Voorpret

Freeze! En opeens zag ik mezelf staan: vrouw van over de veertig met beide handen vol nat geel zand. Stralend op weg naar de voorruit van haar huurauto. De grijze ford stond midden op een open grasplek in een bos. Eromheen een paar handenvol mensen rondom andere auto's. Leek dit genoeg op pindakaas, wat ik in mijn handen had? Absurdistische scenes met auto's. De onze werd om op te eten. Marshmallows aan de antenne, dropjes parallel aan de ruitensproeiers.
En toen rondkarren over het gras, de vriendinnen voor één dag zoekend, die al klaar zaten op een picknickkleed. Ik zag mezelf rijden. Freeze!, nogmaals. Geluk.

Ik heb weer geboekt. Mensen, welk een voorpret.

Idee top. Uitvoering flop.

Want dan lijkt het me opeens een goed idee om de collega's te verrassen met een 'zomaar'-cadeautje. So far so good. Maar voor ik het weet sta ik op zondagmorgen te prutsen met plakband dat niet wil, inpakpapier dat te dik is en krullen die zich niet willen voegen naar mijn idee. Hoe vaak moet ik me nog realiseren dat ik op deze wereld van de ideeën ben, inclusief van de ideeën over hoe iets moet gebeuren, maar dat ik het NIET zelf moet gaan doen?

Postcrossen met the land of the brave and free

Na een half jaar postcrossen heb ik uit deze staten van de USA kaarten gekregen. In de onderste kaart is te zien naar welke staten ik kaarten heb gestuurd. Zo blijft het nog een beetje leuk als er (weer!) een kaart uit of naar de VS van A komt of gaat.
Wordt geupdate over een half jaar.

Nederland is niet vol

Domburg

22 februari 2006

(vlieger buiten beeld)

Balsem voor de ziel: scratchen in Leiden

Duizendzestig koorzangers, een stuk of 150 orkestleden en 's avonds nog 700 stuks publiek. De Pieterskerk heeft het weer geweten. Mozart dit jaar. Krönungsmesse en Requiem. En voor mij (deels) een echte scratch: de Krönungsmesse heb ik van blad moeten zingen, want oefenen was er niet van gekomen. Het was weer groots.

Nieuwe normen en waarden

Geheel in stijl met de sfeer van de hotelkamer meende ik in het nachtkastje wel een bijbel aan te zullen treffen. Maar nee. Geen bijbel. Wat wel? liet ik mijn kinderen raden. De Koran! riepen ze allebei. 2006. Ook nee. Wat wel? Beetje 1970, in Leiden: twee condooms (aardbei en banaan) en een klompje hash.

Shot moderne kunst op zondag

Op deze natte sneeuwerige zondagmiddag had ik behoefte aan een dot tijd- en ruimteloze cultuur. Het museum voor moderne kunst in Arnhem had ik nog nooit met een bezoekje vereerd. Ik trof een mooi en fris gebouw, met de Toorop's die ik wist aan te treffen en een hele aardige tentoonstelling van werken van Johan van Hell. Johan van Hell had een voorliefde voor het leven van de straat. Zijn doeken worden bevolkt door straatmuzikanten, mattenkloppende vrouwen, visboeren. Het zijn schilderijen die een uitspraak doen over de maatschappij, waarin met name in de crisisjaren de gewone mensen het niet makkelijk hadden. In zijn werk zit veel humor en het balanceert op de rand van tristesse en optimisme. Overigens was Van Hell naast kunstenaar nog veel meer. Hij speelde als klarinettist in het Concertgebouworkest. Deze glazenwasser is de blikvanger van de tentoonstelling. Vandaag waren zo'n 30 hedendaagse glazenwassers uitgenodigd de ramen van het museum te komen wassen in een poging in het Guiness book of records te komen. Toen ik vertrok was nog niet duidelijk of het gelukt was. Die recordpoging dan, de ramen zagen er fris uit, ondanks de grauwe dag erachter.

Later:
Uit de regionale krant deze foto geplukt. Gelukt dus. Goed zo mannen. 't Was een leuk gezicht, jullie in ganzenpas door het museum, dwars door al die raamloze binnenruimtes.

Sushi-to-go

Jarenlang was het een traktatie die ik me niet liet ontzeggen in geval van een lange treinreis. Als ik over Den Haag of Amsterdam of, vooruit dan maar, Utrecht reisde mócht ik uitstappen of een trein later nemen om mezelf te trakteren op sushi. De randstedelijke lekkernij bracht deze provinciegrrl een keer of drie keer per jaar enorme genoegens. Zeker als ik uitschoot met de mierikswortel en ik met tranen in de ogen opsteeg tot aan het bagagerek. Om moe maar voldaan weer op het oranje skai te zakken en aan het volgende hapje te beginnen.

Nu heeft sinds twee weken station Deventer een AH-to-go, op 100 meter van mijn werkadres. En wat verkopen ze daar? Drie formaten bakjes kant-en-klare sushi. En sindsdien ben ik de jongste bediende bij de banketbakker: ik eet me ongans aan het beschikbare lekkers. Om me nog enigszins in te houden spaar ik de plastic visjes waarin de sojasaus zit opgeslagen. De visfamilie die mijn clean desk siert zou niet ál te groot mogen worden...

Bach als heelmeester

Je kunt je nog zo niks voelen, zo weinig energie, alle mensen tegen je, alleen maar gedoe om je heen en zelfs je bed ligt niet lekker: er is nog altijd Bach. Gisteravond weer uit het hoofd staan blèren, zo mooi mogelijk, ook nog. Dit is een van de lekkerste stukjes. Fel. Zoals de Johannes er nog veel meer heeft. De Matthaüs is ook mooi, hoor.

Groeten uit Rusland

Te zonde om zo'n envelop zomaar weg te gooien. Bewaren doe ik ze toch niet, de enveloppen die om postcrossingkaarten zitten. Ach, laat ik aardig zijn en ze een verzamelaar doen toekomen.