vrijdag 14 januari 2011
Rest in peace
Ik zie het al op afstand. Of beter: ik zie het niet. Ik steek over en richt mijn blik automatisch op de ingang van 'mijn' supermarkt, 200 meter verderop. Wat is er anders? Ik kan zo naar de deur kijken. De schone matten liggen klaar om mijn natte schoenen te ontvangen. Ik hoef niet te slalommen langs menshoge afvalbakken. Geen advertentieduikelaars versperrren mijn blik. De leegte balsemt mijn ogen. Ik kuier de meestal drukke vrijdagmenigte in. Ze zijn er allemaal: de helpers in blauw, de mandjes, de hamsteraanbiedingen. Ik frunnik even aan mijn oren. Zitten ze verstopt? Nee, de stilte komt van buiten.
Ik haal vlot mijn mandje vol. Alle kassa's bezet. En toch: die rust. Wat ongelooflijk aangenaam. Terwijl ik sta te wachten, durf ik de stelling aan dat het allemaal wel goed zal komen met de wereld. Zie je, ooit keert de rust weer. Hier snappen ze het. Eindelijk.
Tijd voor een complimentje, ik ben immers de beroerdste niet. Wat is het heerlijk rustig, mevrouw achter de balie! Ze kijkt verbaasd. Abberhijdoo reageert ze. Ik knik haar hartelijk toe. Een mens hoeft niet alles te begrijpen.
Toch maar de teletekst, de macht der gewoonte. Ik heb nog een lange weg te gaan naar de ook innerlijke rust. Albert Heijn is dood. De winkels zijn vandaag in rouw.
Abonneren op:
Posts (Atom)