Bruidjes kijken (1)

Een vergadering in het Landshuis is meestal een genoegen. De historie druipt er van de muren. Helaas is de kwaliteit van de stoelen in sommigen kamers ook historisch memorabel. Een rondje om de rug te ontspannen helpt. Als het gerinkel van de kopjes vanwege het doorbuigen van de vloer de vergadering niet teveel afleidt: door kamer 1 lopen is als een olifant door de porseleinkast struinen. De middeleeuwse ramen kunnen en staan meestal open. Zo ook vanmiddag tijdens een prettig en langdurig ambtelijk samenzijn.
Met de regelmaat van de klok klonk van beneden klaterend applaus. Dan komt een bruidspaar in spé aan of verlaat een kersvers stel de trouwzaal. Als door een wesp gestoken spoed ik me dan naar de ramen.
Dit heeft z'n oorsprong in de tijd dat ik nog in N. werkte. Het betonnen jaren zeventig kolos waar zich ook de trouwruimte ('zaal' is echt teveel eer) bevond - en ik moet in de verleden tijd spreken want het hele gebouw heeft de slopershamer niet overleefd - was in een L-vorm gebouwd. De vleugel waar ik werkte had zicht op de rode loper en dus op de binnenkomende trouwlustigen. Maandag tot en met donderdag liet ik rode lopers voor wat ze waren, al keek ik soms wel eens nieuwsgierig wie er op maandag of dinsdag om negen uur 's ochtends gratis het boterbriefje kwamen halen. Meestal geen bloemen, weinig publiek en zelden of nooit een witte jurk. Maar op vrijdag namen we het ervan. Onder aanvoering van de secretaresse werden de bruiden tot op het bot gefileerd: jurk, sleep, bloemen, omvang (van de bruid), heur haar, manier van lopen, leeftijd: in haar ogen kon het niet perfect zijn. Grootste fout die zij (de bruid) kon maken was bij binnenkomst aan de linker- en/of bij het verlaten van het gebouw aan de rechterkant van haar gom te lopen. Niet alleen hóórt dit niet zo, het ontnam ons voyeurs ook het zicht. Niet te geloven trouwens, hoe vaak paren het wél goed deden.
Als Bewust Samenwonende heb ik toch een zwak voor hen die de Stap wel nemen. Uit piëteit zal ik nooit op de rode loper stappen en probeer ik niet al te erg in de weg te lopen als het gezelschap voor het Landshuis zich uitlaadt, foto's maakt of een haag vormt. Ik geef toe zelfs wel eens even stil te blijven staan om te spotten hoe 'zij' eruit ziet. Afgelopen dinsdag nog, op weg naar een vergadering, hield ik - half devoot, half nieuwsgierig - de pas in. De zeer jonge slanke bruid wurmde zich uit de old-timer, stapte op de loper, ging in haar jurk staan en scheurde aan de achterkant het lijfje van de rok. Ik had al mijn zelfbeheersing nodig om niet te schateren. Haar boeket liet ze van schrik vallen, het 'ooooooo' van het publiek klonk alsof Rensenbrink zojuist tegen de paal had geschoten, en (schoon)mamma - moeders, ze moeten in goud gegoten worden - diepte een veiligheidsspeld op. Binnen de halve minuut was het leed geleden.

Aantekening: volgende mobieltje moet foto-functie hebben.