Ik was toch 19 jaar lid van die club

Tegen de tijd dat mijn kinderwens daar was, bestond de dienstplicht niet meer. Ik kon veilig gaan baren, zelfs zonen. Nog geen paar weken wist ik zwanger te zijn of er schoven nieuwe donkere wolken boven de opvoeding van het ongeboren kind. Het was 1993 en we luisterden nog wat naar de radio voor het slapen gaan. Het radiojournaal meldde de invoering van basisvorming. Ik raakte in paniek. Ook voor mij is kansen bieden aan een ieder een groot goed. Dat te bewerkstelligen door iedereen tot z'n zestiende in dezelfde klas te laten zitten is een gotspe. Nog voelde ik de geestelijke ruimte toen ik eindelijk de brugklas achter me kon laten.

[Terwijl ik dit zit te schrijven zit de jongste, groep 8, zijn veters te strikken. En vragen te stellen.
"Hoe wordt de grootste satelliet die om de aarde draait genoemd?" Een strikvraag tijdens het veteren.
"De maan?"
Hij kijkt waarderend op.
"Bij mij in de klas zeggen ze dan 'Ja, hoe moet ik dat weetuh!'"]

Ik zocht Jeroens ogen en zag ik in zijn hoofd ook menig doemscenario rondspoken. Het idee viel ons tegelijk in. Onze gezichten kwamen tot rust. "Zwitserland" knikten we naar elkaar en konden rustig gaan slapen.

Het liep gelukkig zo'n vaart niet. Althans, hoeveel in de loop der tijden kapot is gemaakt mag op dit moment een commissie uitzoeken. Mijn kinderen lijken de polonaise te ontspringen. Gisteren brak er een wilde staking uit op de middelbare school van de oudste. Het aantal uren, 1040 per jaar, zou véél te veel zijn. Mijn zoon deed niet mee.