Bij de beesten af

Ik knijp geen katjes in het donker. Ik probeer een slak te ontwijken met mijn fiets. Ik eet geen rund en geen varken en geen niet-biologische kip. Ik zoek bij voorkeur vis die niet gekweekt is. Ik heb al jaren geen eendenlever en geen lammetjes meer gegeten.
Toch zou ik mezelf geen dierenvriend willen noemen. En dat is een understatement. Wetende hoe de trouwe viervoeter, komend in de gedaante van cavia, robuuste labrodor of eigenwijze poes, geliefd kan zijn bij passant en eigenaar, doe ik er het zwijgen toe als de dierenliefde tentoongespreid wordt. Geduldig zit ik mijn tijd uit als een poes gezéllig op schoot komt zitten. Opgewekt roep ik 'Wat Saai!' als een hondenbezitter mij al van verre toeroept 'Hij doet niks, hoor!'. Een aantal keren ben ik door honden gebeten. Het heeft me voor de rest van mijn leven allergisch gemaakt voor de teksten datdoettieandersnooit en zeruikendatjebangbent. Mensen met dieren, je kunt er maar beter niet in de buurt komen. Zelfs toen een collega naar mijn stervende moeder informeerde, om vervolgens omstandig te gaan vertellen hoe vervelend haar vakantie wel was geweest, haar poes was bijna dood gegaan, heb ik niets gezegd. Een kloof van onbegrip scheidt mij van de dierenvriend. Het moet van twee kanten komen, beste mensen. En van mijn kant zeg ik: laat maar.
Slechts één maal per jaar uit ik mijn desinteresse hardop. En dat is tijdens de jaarlijkse collecte voor de dierenbescherming. Laat anderen de dierenambulance steunen. Geef mijn portie maar aan Fikkie.