een stuk blik? Die tot twee jaar geleden zwoor bij alle vervoer dat openbaar was?
Ik sta voor de spiegel en oefen mijn geamuseerde blik.
2 opmerkingen:
Hahah, ja, de onderhandelingen over een nieuwe/gebruikte auto zijn LEUK! Alleen daarom zou ik elk jaar wel een nieuwe auto willen hebben. Maar ja, het wordt zo wel een errug dure hobby...
En welke criteria heb jIJ nou voor je Heilige Koe opgesteld?
En als laatste: hoe denk je S. in het stuk blik te krijgen??
Hou me op de hoogte!!
We hadden het je natuurlijk kunnen voorspellen, maar dan had je het toch niet geloofd. :-)
Een reactie posten