2009

Over Uit (2)

Het is één van de mooiste musea waar ik ooit geweest ben. Ik was er dit jaar voor de tweede maal. Nu in de late herfst. We hadden niet gedacht nog buiten op het gras met uitzicht op Zweden te kunnen zitten. De zon scheen uitbundig, en met de jassen aan de kragen op keken we vol bewondering (en van mijn kant een tikje jaloezie) naar de mannen die vanaf de steiger even verderop een - korte - duik namen. De beelden in de tuin zijn weldadig als hun broeders in zusters bij het Kröller-Müller. Maar we kwamen voor Per Kirkeby.

Per is dit jaar 70 jaar geworden. Tijd voor een overzichtstentoonstelling in het land waar hij geboren en getogen is, en waar hij nog steeds werkt. Een kwartier voor openingstijd waren we bepaald niet de eerste. Busladingen vol, en de inhoud van een afgeladen parkeerterrein drongen met ons mee het museum in. Help, ik was toch niet gekomen om in de rij te staan!? Wat deden al die mensen voor mijn neus voor de schilderijen van míjn schilder? Het zijn vooral grote werken, die op enige afstand bekeken moeten worden. Weg daar dan, in mijn gezichtsveld! Maar een dag in het museum is lang. Ik heb de tentoonstelling zeker vijf keer gedaan. Een keer grondig, een keer van achter naar voren, een extra keer naar de highlights, of 20 minuten voor dat werk dat een beetje verstopt hing en daardoor geen mensen trok, en nog een keer langs alle zalen. Uren en uren laafde ik me. Ik volg zijn werk nu al ruim twintig jaar. Ik zag oude bekende werken, en werken waar ik al jaren naar uit heb gekeken. Ik miste ook wat, en ik leerde weer meer over zijn Kunst. Ik nam prachtige boeken mee naar huis, een documentaire over Per's scheppingswijze, en een herinnering om niet alleen hier te koesteren. En volgend jaar mag ik weer!

Accu

De floppy's waren 5 en een kwart inch groot. Formateren snapten we zelf niet; dat deden wat jaargenoten van ons. Programmeren konden we wel. Ik althans had een redelijke intuïtie wat onze hypotheses nodig hadden en mijn studiemaatje had het doorzettingsvermogen om het tot iets foutloos te punikken. Het was koud die winter en het doosje zei met uitroeptekens 'Bewaren niet onder 5 graden celsius'. Dus wikkelden we er theedoeken omheen.
De computers stonden in wat toen Trans II heette. De uitdraaien kwamen op papier in het Academisch Computer Centrum Utrecht, het Accu, in een even lelijk gebouw vijf minuten lopen van het SPSS'en vandaan. Het ophalen van de uitdraaien was altijd weer spannend. Was het überhaupt gelukt? Zou er een stapeltje papier liggen in het tweede vakje van links op de bovenste rij? En de tabellen die afgedrukt stonden, waren dat ook de tabellen die we hadden bedoeld? En zo ja, begrepen we dan wat er uitkwam? We liepen heel wat heen en weer.
Op een kwade dag bleef het hokje leeg. Ik wachtte lang, maar wat er ook gevuld werd, niet het hokje mijn mijn letters. Toch maar vragen. "Is dat De Bruin?" hoorde ik van achter roepen. "Steekkarretje meegenomen??" Ik vreesde terecht het ergste. Mijn opdracht om iets 'all by all' te kruisen had een stapel papier van zo'n 60 centimeter hoog opgeleverd.

(Deze herinnering kwam boven toen ik vanmorgen van de Wegenwachtmijnheer de mededeling kreeg dat mijn accu was overleden. Tien minuten later en €109 lichter kon ik weer rijden. )

Over Uit (1)

Je bent er nog maar een paar dagen. 't Is allemaal erg wennen. Welkom ben je geheten, zo warm en zo overduidelijk voor altijd. Overal is het lente. Het is je ideale weer: 22 graden en licht bewolkt. Je draagt je fijnste kleren die én mooi én lekker zitten. Vies worden ze niet. Iedereen kijkt opgewekt en maakt grappen. Bach klinkt alom, op z'n allermooist. Hem zelf heb je nog niet gezien. Zou hij hier ook een pruik dragen?
In de rij voor het eten, zonder honger en zonder trek, maar o zo gezellig, met die dienblaadjes achter elkaar, staat Jezus plotseling achter je. Je voelt het aan de haren die over je schouder kriebelen. Hij maakt een best goede grap op gepaste afstand van je oor. Maar je hebt het al geroken. Jezus stinkt uit zijn mond.

Dat is waar ik bang voor ben als ik een held van dichtbij ga zien. Robert Holl is zo'n held. Rotterdammer, door mijn moeder al gekend en bewonderd, de bas op een paar van mijn mooist CD's. Hij zong in Deventer. Ik zat in de meer dan half lege zaal (wat is dat met Deventer!) van de Schouwburg op rij 5. Gelukkig, hij bleef overeind.

Adres onbekend

- Sturen we Sonja en Wim nog een kaartje?
- Waar wonen ze ook weer? Bergen op Zoom?
- Ik vind hier Zwaluwlaan. Zou dat nog kloppen?
- Ach, who cares, verstuur maar gewoon.

Zo gaat dat nooit. Dat doen we dus niet. Met de slakkenpost willen we heel zeker weten dat het adres juist is. Maar per mail? Niet geschoten is altijd mis, zo lijkt de gedachte. Vanmorgen ontving ik deze kerstwensen.

De vader heeft verzonnen dat deze foto genomen werd, dat is te zien. Het meisje is nog jong genoeg om ontspannen blij te zijn. De vader blikt met een redelijk tevreden blik in een door hem zelf aangezette zelfontspanner. Arm op de schouder van de vrouw, arm op de schouder van de zoon: van mij! Moeder drukt dochter tegen zich aan, grabbelt de zoon dichterbij: van mij! De zoon weet niet meer hoe normaal te kijken in de lens. Zijn arm is onNederlands gespalkt. Ook het verandahekje oogt noordamerikaans. De moeder van de moeder staat apart. Een vage glimlach. Haar handen hebben alleen elkaar.

Goede moeder

Als een bron van rust zit ik daar op de bank. Voor het eerst in deze eeuw weer eens met een breiwerk. Geen idee waar de drang opeens vandaag kwam, maar opeens moest en zou ik weer aan het breien. En nu zit ik hier. Een bron, een oase van rust. Niet trap op trap af naar de wasmachine en de kleerkasten. Niet met de rug naar de kinderschaar achter de computer. Geen televisieprogramma dat een goed gesprek belemmert. Ik steek in, sla om, haal door en laat afglijden.

Als dit me geen goede moeder maakt. Ik snap dat de jongens me nog gewoon voorbij banjeren en in een rechte lijn van achterdeur via de keuken, naar boven verdwijnen. Ze hebben me gezien en zullen terugkomen. Voor dat goede gesprek, de vragen die allang gesteld moesten worden. Ik ben er voor hen. Een magneet ben ik, en zo liefdevol voor mijn ijzervijlsel.

Toer na toer brei ik. Tussendoor zet ik kalm en efficient thee. Ik schik wat koekjes op een schaaltje. En ik brei weer door. Ik wilde dat ik nog zo'n moeder had. De oudste laat zich zien, schenkt thee in, propt een koekje of wat naar binnen

"Wab boe je?"

"Ik brei."

en gaat weer naar boven.

Hier kan geen yoga tegenop. Mijn ademhaling zit inmiddels in mijn tenen. Het voorpand is ook bijna klaar.

De jongste komt naar beneden, grijpt naar de koekjes en draait zich weer richting trap. Eén blik krijg ik. En een groet.

"Hé, no-lifer!"

Tien jaar later klopt ons hart nog steeds vol verwachting...

Erbarme dich

Het zal een uur of twee, drie uur 's nachts zijn geweest. Ik lig op de goedkoopste soort Heugafelt groene tegels. Om mij heen zes, acht koor- en orkest genoten. Ook liggend. Sommigen op de rug, starend in het donker. Anderen alsof ze net in bed zijn gerold. Kène heeft verordonneerd dat we naar Erbarme dich gaan luisteren. Ik moet het al vaker gehoord hebben, maar nu staan al mijn zintuigen op scherp. Acht bier achter de kiezen, minstens, in een voor mij vreemde omgeving, kersverse Uskiet als ik ben. Van 's ochtends negen tot 's avonds elf oefenen we Bach's Hohe Messe, deze eerste week van januari in de jaren tachtig, in de bossen van Zeist. Daartussen door is het tijd voor nog meer Bach. Ik hoorde dit voor de eerste keer bewust. Ik geniet van de tranen die in mijn oren lopen.

Honderden, duizenden Erbarme dichs en 25 jaar later. Het is vrijdagmiddag. De wassen zijn gedraaid, de soep gemaakt, en de oudste komt uit school. Per sms kondigt hij aan dat hij het vriendinnetje meeneemt. Dat vraagt om speciale muziek. De zoon moet binnenkort ingewijd in één van de drie grote werken, dus subtiele achtergrondmuziek is op z'n plaats. Dertig seconden nadat ik het meisje met de vriendelijke oogopslag de eerste hand heb gedrukt zijn zoon en vriendin boven, met cola, om wiskunde te leren. Ik druk op replay en draai aan de volumeknop.

Schilder een verhaal in minder dan 300 woorden

Wave people

Nathan has come to the beach to hear his mother’s voice. She had been a woman of few words. “I have cancer”, she told her son, and died within a week. Nathan stands on the beach and watches the outgoing tide. His mother was a wave person. She moved like one: gentle yet sudden, softening and firm. Nathan remembers her hand emerging through the banisters. She did it when he tried to escape upstairs from doing the dishes, or trying to disguise his mouthful of biscuits. Her iron fist clenched around his ankle.
“Argh” he said.
“I love you too, son”, she responded, while he turned and descended.
Nathan watches the waves, the foam, the ebbing water, and sure enough, his mother’s voice from years ago comes back to him.
“Hi uncle Henry!” she exclaimed on a stormy day, to a wave with an embonpoint. When the sea was more of a bubbling soup she waved ‘Hi, little Denise’, greeting the stillborn daughter of her cousin. Other waves were her late father, her long gone nanny or Julius Caesar.
Nathan’s feet sink in the sand a couple of yards from the water. Was he supposed to see his mother in one of those waves that all seem alike to him? ‘Bye mum’, he whispers, and feels foolish. A splash of water takes him by surprise. His shoe and sock are wet. A mirror of water glides back to the water line. It emerges again, like a transparent snake, and touches the nose of his wet shoe. Nathan kneels. His hands stroke the water that trickles in between his fingers down in the sand. He has to let go. The waves are back in place again.
‘I love you too, mum’.

100 keer eerlijk

Wat heb je in je leven al een keer gedaan? Maak dat maar vet. Zij deed het. Het sneeuwt en ik wil niet naar buiten. Feijenoord wint van ADO en ik verdrijf mijn tijd.

1. Started your own blog - een eigen blog begonnen

Eentje? Ik heb er inmiddels acht, waarvan drie openbaar voor allemaal. Klik maar eens door naar de gebiedende wijsjes en de lezende vrouwen, ze hebben veel te weinig lezers.

2. Slept under the stars - geslapen onder de blote hemel

In Urecht, op het gemeenschappelijke dakterras, vaker dan eens, met de lange liefde.

3. Played in a band - gespeeld in een band

Zingen, is dat ook spelen? Dan wel eens, improviserend, op schoolavonden.

4. Visited Hawaii - op Pampus geweest

5. Watched a meteor shower - ‘n vallende sterrenregen gezien

Met de kinderen, in Drenthe op buitenkunst. "Zou ik dit later nog weten?" vroeg me de jongste. Ik wel.

6. Given more than you can afford to charity - meer dan je kon missen aan een goed doel geschonken

Ik ben een ramp met mijn eigen geld, dus ook dit is me overkomen.

7. Been to Disneyland - de Efteling bezocht

8. Climbed a mountain - het drielandenpunt beklommen

9. Held a praying mantis - een sprinkhaan gevangen

10. Sang a solo - een solopartij gezongen (voor publiek)

Als kind zong ik het Lied van de Week voor, twintig jaar later was ik de maagd van Bach's Johannes.

11. Bungee jumped - gebungeejumped

12. Visited Paris - Parijs bezocht

Maar in Berlijn was ik nog niet.

13. Watched a lightning storm at sea - in een onweersstorm op zee gezeten

Van Hoek van Holland naar Harwich. De stapels borden kletterden tegen de grond.

14. Taught yourself an art from scratch - jezelf een kunstvorm aangeleerd

15. Adopted a child - een kind geadopteerd

16. Had food poisoning - bij Van der Valk gegeten.

17. Walked to the top of the Statue of Liberty - Op de Domtoren gestaan

Pas nadat ik uit Utrecht verhuisd was.

18. Grown your own vegetables - je eigen groenten gekweekt

In klas 5 had ik een schooltuintje. De zigeuners (die je zo nog mocht noemen) aten mijn sla en radijsjes.

19. Seen the Mona Lisa in France - de Nachtwacht gezien

20. Slept on an overnight train

Al zeker tien keer. Op z'n allergoedkoopst en brakst en ook al heel luxe, in een echt bed met een zeepje van Her Majesty the Queen.

21. Had a pillow fight - een kussengevecht gehad

22. Hitch hiked - gelift

Ik ben van voor de OV-studentenkaart.

23. Taken a sick day when you’re not ill - je ziek gemeld, terwijl je alleen een kater had…

Wel naar huis gestuurd toen ik (als enige) op kwam dagen na een woeste nacht met de halve afdeling.

24. Built a snow fort - een zandkasteel gemaakt

25. Held a lamb - lamskoteletjes gegeten

En nog erger (en lekkerder): lamstongetjes

26. Gone skinny dipping - naakt gezwommen in ‘n lichtende zee

Staat op de verlangenlijst.

27. Run a Marathon - een (halve) marathon gelopen

28. Ridden in a gondola in Venice - gepunterd in Giethoorn

29. Seen a total eclipse - een maans- of zonsverduistering gezien

In Borculo, voor het brandweermuseum, met de volbeladen vakantiefiets tussen de benen.

30. Watched a sunrise or sunset - de zon zien opgaan

31. Hit a home run - gescoord met korfbal

32. Been on a cruise - een rondvaart gemaakt in Amsterdam

33. Seen Niagara Falls in person - op de Oosterscheldedam geweest

34. Visited the birthplace of your ancestors - de geboorteplaats van je voorouders bezocht

35. Seen an Amish community - ‘n echte Staphorster familie gezien

36. Taught yourself a new language - jezelf een vreemde taal geleerd

37. Had enough money to be truly satisfied - genoeg geld gehad om tevreden mee te zijn

38. Seen the Leaning Tower of Pisa in person - de Westertoren gezien

39. Gone rock climbing - op een klimwand geklommen

40. Seen Michelangelos David - het vrouwtje van Stavoren gezien

41. Sung karaoke - meegelald met Jantje Smit

42. Seen Old Faithful geyser erupt - de geiser uitgewaaid gehad tijdens het douchen

43. Bought a stranger a meal at a restaurant - iemand een frietje mét aangeboden

Van de week gaf ik bijna iemand €20,10. Tot ik de sigaretten in haar tas zag en ze haar schoenen op de bank zette. Moralist and proud to be. ;-)

44. Visited Africa - America bezocht (in Limburg, of Drenthe)

45. Walked on a beach by moonlight - bij maanlicht langs het strand gelopen

Wat hebben ze in deze lijst met het strand? Als je jaren in Voorburg hebt gewoond, kent het strand geen geheimen.

46. Been transported in an ambulance - in ‘n ambulance gelegen

47. Had your portrait painted - je portret laten schilderen (géén karikatuur in Parijs…)

48. Gone deep sea fishing - wezen zeevissen

49. Seen the Sistine Chapel in person - de Grote Kerk (in ‘t echt) van binnen gezien

Welke Grote Kerk, die in Delft? Dan allebei.

50. Been to the top of the Eiffel Tower in Paris - op de Eiffeltoren geweest.

51. Gone scuba diving or snorkeling - gesnorkeld in het golfslagbad

52. Kissed in the rain - staan bekken in een bui

Language!

53. Played in the mud - op Lowlands geweest met regen…

'k Herinner me wel kletsnatte Parkpop en Pinkpop

54. Gone to a drive-in theater - naar een openluchtfilmfestival geweest

Geen filmfestival. Wel honderd jaar geleden de Passiespelen in Tegelen gezien.

55. Been in a movie - in een film- of televisiescène verschenen

In 1980 gestraatinterviewd voor Hier en Nu, telt dat?

56. Visited the Great Wall of China - over de Afsluitdijk gefietst

Dat laatste - saai!

57. Started a business - een eigen onderneming begonnen

58. Taken a martial arts class - ooit ‘n kunstwerk gemaakt

Mag ik het hele jaar?

59. Visited Russia - In Rusland geweest

60. Served at a soup kitchen - soep geserveerd

61. Sold Girl Scout Cookies - kinderpostzegels verkocht

Surinameglazen, Zendingskalenders, o gruwel.

62. Gone whale watching - op zeehondentocht geweest

Wel en passant een paar zeehondjes gezien, op Vlieland, vorig jaar.

63. Got flowers for no reason - zomaar tulpen gekocht

Eén van mijn grootste hobby's.

64. Donated blood, platelets or plasma - bloed gedoneerd, of een ander orgaan…

Bloed jarenlang, tot ze me niet meer wilde hebben, zo moeilijk als mijn aderen te vinden zijn ...

65. Gone sky diving - parachute gesprongen

66. Visited a Nazi Concentration Camp - in Westerbork geweest

67. Bounced a check - met een geblokkeerde pinpas bij de kassa van de Albert Heijn gestaan.

68. Flown in a helicopter - in een wentelwiek gevlogen

Het had zo maar gekund.

69. Saved a favorite childhood toy - een dierbaar speelgoed van vroeger bewaard

Als ik ooit aan de zolder toekom, wie weet wat ik allemaal vind.

70. Visited the Lincoln Memorial - het graf van Willem van Oranje bezocht

71. Eaten Caviar - kibbeling gegeten

72. Pieced a quilt - een sprei gehaakt

73. Stood in Times Square - Midden op de Dam gestaan

74. Toured the Everglades - gekanood in de Weerribben

75. Been fired from a job - ontslagen

76. Seen the Changing of the Guards in London - op het Binnenhof bekende politici gekeken.

77. Broken a bone - iets gebroken

78. Been on a speeding motorcycle - achterop een snelle motorfiets gezeten.

Nou, snel? 't Stormde hevig en we moesten naar de Meerpaal in Dronten. Eens, maar niet snel meer.

79. Seen the Grand Canyon in person - aan de Mirnsemer Klif gestaan

80. Published a book - een boek uitgebracht.

Verlangenlijst!

81. Visited the Vatican - de Basiliek van Breda bezocht

82. Bought a brand new car - een nieuwe auto gekocht

83. Walked in Jerusalem - in Jeruzalem gewandeld

84. Had your picture in the newspaper - in de krant gestaan

85. Read the entire Bible - de gehele bijbel gelezen

En ook nog de Deutero-Kanonieke boeken

86. Visited the White House - Palijs Soestdijk bezocht

87. Killed and prepared an animal for eating - je eigen eten geslacht

88. Had chickenpox - de mazelen gehad

89. Saved someone’s life - iemands leven gered

90. Sat on a jury - in een jury gezeten

Elk bedrijf moet schatplichtig zijn aan de opleiders van de werknemers - en daar doe ik graag aan mee.

91. Met someone famous - een BN-er gezoend

Die jongen die later Christus zong in de Matthaus, telt die mee?

92. Joined a book club - lid geweest van de ECI

Boek en Plaat was het geloof ik, en te lang, zoals iedereen.

93. Lost a loved one - een dierbare verloren

De paradox van het leven. Als je zelf maar oud genoeg wordt ...

94. Had a baby - een kind gebaard

Twee zelfs.

95. Seen the Alamo in person - Adamo in levende lijve gezien

96. Swam in the Great Salt Lake - gezwommen in het IJsselmeer

97. Been involved in a law suit - een rechtszaak aan de broek gehad

98. Owned a cell phone - een telefooncel gehad

99. Been stung by a bee - door een bij gestoken

100. Read an entire book in one day - een heel boek in één dag uitgelezen

Leven is lezen

In de trein (12)

Ik noem haar Jennifer. Ze is 19 jaar, blond, en aan het bellen. Heel lang aan het bellen. Ze is niet heel blij, maar haar stem klinkt vrolijk. Een kaartje naar Enschede, bijna Duitsland, is fokking 20 euro 10. Ze heeft veel vriendinnen die belangrijker voor haar zijn dan haar vriendjes. Vriendjes zijn tijdelijk, vriendinnen voor altijd. Dat vind jij toch ook?
Ze belt met de mobiel die niet in het bier is gevallen. Zelf drinkt ze geen bier. Het toetsenbord weigert, de bovenste helft tenminste. Met haar andere telefoontje heeft ze haar pincode gewijzigd in cijfers die bovenin zitten. Maar okay zit rechts onderin. Geen succes, op weg naar bijna Duitsland. Voor 20 euro 10.
Ze wil eigenlijk wel studeren. Na de zomer begint ze met psychologie. Misschien. Of zo.

Dan valt een jonge vrouw dwars over het gangpad in een stuip. Handenvol reizigers schrikken hardop. Is er een dokter? Moeten we bellen? De spoorweg tussen Amersfoort en Apeldoorn is lang. De schuifdeuren omklemmen de haren van de gevallen vrouw. Eindelijk Apeldoorn en een ambulance.

Je wilt het niet zien maar toch kijken, zegt Jennifer.

Op de zeepkist (13)

De museumshop

Een museum kan nog zo overweldigend, inspirerend, kleurrijk, leerzaam, groot of snoezig zijn, zonder shop mag je 'm van mij houden. Zelfs in een museum waar ik elke nieuwe tentoonstelling meepak, doe ik ook altijd een rondje shop. En altijd als slot. Eerst kijken, dan kopen. Of niet kopen, maakt niet uit. Voelen, dat wel, altijd en veel voelen. In een museumshop zijn altijd zaken te koop die schreeuwen om aangeraakt te worden. Mijn tien vingers, het afgelopen uur op de rug ineengevlochten geweest, jeuken inmiddels om te strelen, te graaien, te bladeren.

Dankzij mijn kaartenhobby neem ik altijd wat mooie of ludieke ansichten mee. Museumshops zijn ook het walhalla voor de (kleine) cadeautjes. Wel duur, toch mooi. Die categorie. Uit het Kröller-Müllerwinkeltje nam ik het prachtigste inpakpapier mee, en ook een ketting waar ik telkenmale lof mee oogst.

In het buitenland oogst ik pennen. Niets heerlijker dan tijdens het landelijk afstemmingsoverleg planstudies te mogen schrijven met een pen van de National Gallery. Of van het Louvre.

In Louisiana gingen vriendin en ik helemaal los. De foto is alleen nog maar van mijn oogst. De dropjes zijn door de collega's opgegeten. De zoon noemt de ketting een doucheslang.

En wel hierom

Ik kocht Verse dadels in één van uw filialen. Streepjescode 8710400514008.

Onder productinformatie tref ik aan:

Voedingswaarde per 100 genergie 1135 kj / 270 kcal

maar ook:

Een dadel bevat gemiddeld 14 kcal.

Aangezien de inhoud 250 gram is en 12 dadels bevat een dadel, uitgaande van 270 kcal/100 gram 56,25 kcal ((270 * 2,5) / 12).

Of de 12 dadels à 14 kcal (gezamenlijk 168) leveren een aantal kcal per 100 gram op van 67,2 (168/2,5).

Ik verzoek u mij te vertellen welke van de getallen juist is en de productinformatie aan te passen.
Met vriendelijke groet.

Mediastilte

Hoe zou het met Liset van Dommelen gaan? Liset is kunstenaar, in Delft. Een tijdje geleden besloot ze een jaar lang zonder krant, zonder radio, zonder televisie, zonder tijdschriften, kortom, zonder nieuws te gaan leven. Ze houdt over haar ervaringen een weblog bij. Liset was vooral benieuwd wat ze met de vrijgekomen tijd zou gaan doen.

Ruim een jaar geleden besloot ik me niet langer druk te maken over financieel economische zaken. Een fantastisch besluit waar ik zeker de afgelopen weken dolblij om was. Zodra het acht uur journaal over de crisis (alleen het woord al) begint, sta ik van de bank en pak een boek, hang een was op of verzin wat om te schrijven. Vrijheid zo makkelijk gekozen. Maar helemaal geen nieuws?
Weet Liset dat Obama inmiddels elect is? Dat Feijenoord vanmiddag eindelijk weer eens gewonnen heeft? Of heeft ze haar oren en ogen echt gesloten en komt ze er te zijner tijd bij toeval achter dat Relus ter Beek niet meer onder ons is en dat Lance Armstrong weer volop aan het trainen is?

Ik voel me wel eens media verslaafd. Op mijn vrije vrijdag, als Bach wordt gedraaid, of Queen of de liedjes van Hamelen, al naar gelang mijn stemming, gaat toch eens per paar uur op het hele uur de radio even aan. Of scan ik teletekst. Op werkdagen in de trein lees ik Pers, Metro en Spits en op kantoor surf ik dagelijks naar www.nu.nl. Zou ik zonder kunnen? Ik denk het wel. Wil ik het ook? Soms. Ga ik het ook proberen? Wie weet. Maar niet als ik dan niet mag bloggen :-)

In Nederland kan iets gebeuren

Bij de lezer mag mijn liefde voor het kamperen bekend zijn. O, die glorieuze dagen zonder televisie, zonder internet, zonder kunstmatige verwarming, het heerlijke behelpen zonder stroom. Ontneem mij zelfs even het water: sperzieboontjes gekookt in appelsap op een campinggasje smaken ook. Ik ga natuurlijk niet onvoorbereid op reis. Het prachtige zakmes zit in de broekzak, meters korte en langere stukken touw, kaarsen, luchifers, het hoort bij de standaard kampeerinventaris.

Jack Wouterse doet een radioreclame waarin een beeld geschetst wordt van mijn ideale leven: "Er komt een tijd dat de verwarming uitvalt, dat we het een paar dagen zonder stroom moeten doen..." en mijn hart springt op. Hier gaat een topvakantie aangekondigd worden! Maar nee. Mijn vakantie is een ramp, moet ik van de rijksoverheid begrijpen.

Change

We waren bij oma geweest, op vier hoog in de Tattistraat, Rotterdam Alexanderpolder. Hij verscheen een meter van mijn voeten. Zijn hoofd vulde het gehele ronde raampje. Ik verstijfde. De lift zakte en het hoofd steeg. De deur ging open en ik zag nu de mijnheer helemaal. In keurige regenjas en met een vriendelijke glimlach. Ik gilde. Mijn moeder schrok. Ik zag dat ze zich schaamde. Ik bleef stokstijf staan. De man stapte - nog steeds glimlachend - opzij. Ik schaamde me nu ook, maar kon niet ophouden met gillen. Ik denk dat mijn moeder zacht sorry zei, terwijl ze me voorttrok, terug naar ons dorpje.

Het was 1972. Ik was acht jaar. Ik zag mijn eerste neger.

Onbelangrijk stokje

Ik kreeg van haar een stokje toegeworpen. Vertel zes onbelangrijke dingen over jezelf. Toe maar! Ik hoorde mezelf de afgelopen weken meermalen zeggen dat ik niet zo'n weblog heb van "Gisteren waren we in de dierentuin en het was erg leuk". Is dit niet hetzelfde soort informatie?
Ach, komaan, ik moet de weblogdraad duidelijk weer oppakken. Daarom, hierbij, zes onbelangrijke zaken over mijzelve:

1
Ik trek eerst de linkerschoen en dan de rechterschoen aan.
2
Ik gebruik op het werk de middelste van de drie damestoiletten.
3.
De huisnummers van mijn woningen tot nu toe: 12, 18, 317, 440, 136, 104bis, 43, 6, 236, 29 en 20.
4.
Mijn moeders moeder had 25 kleinkinderen, waarvan ik in tijd de tweede en het eerste meisje was.
5.
Als de ingeblikte NS-omroeper werkzaamheden aankondigt en begint met 'Dames en heren...', dan antwoord ik hardop 'Ja?'.
6.
Bij de koffie lust ik alle soorten chocola en gebak, maar van suiker in de koffie ga ik over mijn nek.

Dubbelgangers (2)

Het jongske links kent u. Het is Gerard Bakker, als Elvis onvolprezen in Van jonge leu, de Tukse soap. Rechts ziet u zijn oudere broer, zijn piepjonge vader, nee, niet echt, maar dan toch bijna. Prachtige foto trouwens. De mijnheer rechts heet Paul Sterk. Hij debuteert binnenkort. Met een roman. Hij wel. Boeiende sprekers zijn te verwachten op zijn boekpresentatie, later deze maand. Dat dan weer wel.

Het kleurt ook beter bij mijn jas

’s Ochtends bij binnenkomst en het uurtje na de lunch is de verlichting blauw. Een koele, wat scherpe kleur, die zorgt voor een heldere schaduw van het beeldscherm op het bureau. We worden er alert van, onze biologische klok tikt ‘Ac-tie, ac-tie’. Het schakelt onze klokken ook gelijk. Mijn collega’s en ik worden tegelijk wakker en krijgen tegelijk zin in resultaten boeken, in concrete afspraken maken, in snel to the point komen.
Later op de morgen en in de middag verkleuren de lampen langzaam maar zeker naar rood. Naar warm, sfeervol rood. Het miezert buiten en we krijgen zin in warme chocolademelk. We zijn dankbaar dat we mogen samenwerken, sturen onze projecten ‘op relatie’, en we durven buiten de vaste kaders te kijken.
Om ons niet het gevoel overgeleverd te zijn aan de machinerieën, laat staan dat we vermoeden dat we gemanipuleerd worden, hangt in elke werkkamer een bedieningskastje. De temperatuur kan omhoog en omlaag, de lampen kunnen uit – tot we bewegen, dan plingen ze weer aan – en naar believen roder of blauwer afgesteld worden. Er gaan dagen voorbij dat ik er niet bij stilsta, bij de hedendaagse kantoorfilosofie die maar niet paars wil worden. Vandaag bracht mijn huidige Amerikaanse trein-leesvoer me ertoe de dag te beginnen met een koffie uit het grand café. Op de achtste etage kies ik een werkhokje en schuif de lamp geheel op rood. Na twintig minuten naar het kanaal staren komt de vraag in mij op: schoof ik de lamp op rood, omdat ik nog geen zin heb in resultaten, of zoek ik de zingeving buiten, omdat de lamp het wil?

Na 20 jaar

I

"En de kinderen?" wordt ook zo afgezaagd. Daarom maar eens anders. "Hoe is het met je kwartet?" vraag ik.

Ze kijkt me verslagen aan.

"Och. Dat doe ik niet meer!"

Ze moet schreeuwen in de volle kelder met te harde muziek.

"Ik bedoel je kinderen!"

"O!! Die gaan geweldig, echt."

(Ik vergeet te vragen aan welk kwartet ze nou eerst dacht.)

II

"Je ziet er geweldig uit" roep ik gemeend.

"Dank je! " antwoordt hij. En dan:

"Hoe is het met jou?"

(Nou zeg!)

III

Waarom beginnen alle mannen over hun werk en alle vrouwen over de man en/of de kinderen?

IV

Ja, we werken allebei weer in Utrecht. Nee, we willen niet verhuizen.

V

Onveranderd: de geur van zo'n kelder, het bevredigende slap geouwehoer, de steile werftrap, de nooit genoeg geprezen hartelijkheid van geografen.

Aagje leest mee (10)

Na het leeghalen van een prullenbak is Aagje niets meer te dol. Ze raapte nu een vele malen belopen notitieblaadje van straat op. Een lief briefje vindt Aagje. Van een vrouw aan haar man. Of hij hun dochter, en ook een vriendinnetje, van de sportclub wil ophalen. En als de man in blinde verwarring zou zijn (wat hij niet is, denkt Aagje, want zo'n man vraagt gewoon aan de dochter 'moest er niet iemand mee?'), maar goed, stel dat hij in verwarring zou zijn, dan denkt ze dat te voorkomen door te vertellen dat hij het vriendinnetje kan kennen. Van de zwemles van het zoontje, immers? Aagje denkt dat als de man het meisje niet kent, hij zeker niet zal weten dat ze met hun zoon op zwemles zat.

Maar hij zal doen wat ze hem verzoekt. Niet áls je haar ophaalt, nee wannéér je haar ophaalt. Daar spreekt vertrouwen uit. Drie zoentjes krijgt hij.

Aagje moet denken aan de achterkant van de laatste Opzij. Aan de tekening van de onvolprezen Len.

Ze hoopt dat Lena iets leuks aan het doen was, terwijl Bart (in zijn Audi of Hummer) de handbalsters achterin laadde. En dat ze niet in galop naar de grootgrutter voor de boodschappen van de hele week (in haar Renault Clio) het vergeten briefje uit haar jas liet wapperen.

Een mooiste dag

Over de manicure twijfelt ze nog. Het zou natuurlijk keurig staan, van die parelwitte randjes aan de nagels en nergens een nagelriempje. Maar ze is nog nooit bij zo iemand geweest. Is een simpel likje lak niet genoeg?
Haar outfit is al een week binnen. 'Iets niet al te netjes voor een leuke bruiloft, graag.' De mevrouw van de kledingzaak had het gelijk begrepen. Binnen een half uur stond ze buiten. Aan de overkant in de sieradenwinkel lag een bijpassende halsketting en armband alsof die op haar hadden gewacht.
De schoenen had ze al. Dat scheelt, dan hoeft ze zich geen zorgen te maken over blaren, of op ongelukkige momenten op zoek naar een stoel als staan te pijnlijk wordt.
Morgen naar de kapper. Haar natuurlijke krullen een klein beetje laten temmen. Ze zal er geen bloemen of spelden in laten steken. Au naturel is heur haardracht het mooist.
Het cadeau is midden op de Veluwe gevonden. Gever en ontvanger kunnen elkaar hopelijk blij in de ogen kijken.
Zal ze de dikste van alle aanwezigen zijn? Vast. Daar is voor volgende week woensdag weinig meer aan te doen. Goede make-up en die lieve vriendin dichtbij houden, dat moet voldoende wapening zijn tegen de blikken die op haar buik blijven hangen of vanaf haar enkels naar boven glijden.
Ze kan zich niet heugen wat haar laatste bruiloft was waar ze met kaart en al voor werd uitgenodigd. De bruidegom kent ze niet.
Ze verheugt zich.

Ssst

Een woonwijk is niet zo rustig als de grachtengordelvolkshuisvestingsdeskundigen denken. Er wordt post bezorgd, met fietsen, en met brommers, bestelwagentjes en vrachtwagens. Pakjes en stoelen en keukens komen met dieseluitstoot langs. De ondergrondse containter wordt geleegd. Als ons gedrag daarom vraagt desnoods elke dag. De zorgvuldig bedachte groenstroken moeten onderhouden. Met grasmaaiers, snoeikarren, bladblazers. Ze schoffelen met z'n vieren, schreeuwend en lachend.

De buren bouwen een dakkapel. Aan de overkant slijpt iemand de tuintegels op maat.

Dat nieuwe kinderbed wordt verderop in het blok in elkaar gehamerd. Ik hoop dat het een kinderbed is. Het geklop duurt nu al een uur. Parket toch niet?

De overbuurvrouw verdwijnt voor de twaalfde keer deze week in de rolstoeltaxibus. Straks komt haar tafeltjedekjebestelwagentje. Maar eerst nog de splitser, voor de kranten, het blik en het glas.

Het zal niet waar zijn, er komt een troep Duitse bouwvakkers in een wit busje voor de het raam. Voor mijn raam, omdat ik de enige sukkel ben die z'n auto in de parkeervakken parkeert.

De verenigde lawijtmakers spannen samen tegen mij, de geluidintolerante.

P.S. Tien minuten in de bijna vrieskou op het balkon in de glasheldere verte staren en daarna de Actus Tragicus van J.S. Bach bleken voldoende tegengif.

Schoonmaak

Ik voegde onlangs in de kantlijn van dit weblog een mini-motto toe. Sting begint zijn nummer Love is the seventh wave met een zin die na al die jaren rechtstreeks tot mij gericht lijkt:
In the empire of the senses
you're the queen of all you survey.
Ik was er een paar dagen een beetje beduusd van.
Al langer ruik, voel, proef, hoor en zie ik veel, en dikwijls veel teveel. Daarom schrijf ik dit blog, en nog één en nog één, en maak ik foto's onderweg, en spied ik naar mijn medeforensen, en auto's op de weg en mijn buren in de trein. Ik voel me hier niet meer boven staan. De koningin ziet soms door de bomen het bos niet meer.
Tijd voor een schoonmaakbeurtje!

De HS'en gaan eruit. Niet langer speur ik op de weg naar auto's die net als de mijn HS in het midden hebben. Gewoon lekker auto rijden, een luisterboek luisteren, genieten van de testosterongeur die de garagemijnheren hebben achtergelaten. Het mag genoeg zijn.

Ik schrap de rubriek En verder op de...
De vaste lezers kennen 'm. In de rechterkantlijn nam ik een kort berichtje per dag op. Over een egel die door mijn toedoen plat geworden was, een gekochte jas, een uit boek, een verrassende ontmoeting.
Een gewaardeerde rubriek, met zelfs uitgesproken fans.
En toch. Ik doe het er even niet meer mee. 't Voelde steeds meer als elke dag een motje. 't Was leuk voor zolang het leuk was. En ik verzin wel weer wat anders, een keer.

Wat blijft zijn mijn gebiedende wijsjes en lezende vrouwen. De gebiedende wijsjes kennen nog een te geringe lezersschare. Hierbij een in tip in stijl: Lees!

Op dit weblog verschijn ik misschien wel wat minder. Liever zes goede stukjes per maand, dan het driedubbele met een paar uitgesproken magere ertussen. In mijn rijk wonen ook nog korte verhalen, broeit een toneelstuk, rebelleert een concept-roman. Om het in ambtenarentaal uit te drukken (want o ja, ik ben ook nog 32 uur ambtenaar): daar moet een stuur op!

Beginnen met een citaat vraagt om een einde met een citaat. John Adams sprak en zei: Let us dare to read, think, speak, and write. Voor mij geldt: laat ik eens wagen het na te laten.

De maandag zou slechter kunnen beginnen

Take the Quiz here!

Aagje leest mee (9)

Aagje aarzelt. Toen ze haar lege koffiebekertje wilde weggooien in de internationale trein op weg naar Amersfoort trof ze in de prullenbak twee handen vol snippers en wat ander papierwerk aan. Hier had iemand z'n portemonnee geleegd. Aagje doet dat zelf ook zo nu en dan. Zij doet het meestal thuis en nu weet ze waarom. Het gaat een ander toch niet aan waar ze haar scheerschuim koopt of van hoeveel geestelijke verzorgers zij kaartjes op zak draagt? En ze wil al helemaal niet dat haar dromen, op de achterkant van een envelop geschreven, voor iedereen te achterhalen zijn. Zeker niet als zo ook haar adres bekend is.
Thuis puzzelt Aagje de stukjes aan elkaar. 't Is nog een hele klus. Aagje voelt zich een politieagent en een voyeur in een. Een plastische droom vol pies en zweren. Langzaam borrelt in haar het verhaal van deze mijnheer. Afmaken, dat verhaal? Publiceren, hoe geanonimiseerd ook?
Aagje aarzelt.

Contact

Het blijft zoeken naar het vanzelfsprekende contact met de medemens. Een greep uit de afgelopen 48 uur. Soms zit het mee, soms zit het tegen.

1. Meestal vraag ik het, soms doe ik het stiekem. Nu dacht ik dat niemand op mij lette en fotografeerde de klok bij de entree van Ikea Hengelo. De bewaker stoof op mij af:

"U fotografeert mij. Dat mag niet!"

Ik legde uit wat ik deed, maar hij bleef boos.

2. Ook zonder te vragen, maar niet stiekem, fotografeer ik een gebiedend wijsje bij de openbare toiletten op station Rotterdam CS. De jonge man met piercings en tattoos die het geld int, grijnst naar mij.

"U wilde wel een foto van een mannelijke toiletjuffrouw?"

3. Ik buig me naar de moeder met het schreeuwkind dat tegelijk met mij het rijtuig is binnen gekomen.

"Mevrouw, neem me niet kwalijk, maar u bent in een stiltecoupé gaan zitten"

Ze kijkt schamper achterom. Het kind blert.

"Daar kan ik toch verrekte weinig aan doen."

De mede-passagiers werpen mij ondersteunende blikken toe, en zwijgen.

4. In een opwelling schiet ik een juwelier in, om de trollbeadcollectie van dichtbij te bekijken. Inschieten zal niet gaan, ik moet in een sluis wachten tot de eerste deur achter me dicht is gevallen. Dan opent een de jonge winkeljuffrouw de tweede deur. Even later bewonder ik haar armband met een jaloersmakende hoeveelheid prachtige kralen.

"Uw ketting is ook prachtig, zeg."

"Die moet ik hier wel dragen. "

5. Dezelfde Ikea. Ik reken af en schrik van het totaalbedrag.

"Wat is er zo duur?"

De dame in het gele hemd vertelt me geduldig wat elk van mijn zes aankopen kost. Ah, het zijn de hoofdkussens, begrijp ik. Nou pech gehad, ik wil ze toch hebben.

Ze overhandigt me de bon.

"Kijkt u het nog even rustig na. En u mag alles wat u wilt terugbrengen bij de klantenservice, hoor."

Aagje leest mee (8)

Ze is zo halverwege de twintig, heeft blond lang haar en is niet onknap. Een zeer subtiel (of on-)opgemaakt gaaf gezicht met een paar vriendelijk blauwe ogen. Een zilveren ring met doorzichtig blingertje. Gemanicuurde nagels. Ze draagt net als Aagje een rood jasje en een spijkerbroek. Aagje heeft bruine schoenen, zij zwarte korte laarsjes. Op schoot houdt ze een oude vaalgroene stoffen tas. Van het type 'als ik 'm omkeer kan ik een uitdragerij beginnen'.
Aagje zit tegenover haar in de vroege ochtendtram. De jonge vrouw haalt een boek uit haar tas. Onmiddellijk is Aagjes aandacht getrokken. Het is niet zomaar een boek. Het is een dik, door en door versleten boek. Op een draad na stukgelezen. Aagje buigt zich lichtjes voorover. Is het een dagboek? Of schrijft het blonde meisje in zo'n leeg dik schrift? Nee, 't is een echt gedrukt boek. De zijkanten zijn oud en vergeeld. De pagina's omgekruld. Het zwaarst heeft het harde kaft geleden. Aan alle hoeken is het kale karton waar ooit de omslag overheen geplakt zat, zichtbaar.
Ze bladert doelgericht naar ergens achterin. De bladzijden zijn bijna zo dun als vloeipapier. Ze begint zichtbaar genietend te lezen. De hoek van het boek is zodanig, dat Aagje noch de titel, noch de binnenkant van het boek kan zien. Aagje besluit dat haar broek nodig verschikt moet worden en komt even omhoog van haar bank. Zo ziet ze dat de jonge blonde een geel gearceerde alinea bestudeert. En er is met pen ook nog iets onder geschreven. Vlak voor Aagje weer neer komt herkent ze de bladspiegel. 't Is een bijbel die gelezen wordt!
Nu Aagje weet dat het een bijbel is denkt ze ook te weten in welk van de 66 boeken iets waard is gelezen te worden. Handelingen der Apostelen, gokt ze. Of het boek net daarvoor, het Evangelie volgens Johannes? Aagje overweegt naast het meisje te gaan zitten als er bij de volgende halte een plekje vrij komt, maar verwerpt deze onbeschaamdheid.
Dan krijgt ze onverwacht een blik op de voorkant. Bijbel voor jou. Aagje herkent de uitgever. Deze bijbel heeft ze zelf (zonder de toevoeging 'voor jou') ook. Het meisje bladert een paar pagina's door en Aagje vangt een glimp van een hoofdstuktitel op. Thuis is het een koud kunstje na te zoeken welke passage het blonde meisje in de ochtendtram voor de zoveelste keer tot zich nam.

Jezus antwoordde hun: 'Breek deze tempel maar af, en ik zal hem in drie dagen weer opbouwen.' 'Zesenveertig jaar heeft de bouw van deze tempel geduurd', zeiden de Joden, 'en u wilt hem in drie dagen weer opbouwen?' Maar hij sprak over de tempel van zijn lichaam. Na zijn opstanding uit de dood herinnerden zijn leerlingen zich dat hij dit gezegd had, en zij geloofden de Schrift en alles wat Jezus gezegd had.

Johannes 2: 19-22

Het meisje reisde door naar Nieuwegein. Het zal haar vast een plezier doen dat door haar Aagjes bijbel weer even stofvrij was.

I have sinned

Ik heb in demonstraties meegelopen, heel veel in demonstraties meegelopen. In één ervan (tegen de vader van onze toekomstige koningin) werd ik geïnterviewd door de NRCV, maar daar kon ik weinig aan doen. Ik heb een universiteit bezet, samen met één van onze vice-premiers. Ik ben natgespoten, wat heet, ik ben omvergespoten door een waterkanon op het museumplein. Kortom, ik leefde in de jaren tachtig. Deed ik iets onrechtmatigs? Vast. Zoals ik twintig jaar later nog regelmatig door rood loop en fiets. Niets schadelijks naar mijn eigen maatstaf.

Dan de dames waarover ik het wil hebben. Ze breken eigendom van een ander open. Molesteren en ontvreemden spullen die voor henzelf geen enkele waarde, zelfs nauwelijks betekenis hebben. Om geen andere reden dan het beschermen van familie van een vrouw die zij naar eer en geweten niet mogen beweren goed te kennen. Haar man kan een landverrader zijn, de kinderen troubadoers, bomenklimmende non-valeurs. Ze weten het niet. Ze vermoeden slechts dat hun vandalisme en diefstal een hoger doel dient.

Ik eis dat de zusters uit de Sound of Music publiekelijk afstand doen van hun kwade historie en uit hun ambt worden ontheven.

Aagje leest mee (7)

De scholen zijn weer begonnen en de trein is kort. Murw van de eerste dag na de vakantie staan Aagjes bekenden in het gangpad. Er zijn ook nieuwe gezichten. Zoals dat van een meisje met een paardenstaart en jaloersmakend lange wimpers met een misselijkmakende hoeveelheid mascara. Zwarte mascara, bij bruine ogen. Aagje kan er haar groenblauwgrijze bijna niet vanaf houden. De buurvrouw met de staart begint voortvarend in haar stagehandboek te schrijven.
Omschrijf je eerste werkdoel.
'Het leren kennen van het stagehandboek' schrijft het meisje, terwijl ze de dopjes van haar I-pod wat dieper in de oren drukt.
- Het groepje van de introductie was veel leuker, pappa.
Mensen, ook jonge meisjes, praten veel harder tegen de telefoon dan tegen een medereiziger. Dit bellende meisje zit drie banken van Aagje en de staart vandaan.
- We zaten elke keer ergens anders. Ik vond het een vermoeiende dag.
Haar vader krijgt uitgebreid verslag.
- Ik heb er pas één dag opzitten, maar ik ben al kapot!
- Ik ook, zucht een man achter Aagje zachtjes.
De paardenstaart naast Aagje volgt de vakken PM en RM. Ze kan de docenten ook privé bellen, op maandagavond tussen zeven en negen uur. Aagje bekijkt de foto's van de meesters en juffen en zou best met Martijn aan de lijn willen hangen.
Het oortje van de buurvrouw glijdt uit. Verstoort kijkt ze naar het geluid van haar leeftijdgenote, die nu de trein aan haar vader beschrijft.
- Weet je, pappa, ik bedenk nu pas dat ik hier elke dag in de trein moet zitten en dat ik elke dag pas om zeven uur thuis ben!
- Ik ook, zucht de man achter Aagje wat harder.

Tegelijk met de trein verlaat Aagje het station.

Coulissenleed

Op vakantie met een tent in Engeland lukt het om de eerste week van Olympische Spelen sportloos door te komen. Een beetje jammer, maar die schade halen we de komende weken nog wel in. Wat niet aan onze aandacht kon ontsnappen was de rel over het schattige meisje dat niet echt gezongen had tijdens de openingsceremonie. Dat ze niet echt zong, dat had de hele wereld wel al gezien, maar ten onrecht had men aangenomen dat ze haar eigen stem playbackte. Maar nee. Zij-die-in-dit-blog-naamloos-zal-blijven heeft Ode aan het Vaderland nooit gezongen. Dat deed de 7- jarige Yang Peiyi.

Ik denk dat ik ook zeven jaar was toen ik mee deed aan een musical. Ik speelde al een aardig deuntje blokfluit en de hoofdrol (een kabouter) was voor mij. Als een soort Papageno mocht ik vier, vijf, zes keer, de wereld veranderen met mijn toverfluit. Ik zou het nog kunnen spelen.

Van je turelure lure
van je wiedewiede wiet
van je turelure lure
van je wiede wiede wiet
wiet!

Hoe het is gegaan, weet ik niet meer. Maar op de avond van de voorstelling zat ik, onzichtbaar voor het publiek, achter een gordijn. Ik speelde het deuntje als de verse kabouter de fluit aan haar lippen zette. Ik stoorde me eraan dat zij haar rechterhand het dichtst bij haar mond hield en haar vingers op een volstrekt onechte manier bewoog. Maar verder vond ik het gewoon spannend en leuk. Pas bij het applaus, toen ik nog steeds op de stoel zat en ik de rest zag buigen kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte.

Misschien gaat het bij Yang Peiyi wel net als bij mij. Op het moment van de voorstelling is de plek in de coulissen niet zo belangrijk. En valt het muntje pas later. En dan hoop ik dat ook zij zich voorneemt: dat was eens maar nooit weer. Dat podium is voor mij!

En verder, in Engeland, op ...

zaterdag 2 augustus

is de beste voorbereiding op een extra dag: "morgen pakken we in"

zondag 3 augustus

ligt Europoort nog allemachtig ver achter Rotterdam

maandag 4 augustus

is het handiger eerst de openingstijden te checken voor je op pad gaat

dinsdag 5 augustus

is een ruïne het mooist op fris groen goed onderhouden Engels gras

woensdag 6 augustus

rijden we door het land van Dalziel en Pascoe

donderdag 7 augustus

zien we politie én brandweer in actie

vrijdag 8 augustus

vraag ik me af waarom ik campings als Park Foot niet mijd

zaterdag 9 augustus

brengt de regen ons in Wasdale Head Inn

zondag 10 augustus

zetten de jongens de tent op in een storm

maandag 11 augustus

spelen we eight ball pool aan zee

dinsdag 12 augustus

zien we het Ribble Head Viaduct, waar Ron en Harry ooit in een auto onderdoor vlogen

woensdag 13 augustus

eten we in York verrukkelijk Indiaas

donderdag 14 augustus

mogen we met "hazard light on" in de "priority lane" de boot op

vrijdag 15 augustus

zijn we een dag eerder terug dan gepland en wordt een kies vakkundig hersteld

U leest een briljant blog

Gisteren kwam een vriend van de man des huizes aanfietsen. En ik ken 'm al zo lang, ik durf het ook wel een beetje de mijne te noemen. 't Is een enthousiaste, drukke kerel vol meningen. Kijk, blogs bijvoorbeeld, dat vind hij werkelijke he-le-maal niks! Zonder enige nuancering. Alsof - want daar zat zijn pijn - er in weblogs alleen maar over koetjes en kalfjes wordt gesproken. Ha! Maar dan kennen zijn mijn rondje langs de velden nog niet.

Ik heb een prijs gewonnen. Een vriendenprijs. Een lezersprijs. Schrijvers zeggen altijd dat dat de mooiste zijn, als het publiek je roemt. Maar zonder die wetenschap was ik ook al blij. Dankjewel, Elsje!

't Is een doorgeefprijs. De winnaar mag vervolgens zeven andere winnaars aanwijzen. Het riekt een beetje naar een kettingbrief. En als ik ergens een hekel aan heb .... Kijk, nu ik toch al 'soms cynisch' ben genoemd, wil ik het wel kwijt: kettingbrieven vind ik he-le-maal niets!

Ik besluit dat dit meer een estafettedingetje is, en die vind ik weer wel leuk.

SPELREGELS

1. De winnaar mag het logo plaatsen.

2. Plaats een link naar degene van wie je de Award hebt gekregen.

3. Stuur de Award naar tenminste 7 andere Bloggers, die door hun actualiteit, thema’s en designs opvallen.

4. Zet de links van deze site’s op je blog.

5. Laat een berichtje achter op de betreffende site.

Wie ga ik eens verrassen/overvallen?

Strikt genomen geen weblog, maar wel bijna dagelijks met nieuw moois om te bekijken. De fotogalerij van mijn lief. Per foto wordt hij een steeds minder onverdienstelijk amateurfotograaf. En als je niet van plaatjes houdt, dan zijn allen de titels al een bezoekje waard.

Ooit breide ik veel, heel veel. Tien jaar geleden bracht ik een vuilniszak vol restjes wol naar de kleuterschool. Ik sloot een tijdperk af. Of niet? Feit is dat ik de breiblog, zoals die van haar, erg leuk blijf vinden.

Margot uit Deventer lees ik met plezier, omdat ze a) uit Deventer komt, ze b) Margot heet, net als mijn oudste warme nichtje, en ze c) zo heerlijk jong is en daar d) zo grappig over deelt.

Leuke dingen voor de mensen, soms heb je daar zin in, en in niets anders. Dan is er Do Something Pretty. Niet gelijk naar de winkel rennen. Wel je lekker vergapen aan de creativiteit van anderen en je laven aan 'a sight for sore eyes' (zoals ik de site genoemd zou hebben).

Poëzie laat me weken onverschillig, om dan weer genadeloos liefdevol aan mijn deur te kloppen: Open doen! Genieten! Laat je raken! En dat mag dan bij Edith. Ik vind het zo prachtig wat ze doet.

Sinds een paar weken lees ik op dit blog mee. Ik stond naast de Mededeler op Buitenkunst deze zomer. Pas na deze week bleken we wat gektes te delen. Altijd heerlijk, gedeelde interesses. Zo had hij de poes gefotografeerd waar ik ooit over dichtte!

Nog eentje! Wie wijs ik aan. Namen en plaatsen spoken door mijn hoofd van wie ik denk dat ze hier totaal niet op zitten te wachten. Of die ik gewoon niet durf te noemen, omdat ik o-zo-stiekem meelees. En een heleboel zijn al genoemd, natuurlijk. Peins pieker. Okay, ik neem de gok. Haar lees ik graag. Wil ze het weten?

Tot ziens, zodra mijnheer en mevrouw even oud zijn

getekend door Cécile (toen 10 jaar oud)

t.g.v. de 44ste verjaardag van Herma

in 1978

Soms wou ik dat ik niet wijzer was

1. Vroeger dacht ik dat jeetje en gossie basterdsuikervloeken waren
2. Vroeger dacht ik dat meesters leuker waren dan juffen
3. Vroeger dacht ik dat ik schaakkampioen zou worden, zodra ik maar zou leren schaken
4. Vroeger dacht ik dat ik dat echt moest leren 'even niet denken'
5. Vroeger dat ik dat Hans, de SRV-man, Ans was, en vrouw
6. Vroeger dacht ik dat als je veertig jaar werd, dat dan alles je verteld werd; en dat je dan gedachten kon lezen
7. Vroeger dacht ik dat mazzel pech was
8. Vroeger dacht ik dat het in een bos altijd herfst was
9. Vroeger dacht ik dat honden konden denken
10. Vroeger dacht dat zoals na morgen overmorgen komt, de buren van de buren de overburen waren
11. Vroeger dacht ik dat geen boeken erger was dan geen eten
12. Vroeger dacht ik dat je het lekkerste voor het laatst moest bewaren

Vanmiddag sloeg mijn TomTom op hol op de A12 ter hoogte van Utrecht. Ik reed over de Langeraarseweg, de Aardamseweg op, zag de Ringdijk, vloog over de Oostkanaalweg, de Westkanaalweg. En weer terug. En nog een keer. Ik tolde rond. De afslag naar de A28 nam ik bijna op de gok. Ik was weer zeven jaar en op weg naar school. Altijd was de brug open en altijd klommen we op het hek en altijd schreven we onze namen in het stof van het contragewicht. Dan zakte het gewicht, ging de brug weer dicht en opende de brugwachter het hek. Soms mochten we er nog even op blijven staan.

Andreus meets De Kooning meets De Bruin

Mobiel theater

[Vrouw toetst nummer in op haar mobiel. Ze oogt nerveus en opgewonden. Zodra er wordt opgenomen begint ze zeer luid te praten:]
Hé hoi.
Ik ben het.
Had niet gedacht hè?
De operatie is geslaagd.
Ze doen het weer.

[Schreeuwend:]
Allebei.
Ik ben blij, joh, blij.

[Terug naar te luide toon van begin van het gesprek:]
Jou bel ik als eerste.
Omdat ik jou van al mijn vriendinnen het eerst weer wil horen.
't Is al 25 jaar geleden dat we jaargenoten werden.
En ik heb al tien jaar jouw stem niet meer gehoord.
Geen vogels, tien jaar geen muziek, moeilijk praten met jullie allemaal.
En nu kan ik alles weer horen.
Ik praat nog wel hard. Zegt de dokter.

[Nog steeds zeer luid en blij:]
Wist je dat een mobiele telefoon piept als je op de knopjes drukt?
Jij natuurlijk wist je dat.
En ik woon hier nu al jaren, hè, maar nu weet ik pas dat de tram in de bocht zo knerpt.
Weet je waar ik het meest zin in heb?
Met jou naar een concert, net als vroeger.
En dat we dan oordopjes indoen omdat het zo'n herrie is.
En dan drinken we bij jou nog een biertje.
En dan hoor ik hoe de beugelfles open plopt.
O ja, je snurkt.
Dat herinner ik me toch goed, hè?
Dwars door de deur heen.
Dat wil ik ook horen.

[Constaterend, nog steeds luid:]
Hoef je niet meer alles op briefjes te schrijven.
Want jouw lippen heb ik nooit kunnen lezen.
Je schreef dat je er wel je best op deed.
Maar dat zag ik eigenlijk niet.
Ik zag wel dat jullie het over mij hadden.
We kunnen wel zien, hoor.
Met jullie gezichten zo dicht bij elkaar, en naar mij kijken.
Alsof dat voor mij uitmaakte, dat jullie fluisteren.
Ik wilde zo graag met alles meedoen, met de jaarclub.
Eerst ging ik nog mee.
Roeien is voor mij ook leuk. En carnaval.
Maar als we ergens gingen eten, dan kwam het eten dat ik zelf niet had besteld.

[Bozig, nog steeds luid:]
Ik paste niet meer in het plaatje, hè?
Ik viel op, tussen de vlotte succesvolle vriendinnen.
Zo zwijgend, op de bank, trok ik natuurlijk precies de verkeerde aandacht.

[Bitter, nog luider wordend:]
En als je toch moest praten, met die zielige dove Inge?
Dan schreeuwde je toch lekker?
Met dikke aderen in je nek en idiote getuite lippen?
Je zou jezelf eens moeten zien en bedenken wie er eigenlijk zielig is.
Alsof het ook interessant is wat je te melden hebt.
Wil-je-nog-kooooofffffiiiiieeeee? En dan dat roerende gebaar.
Het enige gebaar datje hebt willen leren.

Ik belde je om te vragen of je wat kwam drinken.
Omdat ik zo blij was dat ik je stem weer kan horen.
Maar weet je wat?

[Schreeuwt:]
Hou jij je bek maar.

Elp, 9 juli 2008

Op de zeepkist (12)

Het leeslint

Onlangs las ik Vingers van Marsepein van Rascha Peper. Een heerlijke leeservaring, niet in het minst omdat het boek gesierd is met een leeslint. Geef een boek een lintje en het heeft gelijk zoveel meer. Gebruiksgemak, allure, eeuwigheidswaarde.
Vanaf de zestiende eeuw is door boekbinders de strijd tegen ezelsoren aangebonden door het aanbrengen van een leeslint. Ik leerde het lint kennen in mijn eerste echte eigen bijbeltje. Kerkbuurmannen hadden soms zelfs twee linten, één voor de oudtestamentische en één voor de nieuwtestamenitische lezing. Kon je die ook vast handig van tevoren opzoeken.
Natuurlijk kunnen we ook een bladwijzer gebruiken, of het boek omgedraaid plat neerleggen (au!), maar een leeslint heeft toch dat ‘je ne sais quoi’ dat mij zeer bevalt.
Amateur boekbinders kopen voor een luttele €0,55 maar liefst twaalf linten. En het is zoveel meer dan een geheugensteuntje om ons te herinneren waar we ook alweer gebleven waren. Uit eigen ervaring weet ik dat je daar ook een lolly voor kunt gebruiken en mijn moeders sterkste verhalen uit 40 jaar bibliotheek maken melding van een plak kaas en een spiegelei.
Het leeslint heeft niet alleen een functie in het hier en nu. Het leeslint mag ook graag tussen die bladzijden gevleid worden die onthouden en teruggevonden moeten kunnen worden. En dat niet alleen door de lezer, maar door iedereen die ooit een boek met een leeslint aantreft. Het persoonlijke is poëzie, schreef Hannes Meinkema. Ik kan me verheugen op mijn nazaten die mijn boekenkasten langsturen op een leeslint en de bladzijde waar ik het ooit – onbedoeld of bewust - liet hangen, zullen herlezen.
Zij zullen de mooiste woorden vinden.

Lex Karadzic niet boven de wet

Jarenlang is het de Serviër Radovan K. gelukt onopgemerkt te blijven. Velen zijn geschokt nu bekend is geworden waar hij al die tijd gewoond en gewerkt heeft. De man die eenvoudigweg als 'Lex' bekend stond las voor als geen ander en was geliefd om zijn opa-zachte uitstraling. Het bericht van zijn arrestatie is ingeslagen als een bom. Om zijn bekende straatgenoot T. te citeren: "Poe hé!"

Levende schilderijen

De ochtend stelden we zelf schilderijen samen. We kwamen erachter dat de figuren op een doek in relatie tot elkaar staan, en dat juist dat een afbeelding interessant maakt. 's Middags plaatsten we ons zoals grote schilders eerder groepen mensen hadden geplaatst. Kijk en vergelijk.

Rembrandt van Rijn - Het korporaalschap van Frans Banning Cocq en luitenant Willem Ruytenburgh maakt zich gereed (beter bekend als De Nachtwacht ) - rond 1640

Rembrandt van Rijn - De Bataafse Eed (rond 1660)

Pablo Picasso - Guernica (1937)

Joan Miró - Zelfportret met dochter Dit wordt een zoekplaatje. Het origineel lijkt erg op het eerste tableau. Wie een plaatje vindt, gelieve zich bij mij te melden. (En dat deed Caitlin, dank!!) De onderste foto toont hoe wij de spanning (de ondoorgrondelijke blikken, de handen op rare plaatsen) hebben doorgevoerd.