Solliciteren

Binnen een week mag, nee móet, ik solliciteren. De reorganisatie trekt mijn stoeltje uit de kring en het is nu zaak voor de muziek stopt een andere zitzak gevonden te hebben. Vanavond het functieboek met de 41 vacatures doorgenomen. Zojuist mijn eerste keuze bepaald. De naam van deze heb ik gegoogled. En dat juist zo'n plaatje eruit komt, dat voelt goed. Nu alleen de brief nog.

Het oranjegevoel

Ik kan angstig goed relativeren. Zodra Nederland eruit gebonjourd wordt ben ik zo weer over tot de orde van de dag. Maar tot die tijd geniet ik met volle teugen. En haal herinneringen op. 1974, mijn eerste bewuste voetbal-wk, dat lijkt echt gísteren. Vooral de finale, gekeken bij de buurman met de toen nog zeldzame kleurentelevisie staat me nog helder voor de geest. En in 1978 vlogen tijdens de laatste wedstrijd de toen weer bijzondere stokbroodjes met franse kaas richting Argentijnse krullebol. Van 1982 herinner ik me weinig :-). Van 1986 vooral dat ik tijdens een kwalificatiewedstrijd een poule won: ƒ 72.50 schoon in het handje. Ik ging net verhuizen en heb er een Billy boekenkast van gekocht. 1990 heb ik ook verdrongen. In 1994 heb ik als zeer verse moeder luiers in rood, wit en blauw aan de waslijn gehangen. De nachtelijke voedingen werden opgeleukt met wedstrijden. In 1998 werden we eruit geschopt terwijl we op een camping stonden. Onze jongens sliepen zo wie zo niet, maar al het andere grut was ook wakker! Vier jaar geleden is nog te kort geleden om al op mijn harde schijf te staan, blijkbaar. Wat zal de herinnering van dit jaar worden?

Tring !!?

Wie is de sukkel?
Hij die zijn tas thuis laat staan? Of zij die hem achterna belt en zijn mobieltje in de tas hoort afgaan?

Monoloog

Ik lust geen snoep
dus ben ik dakloos
en mijn vrouw
is in gras veranderd

Elp, 4 juni
(auteur onbekend)

Een deur heeft ook zo z'n wens ...

en als je straks weggaat

door mij

draai je dan nog één keer om

en groet

Elp, 2 juni

Opscheplepel

Ik ben de beste

Niet alleen voor hutspot

ook als spiegel

rechtopstaand of omgekeerd

voor jouw prachtige gezicht.

Niet slechts voor puree

maar ook als graver

voor precies het juiste gaatje

voor de allermooiste tulp.

Elp, 3 juni

Schaduw

Als tiener, en ook nog wel een tijdje daarna, was geen demonstratie me te gek: kernenergie, argentijnse dictatuur, kruisraketten, martelingen: you name it en ik was ertegen. En ik ben er nog steeds tegen. Maar de manier waarop ik het bevecht is een andere. Waarom? Is dat een geloof in een systeem dat kan veranderingen van binnenuit kan bewerkstelligen? Is het luiheid, berusting, egocentrisme?
Vandaag kwam ik langs deze multiplex poppen op station Deventer. Twee kunstenaars hebben besloten in actie te komen tegen de mensen die Nederland uitgezet worden als ongewenste vreemdelingen. Mensen laten iets achter, een schaduw. Dat brengen ze letterlijk in beeld. Op elke plaats waar mensen zijn weggevoerd of gedumpt zullen zij de komende tijd deze schaduw achter laten onder het motto De Schaduw Blijft.
Ik werd warm van deze actie. Wat een prachtige manier om deze schaamtevolle gebeurtenissen in kaart te brengen. Het gevoel dat ik had op 21 november 1981, tijdens de eerste kruisrakettendemonstratie in Amsterdam, het gevoel dat de wereld maakbaar, verbeterbaar, góed was, dat gevoel kwam weer even boven.

Beestjes

Toen wij vanavond een vreemdeling keer op keer met telelens in onze heg zagen duiken werden wij toch nieuwsgierig. Zijn wij een familie van beroemdheden? Verbergen wij de jongste verdachte van de moord op Natalee Holloway? Is de klimop die gisteren van de muur gestormd is het fotograferen waard? Niets van dit alles. Deze mijnheer vertelde desgevraagd dat hij foto's van beestjes maakt. En dat onze laurierheg een walhalla is. Uren heeft hij al bij onze heg gestaan, tot nu toe onbespied. Zijn verzameling telt al 10.000 exemplaren. Een beroemde heg bezitten, da's ook leuk.

Wishfull thinking

Zingen: altijd, graag. Op het toneel: tuurlijk, waarom niet. Schrijven: ik zou er meer tijd voor willen maken. Schilderen?? Nee, helaas, ik kan niet tekenen. Dat zoek ik dus nooit op. Daar moet je met je neus in geduwd worden. En dat werd ik gisteren tijdens het jaarlijkse bedrijfsuitje. Een workshop west-afrikaans trommelen en een workshop schilderen. Maak gevieren een schilderij over de 'veranderende organisatie'. Eerst een ondergrond, suggereerde de onderwijzende kunstenaar. Niet gehinderd door enig concept of einddoel begon ik vrolijk te kwasten. En zowaar, na drie minuten en een beetje vegen van collega O. stond het doek vol. Een afbeelding zou het geheel hebben verstoord. En dus vonden we dat het klaar was. Ik heb het getiteld: Wishfull thinking. Glashelder zien we hier immers de verschillende afdelingen die verbindend samenwerken in een geheel dat van somber (onder) naar vrolijk (boven) verschiet. Wie wel daar nu niet werken?

(Foto: Hans Bisseling)

Bruidjes kijken (1)

Een vergadering in het Landshuis is meestal een genoegen. De historie druipt er van de muren. Helaas is de kwaliteit van de stoelen in sommigen kamers ook historisch memorabel. Een rondje om de rug te ontspannen helpt. Als het gerinkel van de kopjes vanwege het doorbuigen van de vloer de vergadering niet teveel afleidt: door kamer 1 lopen is als een olifant door de porseleinkast struinen. De middeleeuwse ramen kunnen en staan meestal open. Zo ook vanmiddag tijdens een prettig en langdurig ambtelijk samenzijn.
Met de regelmaat van de klok klonk van beneden klaterend applaus. Dan komt een bruidspaar in spé aan of verlaat een kersvers stel de trouwzaal. Als door een wesp gestoken spoed ik me dan naar de ramen.
Dit heeft z'n oorsprong in de tijd dat ik nog in N. werkte. Het betonnen jaren zeventig kolos waar zich ook de trouwruimte ('zaal' is echt teveel eer) bevond - en ik moet in de verleden tijd spreken want het hele gebouw heeft de slopershamer niet overleefd - was in een L-vorm gebouwd. De vleugel waar ik werkte had zicht op de rode loper en dus op de binnenkomende trouwlustigen. Maandag tot en met donderdag liet ik rode lopers voor wat ze waren, al keek ik soms wel eens nieuwsgierig wie er op maandag of dinsdag om negen uur 's ochtends gratis het boterbriefje kwamen halen. Meestal geen bloemen, weinig publiek en zelden of nooit een witte jurk. Maar op vrijdag namen we het ervan. Onder aanvoering van de secretaresse werden de bruiden tot op het bot gefileerd: jurk, sleep, bloemen, omvang (van de bruid), heur haar, manier van lopen, leeftijd: in haar ogen kon het niet perfect zijn. Grootste fout die zij (de bruid) kon maken was bij binnenkomst aan de linker- en/of bij het verlaten van het gebouw aan de rechterkant van haar gom te lopen. Niet alleen hóórt dit niet zo, het ontnam ons voyeurs ook het zicht. Niet te geloven trouwens, hoe vaak paren het wél goed deden.
Als Bewust Samenwonende heb ik toch een zwak voor hen die de Stap wel nemen. Uit piëteit zal ik nooit op de rode loper stappen en probeer ik niet al te erg in de weg te lopen als het gezelschap voor het Landshuis zich uitlaadt, foto's maakt of een haag vormt. Ik geef toe zelfs wel eens even stil te blijven staan om te spotten hoe 'zij' eruit ziet. Afgelopen dinsdag nog, op weg naar een vergadering, hield ik - half devoot, half nieuwsgierig - de pas in. De zeer jonge slanke bruid wurmde zich uit de old-timer, stapte op de loper, ging in haar jurk staan en scheurde aan de achterkant het lijfje van de rok. Ik had al mijn zelfbeheersing nodig om niet te schateren. Haar boeket liet ze van schrik vallen, het 'ooooooo' van het publiek klonk alsof Rensenbrink zojuist tegen de paal had geschoten, en (schoon)mamma - moeders, ze moeten in goud gegoten worden - diepte een veiligheidsspeld op. Binnen de halve minuut was het leed geleden.

Aantekening: volgende mobieltje moet foto-functie hebben.

Eén procent per week

Na twee dagen twee kilo lichter met maar twee zondes (zie plaatje) besluit ik dat dit 'm moet worden: een Serieuze Poging. Dat houdt in dat ik het komende half jaar vrijwel helemaal afscheid ga nemen van : chocola, alcohol, koek-snoep-drop, pizza, boterham-met kaas - want combi eiwit-zetmeel verboden -, frisdrank - want light geeft vreetbuien -, koffie - als we toch gezond bezig zijn dit dan ook maar niet-, sushi (dat misschien als traktatie een enkel keertje?), boter, ontbijten met ei en croissant op zondag, patat, ijs .... ach, zo op een rijtje lijkt het niet heel erg.

8 december zou ik in het tempo: een procent per week eraf op mijn streefgewicht moeten zijn. Da's allemaal nog wel te doen. Felicitaties neem ik in ontvangst als ik dat een half jaar houd.

Jojo in beweging

Dit ben ik. Nou ja, zulke mooie armen, dat mocht ik willen. En mijn buik blubbert echt veel meer. Bij nader inzien zit deze pop wel irritant strak in haar vel. Zonder onderkinnen, het kreng. En of het echt de juiste maten aangeeft? Toen ik het bovenlijf nog wat op wilde plussen kreeg ik een foutmelding in de trant van "no size measures this weight". De echte schoonheid zit van binnen, natuurlijk! Maar ja, naar gewone kledingwinkels kunnen gaan is toch wel leuker. En samen met je zoon in de nieuwe hangmat klinkt ook aantrekkelijk. En op zich kan ik het heel goed, afvallen (hoor ik hier iemand zichzelf moed inspreken?). Het wordt weer tijd voor de tomaat, het water en de gegrilde zalm. En een half jaartje zeer zuunig an met het zetmeel vooral, en met lekker veel en met veel lekkers. Mijn volgende virtual model zal ik op 5 december maken. Want overmorgenmorgen, dán begin ik.

Biergast wordt René

De cursus eindigt nog voor het einde van de werkdag. Dat wordt gevierd met het eerste terrasje van het jaar met wat collega's. Onderweg naar huis fietsend Jeroen gebeld met het verzoek de tapas vast buiten te zetten. Tuintafel, vers stokbrood, rode wijn, zalmsalade, olijventapanade, paprikaprut. Bijpraten. Krant erbij. Als altijd eerst de voor- en dan de achterpagina. Ik ben vandaag de ik van NRC! Jeroen vraagt: En nu? Missie geslaagd? Of ga je er meer schrijven?
Ik lees door de waas van bier en wijn voor de twaalfde keer mijn stukje. Laat die pil van Drion maar komen.

Wachtwoord (3)

Het is weer tijd voor de verversing van het wachtwoord op de werk-computer. Als ezelsbruggetje of leuk voor later google ik er een plaatje bij. Het wachtwoord dat ik kies gebruik ik om mezelf bij de les te houden, op te beuren en koers te zetten. En dat elke drie maanden in een nieuwe stemming. Hierbij verklap ik ook de vorige (zie wachtwoord (2)): dat was 'regisseur'.

Biergast

Ik open de voordeur voor nog meer verjaarsvisite. Ik staar in een onbekend stralend gezicht. "Hoi, ik ben René van de chatbox" versta ik. Stomverbaasd laat ik hem binnen. In een nieuwsgroep chatte ik onlangs uitgebreid met een René.Hoe is hij in vredesnaam aan mijn adres gekomen? De man zit voor ik het weet in de kamer en drinkt voor twee. Het gastvrouwschap houdt me een paar uur bezig. Dan lukt het me aandacht voor René te hebben. "Laat ik nou gedacht hebben dat je een vrouw was" begin ik. De man staat op en loopt de kamer uit. "'t Werkt altijd!" roept hij lachend achterom, al bijna buiten. "Bedankt voor het bier." Volgens mijn vrienden heet hij Roy en is hij een collega van me.

(Geïnspireerd door het bezoek van Josee en opgestuurd naar ik@nrc.nl.)

fruor frui fructus

Wow, wat een heerlijk verjaarsweekend was het. Twee dagen het huis vol en soms minder vol met gezellig bezoek. Jammer van het weer, buiten zitten was er niet bij. Maar hoe heerlijk dat dat kinderen niet uitmaakt en die gewoon de deur uit stoven. Het is allemaal achter de rug: de puber die tikkertje speelt, de Verrassing uit het Zuiden, het diarerende leenkind, de stapels taarten - schoon op - , de taxiritjes, en de vele vele stoffelijke felicitaties. Bloemen, letters en chocola: dat vat het maar deels samen. Dat men weet dat ik goed kan genieten: ja, dát vat het samen. En de bloemenhulde! Ik ben gewoon een beetje confuus. In welk boek te beginnen? Chocalaatjes vraag je? Nou, uh, op!

Welkom!

Het ultieme antwoord 'to Life, the Universe and Everything' is, sinds the hitchhikers way to the gallaxy (niet gelezen, natuurlijk) ... 42.

Nu ik al een paar jaar mijn verjaardag niet echt gevierd hebt, heet ik iedereen die dit leest hartelijke welkom dit heuglijk feit weer eens met mij te komen vieren.

En omdat koninginnedag op mijn verjaardag is, heb ik besloten mijn verjaardag óók de dag erna te vieren. Dus: zaterdag of zondag, zie maar: welkom!

Woestewolf

Sylvia de Leur is vandaag overleden. Ze wordt herinnerd van Lurelei en Horlepiep, zaken die zich vóór dan wel ná mijn tijd hebben afgespeeld. Voor mij is Sylvia onlosmakelijk verbonden met De Vloek van Woestewolf. De serie was op televisie toen ik een jaar of tien was. Doodeng vond ik het. Die prachtige stem van Henk van Ulsen! Het boek van Paul Biegel las ik jaren later en daar vond ik niks aan. Het zal vooral de bewerking voor televisie zijn geweest die mij imponeerde. De aftiteling vond ik elke week weer grappig: Sylvia de Leur als Sylvia.

Cadeautip

Vanmiddag kocht ik de Moleskine Plain Reporter Notebook (small). Bij Waterstone's in Amsterdam, in menig museumshop en bij de betere boekhandel trekken de Moleskine notitieboekjes me als magneten. Ik bezit er inmiddels een paar. Ze zijn zo geprijsd dat je je echt wel vier keer bedenkt voor je er één, laat staan meer, aanschaft. Ik geef hier ruiterlijk toe: ik wil ze allemaal! Omdat ze zo lekker aanvoelen. Omdat ik me er een echte Schrijver mee voel. Omdat je er een hebbedingetje bij krijgt (een velletje stickers, een postkaart). Van de website begrijp ik dat ik deel wil uitmaken van een heel bijzondere familie:

"Moleskine is de naam van een traditierijk
notitieboekje. Het boekje is in het verleden gebruikt door kunstenaars en intellectuelen die aan de basis stonden van onze huidige cultuur: van Van Gogh tot Matisse, van Ernest Hemingway tot Bruce Chatwin. In een tijd waar alles digitaal geregistreerd wordt, lijkt de herontdekking van een papieren notitieboekje een tegenstrijdig verschijnsel. Nochtans zijn er heel wat mensen die met plezier hun Palmtop inruilen tegen deze Moleskine notitieboekjes. Het zet hen aan tot meer creativiteit en diepgang in hun leven. Met dit zwart notitieboekje op zak voelt iedereen zich een gedreven journalist of poëtische auteur. "

Hartenjagen

Ik heb de jongens hartenjagen geleerd. S. en P. voor het eerst. J. nog maar een keertje; bij hem plegen spelregels niet te beklijven. Maria Montessori zou dit een 'gevoelige periode' noemen: de kennis bleek in ieder geval welkom en beklijft al drie dagen. Met veel plezier spelen we onze rondjes. Vanmorgen werd er zelfs extra snel de tafel voor afgeruimd. De klaver boer (Jason) en schoppen vrouw (Fat Lady en Quantippe) hebben al bijnamen en de emoties donderen door de ruimte. Of dit het geschikte campingvermaak bij regen zal zijn? Dan toch niet met buurtenten op minder dan honderd meter afstand.

Helft mir klagen

... en daar heb ik dan twee maar per jaar voor over om in een apepakkie op het podium te staan. Ik heb een grondige hekel, zowel aan de zwart fluwelen jurk als aan de zwarte pumps. Behalve voor dit doel (kledingvoorschrift: geheel zwart!) staan de spullen altijd in de kast. En zeker nu ik weer groots overgewichtig ben voel ik me bijna depressief in deze kleding. Om zeven uur vanavond mag 't weer uit en de kast in. Tussendoor nog even een hemel bestormen. Er zijn nog kaarten. Half drie, Lebuinuskerk.

Plaatsbewijs

Mijn oudste neefje, bezig met z'n schoolexamens inmiddels, werd geboren op de dag dat ik mijn eerste sollicitatiegesprek voerde en prompt werd aangenomen. 's Middags ging ik per trein op weg om met de nieuwgeborene kennis te maken. Hartje zomervakantie en daarom toen nog een uitgestorven treincoupé. Het zonovergoten polderlandschap leek te delen in de vreugde. Een wildvreemde passant kreeg ongevraagd mijn nieuws te horen. "Ik heb een Baan en een Neefje", glunderde ik. En ik wendde mijn blik terug naar het raam en wikkelde me weer in mijn cocon van gelukzaligheid. "Dat doet me veel deugd", reageerde hij, terwijl hij een tang uit z'n tas haalde."Heeft u ook een Kaartje?"

(opgestuurd naar ik@nrc.nl op 8 april 2006)

Broches aan de lopende band

Sinds ik in het bezit ben van de laminator wordt er wat afgeknipt en geplakt. Inmiddels heb ik dertien broches en een set bijpassende oorbellen gefabriekt. En dan ben ik nu ook in het bezit van een gaatjestang, oorhaakjes, 3D-vellen en zo nog wat prullaria die een verdere productie mogelijk maken. Goede vraag is inmiddels wat ik er mee ga doen.

Prijsvraag: Wat is te zien op de broche in stropdasvorm rechtsboven op de foto?

De naam van het oor

Toen Jezus gevangen werd genomen, werd hij verdedigd door zijn vrienden.Eén van hen, Simon Petrus, was zo boos dat hij met een zwaard een Romeinse slaaf het oor afhakte. Jezus genas de man, genaamd Malchus. In de Johannes Passion van J.S. Bach staan al deze woorden op muziek. Waar koor en solisten zwijgen mag de evangelist de hoofdstukken op muziek integraal voordragen. Daar zitten wel wat taaie gedeeltes tussen. De evangelist in de Domkerk zo'n 25 jaar geleden was blijkbaar met z'n gedachten elders toen hij zingend verhaalde: Simon Petrus aber hatte ein Schwert und zog es und schlug nach dem Knecht des Hohenpriesters und hieb ihm sein rechtes Ohr ab. Und das Ohr hieß Malchus.

(Ingestuurd voor ik@nrc.nl op 6 april 2006)

Penalty for improper use?

Mijn sluimerende drang tot creativiteit neemt soms een vorm aan die met me op de loop gaat. Gisteren kocht ik een laminator met als voornaamste doel sieraden en dan met name weer broches te maken. Natuurlijk moest het ding gelijk uitgeprobeerd en zo struinde ik door het huis op zoek naar zaken die nodig een plastic laagje moesten hebben. Al snel kwam ik bij één van de mooiste stukje papier: een enkeltje Schiphol. Hup, in een hoesje en door het apparaat ermee. De beveiliging van de vaderlandse treinkaartjes blijkt van een ontroerende schoonheid. En de bonus krijg ik na bestudering van de afbeelding die blijkbaar na verhitting aan het licht komt: de te voorschijn gekomen reizigers staan op perron drie van station ... Schiphol.

Escapisme in marmer

Eén van de hoogtepunten van een trip naar Istanbul: het bezoek aan een Hamam. Çemberlitaş, in ons geval. Gebouwd in 1584, in opdracht van de sultan. Hoewel de staat van het marmer doet vermoeden dat er sindsdien wel wat onderhoud is gepleegd, doet het geheel zeer historisch aan.
We gingen voor ''the works": scrubben, zeepmassage, oliemassage en kleimasker. De dames die binnen het warme werk doen (en geloof me, je wordt echt 'gedaan') hebben de uitstraling van een lopende band medewerker op rand van een burn out. De vellen hingen er na afloop bij en de shampoo wordt naar ik vermoed met enig leedvermaak ook in mijn mond gewreven. In drie woorden niet-Turks wordt mij nog duidelijk gemaakt dat dat haar onder mijn oksels echt niet kan. En zo ga ik even later mee naar een éénpitsgasstelletje en wordt met hars, een broodmes en stukjes laken ook dit deel van mijn lichaam bewerkt. Dan de oliemassage en het kleimasker. Even stevig als heerlijk. Zéér heerlijk. In de traditionele theedoek gewikkeld nog even terug naar het marmeren podium. Liggend op je rug kijk je recht de koepel in. De zon komt door talloze gaten naar binnen. Tijdloos. Ik loop nog een rondje door de ruimte, prent me elk marmeren nisje met de wasbakken met dubbele kranen bóven elkaar, nog eens goed in en verlaat zeer node deze prachtplek. Met een lijf zo zacht als het in bijna 42 jaar niet is geweest.

Ingeburgerd

In het provinciestadje lijkt inburgering geen onderwerp. De mensen die op zaterdag over de markt lopen zijn wit en blond. De kaaskop zou hier uitgevonden kunnen zijn. De Vietnamese loempia is het meest exotische dat hier te koop is. De man die opduikt tussen de kraampjes valt op. Niet alleen door de kleur van zijn huid en haar. Ook zijn niet erg soepele tred en zijn bijna botsingen met klanten en koopwaar trekken de aandacht. Fysiek gebrek? Medicijngebruik? Dronken? De omstanders wijken uiteen en kijken hem na.De man in djellaba, zwaaiend met een rieten mand, kijkt terug. Een scheve lach trekt over zijn gezicht. Dan schalt zijn zware stem over het plein: "Ik ghou-ou-ou van Ghoooooolland!

(ingezonden voor ik@nrc.nl op 22 maart 2006)

Tikkie met verlossers

Jan Rot heeft de Matthäuspassion van Johann Sebastian Bach in het hedendaags Nederlands vertaald. "Hertaald" noemt Rot het. Ik ken het werk van Bach inmiddels zo goed dat ik door het boek bladerend alle nieuwe woorden, op muziek, tot me kan nemen. De uitgave is zoals je zoiets moet doen: het klavieruitreksel van Peters, waaruit al die koren hét zingen, maar nu met de Nederlandse tekst eronder.
Ik ben diep onder de indruk geraakt. Natuurlijk hoorde ik al mensen die fel tegen 'zoiets' zijn. Zangers die uitgenodigd waren om het werk uit te voeren weigeren hier en daar. In Trouw staat een complete en mooie recensie. Elders trof ik een zo ongenuanceerd schrijven, zelfs zonder dat er een noot gehoord was, dat ik die niet de eer gun hier aan te halen.
Ik ben zeer enthousiast. Dag prachtmens, rust nu zacht! voor 'Mein Jesu, gute nacht', het voelt gewoon goed. Wat voor mij scheelt is dat Cé, vriendin Marleen en ik in 1990 de melodieën al flink gebruikt hebben om andere tekst onder te zetten. Die heel wat wereldlijker waren dan waar Jan Rot voor zwicht. Zo werd het een-na-laatse koor een ode aan het bruidspaar: "Annette en Jan!" Het opferlamm werd genoten in Blaricum in 't Gooi en zo zaten er nog wel wat profaniteiten in.
Terug naar Rot. Oprecht vind ik het jammer dat de koralen, zoals hij zelf zegt, niet belijdend, maar leidend, zijn geworden. Hierdoor grijpt nummer 72 'Wenn ich einmaal soll scheiden' me nu niet naar de strot zoals Bach (via Bach het hogere?) dit bij elke uitvoering doet. Maar wat een vondsten, overal in het werk. Wozu dienet dieser Unrat? En waar is die onzin goed voor? Het bekt niet alleen goed, het zingt ook lekker weg.
Er is al een CD en binnenkort zijn er drie uitvoeringen in Den Haag. Ik ga snel proberen aan een kaartje te komen. Ai, op 11 april in Den Haag al uitverkocht.

Hartverwarmend

Op deze koude zaterdagmorgen rijd ik naar de stad. Ik ga op jacht naar een verjaarscadeau voor een speciale vriendin die wel wat bijzonders kan gebruiken. 't Sneeuwt en 't is ijzig koud. Ik mijd de markt en zoek in Praamstra een notitieblokje van plint uit. Zo, als ik verder niks vind ... dit is in ieder geval vast wat.
Dan via de deprimerende Lange B. naar de Nieuwstraat. Zizo is mijn doel. Een sieradenshop gerund door een stel superenthousiaste jonge meiden.
Een blingbling-mevrouw van middelbare leeftijd met hoogrood haar lijkt de winkel leeg te kopen. Ik sluip voorzichtig rond, op zoek naar dat ene speciale sieraad voor F. Al snel biedt het zich aan. Als een magneet word ik naar een vitrinekast bij de deur getrokken en inderdaad: bingo! Precies wat ik zoek. Ik besluit tot een ketting en een ring. Kan ze zelf nog eens terug komen voor de armband ;-)
Bij de kassa raak ik in gesprek met wat ik denk dat een van de eigenaren is. Ze is even enthousiast als ik over de aankoop en raakt niet uit-ingepakt. Nog een blaadje, daar een bloempje, strikje, allemaal even kunstig. Ik vertel dat ik ooit bij hen zo'n mooie glazen ring heb gekocht en voor ik het weet koop ik een glazen hanger uit dezelfde serie. En zij maar blij zijn. Over de lokatie van de winkel, over hun voorraad, over de klanten. Zelfs een rampverhaal over betaalde goederen die nooit zijn geleverd wordt verteld op een opgewekte 'wat we nou toch weer meemaakten'- toon. De levenslust is aanstekelijk. Dan zie ik nog een magnifiek kaartophangsysteem en - hopla - daar ook maar twee van gekocht. "Het is echt uw topdag!" Innig tevreden verlaat ik de winkel. Het komt wél goed met de mensheid.

P.S. Deze blog is niet voor het chagrijn. Het is dan ook met lakoniciteit dat hier vermeld zij dat de glazen hanger na twee dragen van het oogje gleed en in tientallen barrels op het marmoleum lag.

Ding dong. Ga je mee?

Ik heb dus helemaal niets te klagen. Integendeel. Elke dag bal hier. En nog gelukkig ook. Maar een mens wil wel eens fantaseren. Ook hardop. Wie mag er nu aanbellen en dat ik dan meega? Nou, deze mijnheren dus. Zonder omkijken zal ik er achter aan draven. En dan zéker twee dagen wegblijven.


(En kan een van jullie mij dan nog even helpen met het layouten van deze blog? J de P wat een gehannes met die plaatjes. Jullie hadden gezellig naast elkaar moeten gaan staan, stelletje ego's!)

Waarover spraken zij?

Op nagenoeg dezelfde plek als vijf weken geleden zat ik weer in Betty's. Nu met drie stuks familie. En weer was het eten overdadig en was het genieten van het ontbreken van elke vorm van rookgerei. En genoten van elkaars gezelschap natuurlijk. Selma John Miranda Rinie Walter Frans Mieke Ina Inge Gert Etienne Leny Walter Frans Marieke Nico Wil *) - over wie hebben we het níet gehad.

(foto: Gido)

*) Dit zijn de namen op de maanden april, mei en juni van onze verjaarskalender op het toilet in ons ouderlijk huis. Op verzoek lever ik de melodie er bij.

Winterkoninkjes

(foto: Jeroen)

Dat doet deze gewillige geest dus nooit: fruit of groente per vliegtuig laten komen. Het voelt dan ook als een echte zonde, deze aardbeien uit Ethiopië. Of all places! Excuses genoeg: Pelle vindt ze zó lekker, hij net beter, z'n grote broertje ziek op de bank en de lente lijkt zo ver weg...
Biologische kaas, kip, courgette en brood, vaderlandse appels en kaas: het voelt toch niet als voldoende boetedoening.

Drie min twee is raar

De voordelen van mijn call-a-car abonnement zijn talloze: meestal (gloed)nieuwe auto's, altijd schoon, volgetankt, geen onderhoud, geen gedoe. Vandaag trof ik een nadeel. Ik kreeg een automaat mee. Zo wie zo al uitermate ráár, zo'n ding. Maar omdat ik in een gestarte auto was gestapt kreeg ik toch met geen mogelijkheid later zelf het kreng weer draaiend..! Voor allen die het weten willen: je moet de rem ingetrapt houden en dan de contactsleutel draaien. En verzin een hobby voor je linkervoet.

Voorpret

Freeze! En opeens zag ik mezelf staan: vrouw van over de veertig met beide handen vol nat geel zand. Stralend op weg naar de voorruit van haar huurauto. De grijze ford stond midden op een open grasplek in een bos. Eromheen een paar handenvol mensen rondom andere auto's. Leek dit genoeg op pindakaas, wat ik in mijn handen had? Absurdistische scenes met auto's. De onze werd om op te eten. Marshmallows aan de antenne, dropjes parallel aan de ruitensproeiers.
En toen rondkarren over het gras, de vriendinnen voor één dag zoekend, die al klaar zaten op een picknickkleed. Ik zag mezelf rijden. Freeze!, nogmaals. Geluk.

Ik heb weer geboekt. Mensen, welk een voorpret.

Idee top. Uitvoering flop.

Want dan lijkt het me opeens een goed idee om de collega's te verrassen met een 'zomaar'-cadeautje. So far so good. Maar voor ik het weet sta ik op zondagmorgen te prutsen met plakband dat niet wil, inpakpapier dat te dik is en krullen die zich niet willen voegen naar mijn idee. Hoe vaak moet ik me nog realiseren dat ik op deze wereld van de ideeën ben, inclusief van de ideeën over hoe iets moet gebeuren, maar dat ik het NIET zelf moet gaan doen?

Postcrossen met the land of the brave and free

Na een half jaar postcrossen heb ik uit deze staten van de USA kaarten gekregen. In de onderste kaart is te zien naar welke staten ik kaarten heb gestuurd. Zo blijft het nog een beetje leuk als er (weer!) een kaart uit of naar de VS van A komt of gaat.
Wordt geupdate over een half jaar.

Nederland is niet vol

Domburg

22 februari 2006

(vlieger buiten beeld)

Balsem voor de ziel: scratchen in Leiden

Duizendzestig koorzangers, een stuk of 150 orkestleden en 's avonds nog 700 stuks publiek. De Pieterskerk heeft het weer geweten. Mozart dit jaar. Krönungsmesse en Requiem. En voor mij (deels) een echte scratch: de Krönungsmesse heb ik van blad moeten zingen, want oefenen was er niet van gekomen. Het was weer groots.

Nieuwe normen en waarden

Geheel in stijl met de sfeer van de hotelkamer meende ik in het nachtkastje wel een bijbel aan te zullen treffen. Maar nee. Geen bijbel. Wat wel? liet ik mijn kinderen raden. De Koran! riepen ze allebei. 2006. Ook nee. Wat wel? Beetje 1970, in Leiden: twee condooms (aardbei en banaan) en een klompje hash.

Shot moderne kunst op zondag

Op deze natte sneeuwerige zondagmiddag had ik behoefte aan een dot tijd- en ruimteloze cultuur. Het museum voor moderne kunst in Arnhem had ik nog nooit met een bezoekje vereerd. Ik trof een mooi en fris gebouw, met de Toorop's die ik wist aan te treffen en een hele aardige tentoonstelling van werken van Johan van Hell. Johan van Hell had een voorliefde voor het leven van de straat. Zijn doeken worden bevolkt door straatmuzikanten, mattenkloppende vrouwen, visboeren. Het zijn schilderijen die een uitspraak doen over de maatschappij, waarin met name in de crisisjaren de gewone mensen het niet makkelijk hadden. In zijn werk zit veel humor en het balanceert op de rand van tristesse en optimisme. Overigens was Van Hell naast kunstenaar nog veel meer. Hij speelde als klarinettist in het Concertgebouworkest. Deze glazenwasser is de blikvanger van de tentoonstelling. Vandaag waren zo'n 30 hedendaagse glazenwassers uitgenodigd de ramen van het museum te komen wassen in een poging in het Guiness book of records te komen. Toen ik vertrok was nog niet duidelijk of het gelukt was. Die recordpoging dan, de ramen zagen er fris uit, ondanks de grauwe dag erachter.

Later:
Uit de regionale krant deze foto geplukt. Gelukt dus. Goed zo mannen. 't Was een leuk gezicht, jullie in ganzenpas door het museum, dwars door al die raamloze binnenruimtes.

Sushi-to-go

Jarenlang was het een traktatie die ik me niet liet ontzeggen in geval van een lange treinreis. Als ik over Den Haag of Amsterdam of, vooruit dan maar, Utrecht reisde mócht ik uitstappen of een trein later nemen om mezelf te trakteren op sushi. De randstedelijke lekkernij bracht deze provinciegrrl een keer of drie keer per jaar enorme genoegens. Zeker als ik uitschoot met de mierikswortel en ik met tranen in de ogen opsteeg tot aan het bagagerek. Om moe maar voldaan weer op het oranje skai te zakken en aan het volgende hapje te beginnen.

Nu heeft sinds twee weken station Deventer een AH-to-go, op 100 meter van mijn werkadres. En wat verkopen ze daar? Drie formaten bakjes kant-en-klare sushi. En sindsdien ben ik de jongste bediende bij de banketbakker: ik eet me ongans aan het beschikbare lekkers. Om me nog enigszins in te houden spaar ik de plastic visjes waarin de sojasaus zit opgeslagen. De visfamilie die mijn clean desk siert zou niet ál te groot mogen worden...

Bach als heelmeester

Je kunt je nog zo niks voelen, zo weinig energie, alle mensen tegen je, alleen maar gedoe om je heen en zelfs je bed ligt niet lekker: er is nog altijd Bach. Gisteravond weer uit het hoofd staan blèren, zo mooi mogelijk, ook nog. Dit is een van de lekkerste stukjes. Fel. Zoals de Johannes er nog veel meer heeft. De Matthaüs is ook mooi, hoor.

Groeten uit Rusland

Te zonde om zo'n envelop zomaar weg te gooien. Bewaren doe ik ze toch niet, de enveloppen die om postcrossingkaarten zitten. Ach, laat ik aardig zijn en ze een verzamelaar doen toekomen.

Zo te leven

Zo zien mijn dagen er deze dagen uit. Zo moe, zo niks, zo watterig. Bleh. Even computeren en *hop* daar gaan de ogen weer op zwartevlekjes-stand. Heet dit ziek?

Lijstjes van vier

Gejat van het weblog van Yvonnep. En dat is geloof ik ook de bedoeling? Hoe dan ook, mijn eigen lijst met lijstje van vier.

4 Films die ik niet vaak genoeg kan zien
- Notting Hill
- The cook, the thief, his wife & her lover
- American president
- Peter's friends

4 Woonplaatsen waar ik gewoond heb
- Ter Aar
- Voorburg
- Utrecht
- Amstelveen

4 TV Programma’s
- Journaal
- Alle medische programma's, liefst met bloed
- Spoorloos
- Alles met Stephen Fry

4 Concerten
- Vara matinee, in het bijzonder Mahler 1 met Edo de Waard in september 1993, godlof ook op CD opgenomen.
- Michael Chance in de kleine zaal van het concertgebouw. Bovenaards.
- Johannes Passion in OLV ter Zee in Maastricht. Starring moi als maagd.
- Verdi's Aida in Verona

4 Vakantieplaatsen waar ik vakantie heb gevierd
- Frankrijk, altijd kamperen, vaak op de fiets
- London, liefst twee keer per jaar maar daar komt al een decennium niet meer van
- Hongarije, mijn enige achter het ijzeren gordijn ervaring
- Nederland, laat niemand weten hoe mooi ons eigen land is

4 Websites die ik dagelijks bezoek
- bookcrossing
- postcrossing
- teletekst
- volkskrant

4 Lekkernijen
- vis
- indiaas (geen vlees)
- baklava
- zwarte koffie

4 Plaatsen waar ik liever ben dan nu
- Buitenkunst
- Pieterskerk in Leiden tijdens Scratch
- Kokkari, Samos, huize Stella
- Twee maanden door Europa alleen met Lief

Wachtwoord (2)

Na drie maanden is het weer tijd het wachtwoord op het werk te wijzigen. De vorige, 'actiehoop', leverde een bizarre afbeelding bij Google op. Dit is de afbeelding die hoort bij mijn wachtwoord voor de komende drie maanden:

Ik wil van alles weten

Beste Ina,
Ik wil van alles weten. Hoe is het met
jou, heb je kinderen, ben je
getrouwd, waar woon je? En nog veel meer wil ik
weten.Laat iets van je horen.
Bel me als je wil.
Groetjes
Elma

Dit bericht vond ik zojuist via via in mijn mailbox. Wow! Mijn jeugvriendinnetje! Mijn stoere, jongensachtige, allesdurvende, lachebek van een vriendin. Waar ik uren en dagen mee door de weilanden mee heb gestruind. En die ik uit het oog ben verloren toen ik verhuisde.

Kijk, daar zitten we. In 1973. Elma rechts op de bank, ik in het witte vestje ernaast. Die stoere meester zou ik trouwens ook nog wel eens willen ontmoeten ....

Pakjesregen

Ziehier de oogst na ruim twee weken de bookcrossing-loterij te hebben gewonnen. De pakjesregen is uitgebleven. De topdag was drie stuks. Maar... de helft moet nog komen! En wat een goede keuzes hebben de toezenders gemaakt; bijna de helft van de boeken ken ik al.
Morgen gaat een aantal boeken mij al weer verlaten, dan reis ik naar OBCZ SamSam in Enschede.

Neef en lot

Heb ik hier al eens een warm hart toegedragen aan het fenomeen bookcrossing? Dan nog maar eens:
dit weekend twee weer zo heerlijke gebeurtenissen die blij maken. Dat karma mag van mij de pan in, maar het 'goede gevoel om niet, te geven en te ontvangen' .... stop. nu niet sentimenteel worden.

Een boek dat ik ooit in handen heb gehad en dat blijkbaar via een boekendoos in Engeland is beland, wordt door een neef van mij meegenomen naar een broer van hem. En laat deze (ook) neef nu toch de moeite nemen om te registeren! Ik heb 'm snel mijn identiteit onthuld en nu heb ik waarempel weer mailcontact. 't Is ook een veel te leuke jongen om alleen op begrafenissen te zien.

En dan was ik ook nog goede tweede in de bookcrossingkwartaalloterij. Twintig crossers gaan mij pakjes sturen. Vurrukkellijk! De brievenbus staat verwachtingsvol te klepperen.