Voor mij staat 21 november 1981 als een dag met een sterretje in mijn geheugen gegrift. Zeventien jaar was ik en zeer politiek bewust. Weken had ik naar de grote vredesdemonstratie toegeleefd. Liever een Rus in mijn keuken dan een kernkop in de tuin: ik leefde het, ik proefde het, en de man stond in mijn gedachten al jaren te gast te wezen aan ons aanrecht. Mijn herinneringen zijn niet anders dan die van anderen: aan de talloze mooie spandoeken, aan de kindertjes in gebreide kernwapenvrije truitjes (wel een beetje eng), het voetje voor voetje schuifelen en soms halve uren niet kunnen bewegen (soms meer dan een beetje eng), de prachtige schreeuwen door de massa, en vooral al die mensen. Mensen met stokken, met hele kleine kinderen, in rolstoelen, in pak met stropdas, blije mensen, vrolijke mensen, in een saamhorigheid waar ik posthuum nog makkelijk kippenvel bij kan oproepen. Ik heb nog nooit zoveel geloof gehad in de mensheid als op die dag. De wereld is maakbaar en de mens tot het goede geneigd: als die dag voor mij ergens het bewijs van was dan wel dit. Levend met deze herinnering is het niet al te moeilijk dit soms nog steeds te geloven...
7 opmerkingen:
Dat jij je die datum nog zo goed kunt herinneren....bijzonder. Ook op mij liet die dag in Amsterdam een onuitwisbare indruk achter. Van euforisch (de yell die zich voortplant als een golf door een rij mensen) tot beangstigend (geen stap meer kunnen verzetten).
In 1983 in Den Haag was ik er niet meer bij. Ik was nog steeds tegen kernwapens/kruisraketten maar wilde niet meer in die massa verzeild raken.
De poster die je bij je berichtje zette, kende ik helemaal niet. De poster van Opland van die vrouw die de kernwapens de wereld uitschopt staat in mijn geheugen gegrifd. Alhoewel ik het onzin vond en nog steeds vind dat er een speciale vrouwenvredesbeweging was. Wat had dat nu met je sexe te maken? Je was voor of tegen, toch!
J@cq.
@J@cq: De kracht van de vrouwenvredesbeweging was volgens mij ook een emancipatoire: het gaf vrouwen de mogelijkheid een geluid te laten horen die 'binnen het gezin' vaak niet mogelijk was. We hebben het nog over de tijd dat veel mannen met twee stemkaarten naar de stembus gingen.
Ja, die tijd... het feminisme was een harde en duidelijke stem en veel radicale vrouwen waren van mening dat leven bij vrouwen hoorde en dood bij mannen en daarom vormden ze die vredesbeweging. 't Is wat kort door de bocht. 't Had alles te maken met een stroming die vrouwen superieur vond, boven mannen vond staan: Mary Daly en Andrea Dworkin.
De Vrouwenvredesbeweging pikte daar wat dingen uit en soms een heleboel. In die optiek zijn vrouwen per definitie voor vrouwen. Einde college. grijns.
vrouwen zijn per definitie voor vrede...get, kan ik weer die code in typen etc.
Oef! De VdH heeft met hulp van het kindervolk voor Sjaak gestemd (mét machtiging dus). Ben ik toch nog politiek correct, zoals ook in 'those days' van je werd verwacht :-)
De demonstratie in Amsterdam moest ik missen (was misschien nog iets te klein?) maar Den Haag staat in mijn geheugen gegrift. Op de fiets, mét mijn moeder, ernaar toe, ook al zo'n feest. Oma was te oud/wollerig en dus liep ik met een spandoekje: 'ik loop ook voor mijn Oma' en dan Opland erbij.
aaach. wat een jeugdsentiment.
ik ben wat ouder dan elsje, zo te lezen. want ik ging naar amsterdam met de bus. de bus van d'een of andere club van mijn kakelverse geliefde. zo vers dat ik er nog niet helemaal aan toe was om het de wereld te tonen. ach wat was het een romantische dag. samen voor een betere wereld.
het lag trouwens niet aan de liefde, maar het museumplein heb ik nooit gezien die dag. we schuifelden nog altijd door de straten toen we alweer moesten omdraaien om de bus terug niet te missen.
Een reactie posten