Schaduw

Als tiener, en ook nog wel een tijdje daarna, was geen demonstratie me te gek: kernenergie, argentijnse dictatuur, kruisraketten, martelingen: you name it en ik was ertegen. En ik ben er nog steeds tegen. Maar de manier waarop ik het bevecht is een andere. Waarom? Is dat een geloof in een systeem dat kan veranderingen van binnenuit kan bewerkstelligen? Is het luiheid, berusting, egocentrisme?
Vandaag kwam ik langs deze multiplex poppen op station Deventer. Twee kunstenaars hebben besloten in actie te komen tegen de mensen die Nederland uitgezet worden als ongewenste vreemdelingen. Mensen laten iets achter, een schaduw. Dat brengen ze letterlijk in beeld. Op elke plaats waar mensen zijn weggevoerd of gedumpt zullen zij de komende tijd deze schaduw achter laten onder het motto De Schaduw Blijft.
Ik werd warm van deze actie. Wat een prachtige manier om deze schaamtevolle gebeurtenissen in kaart te brengen. Het gevoel dat ik had op 21 november 1981, tijdens de eerste kruisrakettendemonstratie in Amsterdam, het gevoel dat de wereld maakbaar, verbeterbaar, góed was, dat gevoel kwam weer even boven.

Beestjes

Toen wij vanavond een vreemdeling keer op keer met telelens in onze heg zagen duiken werden wij toch nieuwsgierig. Zijn wij een familie van beroemdheden? Verbergen wij de jongste verdachte van de moord op Natalee Holloway? Is de klimop die gisteren van de muur gestormd is het fotograferen waard? Niets van dit alles. Deze mijnheer vertelde desgevraagd dat hij foto's van beestjes maakt. En dat onze laurierheg een walhalla is. Uren heeft hij al bij onze heg gestaan, tot nu toe onbespied. Zijn verzameling telt al 10.000 exemplaren. Een beroemde heg bezitten, da's ook leuk.

Wishfull thinking

Zingen: altijd, graag. Op het toneel: tuurlijk, waarom niet. Schrijven: ik zou er meer tijd voor willen maken. Schilderen?? Nee, helaas, ik kan niet tekenen. Dat zoek ik dus nooit op. Daar moet je met je neus in geduwd worden. En dat werd ik gisteren tijdens het jaarlijkse bedrijfsuitje. Een workshop west-afrikaans trommelen en een workshop schilderen. Maak gevieren een schilderij over de 'veranderende organisatie'. Eerst een ondergrond, suggereerde de onderwijzende kunstenaar. Niet gehinderd door enig concept of einddoel begon ik vrolijk te kwasten. En zowaar, na drie minuten en een beetje vegen van collega O. stond het doek vol. Een afbeelding zou het geheel hebben verstoord. En dus vonden we dat het klaar was. Ik heb het getiteld: Wishfull thinking. Glashelder zien we hier immers de verschillende afdelingen die verbindend samenwerken in een geheel dat van somber (onder) naar vrolijk (boven) verschiet. Wie wel daar nu niet werken?

(Foto: Hans Bisseling)

Bruidjes kijken (1)

Een vergadering in het Landshuis is meestal een genoegen. De historie druipt er van de muren. Helaas is de kwaliteit van de stoelen in sommigen kamers ook historisch memorabel. Een rondje om de rug te ontspannen helpt. Als het gerinkel van de kopjes vanwege het doorbuigen van de vloer de vergadering niet teveel afleidt: door kamer 1 lopen is als een olifant door de porseleinkast struinen. De middeleeuwse ramen kunnen en staan meestal open. Zo ook vanmiddag tijdens een prettig en langdurig ambtelijk samenzijn.
Met de regelmaat van de klok klonk van beneden klaterend applaus. Dan komt een bruidspaar in spé aan of verlaat een kersvers stel de trouwzaal. Als door een wesp gestoken spoed ik me dan naar de ramen.
Dit heeft z'n oorsprong in de tijd dat ik nog in N. werkte. Het betonnen jaren zeventig kolos waar zich ook de trouwruimte ('zaal' is echt teveel eer) bevond - en ik moet in de verleden tijd spreken want het hele gebouw heeft de slopershamer niet overleefd - was in een L-vorm gebouwd. De vleugel waar ik werkte had zicht op de rode loper en dus op de binnenkomende trouwlustigen. Maandag tot en met donderdag liet ik rode lopers voor wat ze waren, al keek ik soms wel eens nieuwsgierig wie er op maandag of dinsdag om negen uur 's ochtends gratis het boterbriefje kwamen halen. Meestal geen bloemen, weinig publiek en zelden of nooit een witte jurk. Maar op vrijdag namen we het ervan. Onder aanvoering van de secretaresse werden de bruiden tot op het bot gefileerd: jurk, sleep, bloemen, omvang (van de bruid), heur haar, manier van lopen, leeftijd: in haar ogen kon het niet perfect zijn. Grootste fout die zij (de bruid) kon maken was bij binnenkomst aan de linker- en/of bij het verlaten van het gebouw aan de rechterkant van haar gom te lopen. Niet alleen hóórt dit niet zo, het ontnam ons voyeurs ook het zicht. Niet te geloven trouwens, hoe vaak paren het wél goed deden.
Als Bewust Samenwonende heb ik toch een zwak voor hen die de Stap wel nemen. Uit piëteit zal ik nooit op de rode loper stappen en probeer ik niet al te erg in de weg te lopen als het gezelschap voor het Landshuis zich uitlaadt, foto's maakt of een haag vormt. Ik geef toe zelfs wel eens even stil te blijven staan om te spotten hoe 'zij' eruit ziet. Afgelopen dinsdag nog, op weg naar een vergadering, hield ik - half devoot, half nieuwsgierig - de pas in. De zeer jonge slanke bruid wurmde zich uit de old-timer, stapte op de loper, ging in haar jurk staan en scheurde aan de achterkant het lijfje van de rok. Ik had al mijn zelfbeheersing nodig om niet te schateren. Haar boeket liet ze van schrik vallen, het 'ooooooo' van het publiek klonk alsof Rensenbrink zojuist tegen de paal had geschoten, en (schoon)mamma - moeders, ze moeten in goud gegoten worden - diepte een veiligheidsspeld op. Binnen de halve minuut was het leed geleden.

Aantekening: volgende mobieltje moet foto-functie hebben.

Eén procent per week

Na twee dagen twee kilo lichter met maar twee zondes (zie plaatje) besluit ik dat dit 'm moet worden: een Serieuze Poging. Dat houdt in dat ik het komende half jaar vrijwel helemaal afscheid ga nemen van : chocola, alcohol, koek-snoep-drop, pizza, boterham-met kaas - want combi eiwit-zetmeel verboden -, frisdrank - want light geeft vreetbuien -, koffie - als we toch gezond bezig zijn dit dan ook maar niet-, sushi (dat misschien als traktatie een enkel keertje?), boter, ontbijten met ei en croissant op zondag, patat, ijs .... ach, zo op een rijtje lijkt het niet heel erg.

8 december zou ik in het tempo: een procent per week eraf op mijn streefgewicht moeten zijn. Da's allemaal nog wel te doen. Felicitaties neem ik in ontvangst als ik dat een half jaar houd.

Jojo in beweging

Dit ben ik. Nou ja, zulke mooie armen, dat mocht ik willen. En mijn buik blubbert echt veel meer. Bij nader inzien zit deze pop wel irritant strak in haar vel. Zonder onderkinnen, het kreng. En of het echt de juiste maten aangeeft? Toen ik het bovenlijf nog wat op wilde plussen kreeg ik een foutmelding in de trant van "no size measures this weight". De echte schoonheid zit van binnen, natuurlijk! Maar ja, naar gewone kledingwinkels kunnen gaan is toch wel leuker. En samen met je zoon in de nieuwe hangmat klinkt ook aantrekkelijk. En op zich kan ik het heel goed, afvallen (hoor ik hier iemand zichzelf moed inspreken?). Het wordt weer tijd voor de tomaat, het water en de gegrilde zalm. En een half jaartje zeer zuunig an met het zetmeel vooral, en met lekker veel en met veel lekkers. Mijn volgende virtual model zal ik op 5 december maken. Want overmorgenmorgen, dán begin ik.

Biergast wordt René

De cursus eindigt nog voor het einde van de werkdag. Dat wordt gevierd met het eerste terrasje van het jaar met wat collega's. Onderweg naar huis fietsend Jeroen gebeld met het verzoek de tapas vast buiten te zetten. Tuintafel, vers stokbrood, rode wijn, zalmsalade, olijventapanade, paprikaprut. Bijpraten. Krant erbij. Als altijd eerst de voor- en dan de achterpagina. Ik ben vandaag de ik van NRC! Jeroen vraagt: En nu? Missie geslaagd? Of ga je er meer schrijven?
Ik lees door de waas van bier en wijn voor de twaalfde keer mijn stukje. Laat die pil van Drion maar komen.

Wachtwoord (3)

Het is weer tijd voor de verversing van het wachtwoord op de werk-computer. Als ezelsbruggetje of leuk voor later google ik er een plaatje bij. Het wachtwoord dat ik kies gebruik ik om mezelf bij de les te houden, op te beuren en koers te zetten. En dat elke drie maanden in een nieuwe stemming. Hierbij verklap ik ook de vorige (zie wachtwoord (2)): dat was 'regisseur'.

Biergast

Ik open de voordeur voor nog meer verjaarsvisite. Ik staar in een onbekend stralend gezicht. "Hoi, ik ben René van de chatbox" versta ik. Stomverbaasd laat ik hem binnen. In een nieuwsgroep chatte ik onlangs uitgebreid met een René.Hoe is hij in vredesnaam aan mijn adres gekomen? De man zit voor ik het weet in de kamer en drinkt voor twee. Het gastvrouwschap houdt me een paar uur bezig. Dan lukt het me aandacht voor René te hebben. "Laat ik nou gedacht hebben dat je een vrouw was" begin ik. De man staat op en loopt de kamer uit. "'t Werkt altijd!" roept hij lachend achterom, al bijna buiten. "Bedankt voor het bier." Volgens mijn vrienden heet hij Roy en is hij een collega van me.

(Geïnspireerd door het bezoek van Josee en opgestuurd naar ik@nrc.nl.)