Villa Zonneheuvel
De mensen beneden op mijn rooilijn
noemen het in een woord dat ik niet ken,
inbreiding. En tekenen lijnen in de lucht
met vlakke hand. Hoog boven mijn nok,
ver naast mijn goten.
Het luidt de komst van de grijper in
en kogels in mijn zij. Maar eerst
jaren gastbewoners, die kraakten
voordat ik dat deed.
Nog bedekt het hardboard
mijn verwoonde binnenkant.
De verwijderde trap
een litteken tussen behang.
Wat kwam als eerste gaat
als laatste. Skelet van hout,
huid van beton.
Zak door de knieën
Buig en barst
Stof tot stof
Geen opmerkingen:
Een reactie posten