Als tiener, en ook nog wel een tijdje daarna, was geen demonstratie me te gek: kernenergie, argentijnse dictatuur, kruisraketten, martelingen: you name it en ik was ertegen. En ik ben er nog steeds tegen. Maar de manier waarop ik het bevecht is een andere. Waarom? Is dat een geloof in een systeem dat kan veranderingen van binnenuit kan bewerkstelligen? Is het luiheid, berusting, egocentrisme?Vandaag kwam ik langs deze multiplex poppen op station Deventer. Twee kunstenaars hebben besloten in actie te komen tegen de mensen die Nederland uitgezet worden als ongewenste vreemdelingen. Mensen laten iets achter, een schaduw. Dat brengen ze letterlijk in beeld. Op elke plaats waar mensen zijn weggevoerd of gedumpt zullen zij de komende tijd deze schaduw achter laten onder het motto De Schaduw Blijft.
Ik werd warm van deze actie. Wat een prachtige manier om deze schaamtevolle gebeurtenissen in kaart te brengen. Het gevoel dat ik had op 21 november 1981, tijdens de eerste kruisrakettendemonstratie in Amsterdam, het gevoel dat de wereld maakbaar, verbeterbaar, góed was, dat gevoel kwam weer even boven.
4 opmerkingen:
Herkenbaar. Ik had het er toevallig vorige week over met mijn moeder, nav de debatten rond Hirsi Ali. Zie ook mijn blogje 'Rood'.
Ook een mooie actie, ik word er zelfs een beetje stil van. Omdat de site nog niet in de lucht is, weet ik niet hoe ik deze actie kan steunen. Weet jij dat?
De link werkt nu. Daarin staat in ieder geval een gironummer.
Afgelopen zondag was een wake bij het station. Die was sober, aangezien één van Deventers grootste harten en medeorganisatoren van ook dit evenement, op weg naar de wake is overleden.
Ik dacht nog: ik moet kijken, maar het weer was te slecht en ik moest zo zoeken...niet gezien dus. Enne, we hoeven niet te emigreren.
@ina: overlijden op weg naar een wake, mooie manier om te sterven in het harnas?
Een reactie posten