Drie keer heen en drie keer terug. Voor de zesde maal deze week heeft mijn trein vertraging. Ik ben het zat en vloek inwendig afwisselend op de NS, Prorail, privatisering in het algemeen, nogmaals Prorail, de omroepster en op mezelf omdat ik zo humeurig ben. Naar buiten probeer ik niets te laten merken. Ik knoop een praatje aan met een medeforens uit Apeldoorn. We delen opgewekt het leed dat veel erger kan. Dan komt eindelijk de trein toch nog en ik vind een zitplaats.
Zie je wel, het kan veel erger.
Ik klap mijn laptop open om mijn dagelijkse 2.000 woorden te gaan schrijven. Naast me komt een vrouw van middelbare leeftijd met een boek. Ik houd mijn plezierige toon nog even vast.
"Beter laat dan nooit, hè?"
De vrouw blikt verschrikt opzij.
"Pardon?"
"Beter laat dan nooit, hè?"
Ze blijft schichtig kijken.
Ik vervolg mijn roman waarin iemand op het punt staat een trap onder te kotsen. In een poging tot concentratie kijk ik om me heen. Nu zie ik welk boek de vrouw naast me leest.
Als verdwenen vaders terugkeren.
woensdag 14 november 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
He, die trap en die kots, die herken ik. Dat was toch een roltrap? Ook een treinritueel dus eigenlijk!
@Elsje: Mijn november-roman wordt geen autobiografie. Andere trap, ander kots :-)
Een reactie posten