Dachten wij bijna acht jaar geleden al dat we naar de eeuwige steppen verhuisden, blijkt pas nu dat je nog ruim anderhalf uur in de auto kunt zitten en dan nog maar in Sneek bent. Maar daar waren we dan ook voor een goede reden; en overigens kwamen wij nog van dichtbij. Velen hadden de tocht gemaakt uit de Randstad. Een familiefeest. Eens in de tien jaar heb ik daar zin in, vertelde ik één van de tallozen die ik vanmiddag gesproken heb. Mwah, zeg ik voorzichtig, misschien wel vaker nu ik weer zo heerlijk herkenning heb gevonden in tantes, ooms, neven, en nichten. Familie blijft toch een raar iets. Ben je koud een kwartier binnen sta je een zeer hartelijk gesprek te voeren met een kerel, nu meer dan een kop, zeg maar twee, groter dan ik, die neef Derk blijkt te zijn en ik twintig jaar minstens niet gezien heb. De tantes en ooms zijn nog als altijd: druk in gesprek, enthousiast over alles, maar inmiddels trouwens niet meer rokend. Van de 24 kleinkinderen van mijn grootmoeder waren er zeven. De oudste 42 (oui, c'est moi), de jongste 18 jaar. De volgende generatie was er ook al: 12, 10, 6, 5, 4 en 3 jaar oud. Grappig hoe er nog lijntjes hier en daar door de familie lopen. Zo past een neefje van 17 op de kinderen van zijn nicht, die vroeger nog op hem gepast heeft. En is er een Utrecht-clan die elkaar nog minder of meer regelmatig treft. En ikzelf heb met neef Tilburg en nicht Utrecht URL-contact. En natuurlijk gaan de niet-aanwezigen ook (liefdevol) over de tong. De terugreis door de polder en over de glanzend nieuwe A50 verliep voorspoedig. Ik heb al stiekem om me heen gekeken. Hoeveel famielje past in onze huiskamer?
3 opmerkingen:
url-contact? oh, net als mijn verre nicht en ik - ze leest mijn weblog.
Grappig. Ik heb niets met familie.
Ha nicht, fijn dat jij de honneurs hebt waargenomen... al wist ik niet eens dat het familiefeest er was. Geeft niets, ik zou toch niet zijn gekomen, zo eind november zijn er genoeg feestjes in het gezin hier om mezelf druk te houden.
Een reactie posten