Escapisme in marmer

Eén van de hoogtepunten van een trip naar Istanbul: het bezoek aan een Hamam. Çemberlitaş, in ons geval. Gebouwd in 1584, in opdracht van de sultan. Hoewel de staat van het marmer doet vermoeden dat er sindsdien wel wat onderhoud is gepleegd, doet het geheel zeer historisch aan.
We gingen voor ''the works": scrubben, zeepmassage, oliemassage en kleimasker. De dames die binnen het warme werk doen (en geloof me, je wordt echt 'gedaan') hebben de uitstraling van een lopende band medewerker op rand van een burn out. De vellen hingen er na afloop bij en de shampoo wordt naar ik vermoed met enig leedvermaak ook in mijn mond gewreven. In drie woorden niet-Turks wordt mij nog duidelijk gemaakt dat dat haar onder mijn oksels echt niet kan. En zo ga ik even later mee naar een éénpitsgasstelletje en wordt met hars, een broodmes en stukjes laken ook dit deel van mijn lichaam bewerkt. Dan de oliemassage en het kleimasker. Even stevig als heerlijk. Zéér heerlijk. In de traditionele theedoek gewikkeld nog even terug naar het marmeren podium. Liggend op je rug kijk je recht de koepel in. De zon komt door talloze gaten naar binnen. Tijdloos. Ik loop nog een rondje door de ruimte, prent me elk marmeren nisje met de wasbakken met dubbele kranen bóven elkaar, nog eens goed in en verlaat zeer node deze prachtplek. Met een lijf zo zacht als het in bijna 42 jaar niet is geweest.