Pas de deux

Een collega vertelde dat hij een jaar lang dansles heeft gehad om zijn dochter op haar bruiloft te kunnen verrassen. Ik ben zwaar onder de indruk van zoveel vaderliefde. En had hij het leuk gevonden, die lessen? Zijn antwoord liet aan eerlijkheid niets te wensen over. Nee!

Op zondag zap ik de laatste weken - en vanaf overmorgen niet meer toevallig - langs Strictly come dancing op de BBC. Een paar handenvol beroemdheden doen elke week wie het minst slecht een tango of een wals op de vloer kan leggen, onder leiding van een professional. Op een enkele uitzondering na ken ik deze celebrities niet. Dat maakt dat ik het eigenlijk wel geinig vind om naar te kijken.

De masterclass adviseren behelsde oefenen met een acteur. Mijn optreden werd geëvalueerd. Goed adviseren is eigenlijk als een dans. Ik had zo enigjes de bewegingen gemaakt. En zo fijn samen.

Als er gedanst moet worden in real life weet ik niet hoe snel ik naar de bar moet hollen. En stijldansen? Ik ben er niet in opgeleid en het trekt me totaal niet. Als puber stond het idee me tegen zo dicht bij een man te moeten verkeren en vastgepakt te worden. Voor slechts een dansje. En eigenlijk voel ik dat nog steeds zo.
Blijft het feit dat ik binnen twee weken over dansen blijf struikelen. Drie keer is scheepsrecht zou ik in onzekerder tijden denken. Dit komt niet voor niets op mijn pad. Blijkbaar moet ik iets met dansen. Gelukkig heb ik het leven stevig vast. En daar wil ik van alles mee. Maar niet dansen.