zondag 31 mei 2009

Overijssel naar Europa

In het kader van de verkiezingen van aanstaande donderdag is het weer hoog tijd de genomineerden bekend te maken voor de nomen est omen bokaal.
Ik nomineer:

In de categorie Wat ben je met de vluchtelingen van plan?
Frans (LDP) en Wim (CDA) van de Camp en Hans Hekstra (CU/SGP)

In de categorie U zorgt toch wel voor een goed landbouwbeleid?
Cornelis (CDA) en Diederik (LDP) Visser, Betty de Boer (VVD), Joost van den Akker (VVD), Marloes Piepers (SP), en Joop Klomp (Solidara)

In de categorie Ambtelijke molens
Agnes, Jan, Vincent, Gerhard en Marlies Mulder (respectievelijk CDA, VVD, SP, D66 en Libertas)

In de categorie Veilig voor het water
Michiel Dijkman (CDA), Diederik van Dijk (CU/SGP) en Rob van Oeveren (Partij voor de Dieren)

In de categorie Je had ook gewoon een vak kunnen leren
Wim Kuiper (CDA), Betty de Boer (VVD), Evert-Jan Brouwer (CU/SGP)

In de categorie Eigen volk eerst
Ans van Zeeland (CDA), Björn van Roozendaal (D66), Floor Vreeswijk (Libertas)

In de categorie Niks geen soft gedoe meer
Ewout Deurwaarder (Groenlinks), Tineke Strik (Groenlinks), Bart Kruitwagen (Newropeans)

In de categorie Zou het wel goed komen met Europa?
Rein van Gisteren (SP), Marcel de Haas (CU/SGP)

vrijdag 29 mei 2009

Pimpen voor beginners

Kom, ik mail je de foto's wel even. Ik hoorde het mezelf zeggen. Mooi dat mijn mailbestand, of dat van haar, de bulk niet aankon. Dan maar even mijn weblog gebruikt. Wil je ook zo'n tas? Koop en pimp lekker je eigen kartonnegie!









zondag 24 mei 2009

Buitenkunst Rondeel

Die keer dat ik mijn laatste beker melk niet dronk
Het tafelkleed was geelbruin met rode strepen
De melk kletste in de granieten spoelbak
De weeë geur die ik niet meer zou proeven
Die keer dat ik mijn laatste beker melk niet dronk
Ik voelde dit nooit nooit meer en vulde me met verse lucht
De wind waaide repen vliegengordijn de keuken in
Die keer dat ik mijn laatste beker melk niet dronk

dinsdag 12 mei 2009

Nieuw woord (1)


Traypoolen

Om maar met de excuses in huis te vallen: Neem me niet kwalijk dat het eerste nieuwe woord in deze nieuwe reeks een engels woord is. Dat moet geen gewoonte worden.

De rij voor de afruimband van onze kantine, pardon ons bedrijfsrestaurant, is regelmatig lang en langzaam. Een prima plek om te netwerken, maar dat heb je net al met de collega's gedaan je ook nu nog om je heen hebt. Vanmiddag bood een collega aan te traypoolen. Hij wipte zijn klokhuis over op mijn lege sushibakje, stapelde zijn drinkbeker in mijn lege en schoof het ene dienblad onder het andere. Een aardige aap kwam nog uit zijn mouw: "Loop jij maar door, ik doe het wel."
En weg was ik, de rij langs, twee minuten (minstens!) eerder achter het bureau.

zondag 10 mei 2009

Drie biggetjes

De jeugdherberg heet geen jeugdherberg meer. De herbergvader en -moeder zijn vervangen door hulpvaardige twintigers met ludieke t-shirts en luide muziek. De reclamekaarten zijn gratis en voor een luttel bedrag mag je internetten of pool spelen. De doelgroep lijkt nog min of meer dezelfde: de reiziger op de bonnefooi, die niet vies is van een wat goedkopere overnachting, en die niet opkijkt van een toilet op de gang.

Ons hostel heet (in goed Duits) Three little pigs. Een voormalig klooster wordt voor twee nachten ons huis. Een vierpersoons kamer, toe maar! We vallen blijkbaar nog in de doelgroep. Een onderkomen voor jongeren und jung gebliebenen. Dan moet je niet vragen of de muziek wat zachter mag, zodat je de uitleg van de Mr. Fawlty ter stede kunt verstaan.

De lakens zijn helder wit en krakend gesteven. Het sanitair ouderwets spic & span. Toch knaagt een veertig-plus knaagje. Zitten de echte jongeren wel te wachten de gang te delen met lui die de val van de Muur met eigen ogen hebben aanschouwd? Die hen met 'Sie' aanspreken, omdat ze dat zo op school geleerd hebben? Die vouwen in het gezicht hebben, vlak na het opstaan in ieder geval, en die al voor het middernachtelijk uur te bed gaan?

's Nacht rommelt het onder onze kamers. Zijn het de socialisten, waar de jongste zo bang voor is, reden waarom hij niet met z'n hoofd bij de deur wilde liggen? Voor onweer is de lucht te helder. Containers, besluit ik weer inslapend, de vuilcontainers worden aan de weg gezet.
De ochtend brengt de waarheid aan het licht. Een grote groep Duitsers is 's nachts aangekomen. Niet met rugzakken, zoals wij. Met rolkoffers.

(Als ik 20 jaar jonger was geweest had ik de naam van de dichter (is het Pfeifer??) me kunnen herinneren en het gedicht dat ik laatst las. Over iemand die wilde genieten van een oude stad en er voorzichtige voetstappen wilde achterlaten, maar helaas: rolkoffer rolkoffer rolkoffer. Of zoiets, want ik heb het niet onthouden.)

vrijdag 8 mei 2009

Sokken van plezier

Hij staat in het blaadje voor NS-medewerkers, de Koppeling. Met 'mijn' sokken. Hoe koel is dat?
Mij stuurde hij al een lief bedankkaartje, en nu krijg ik dit onder ogen gespeeld. Op sommige dagen is de wereld zo mooi.

donderdag 7 mei 2009

Dat is nog eens tijd doden

De tiende trein in minder dan tien dagen maakt opeens misselijk. De jongste heeft de afvalzak extra gevuld. De oudste houdt de boel binnen door de horizon geen moment met de ogen los te laten. Het eindstation wordt opgelucht bereikt. We zijn in Zagreb.
Nog één dagje toerist spelen en dan in de nachttrein naar huis. Voor het eerst deze vakantie voelen we de regen. We zijn een beetje brak en Zagreb op zondag, hmm, het bruist niet echt. We eten wat, maar plannen maken lukt niet. Rondlopen stuit op weerstand. De jeugd wil pretpark of slapen. Beide mogelijkheden zijn niet voorradig en het begrip daarvoor is al helemaal afwezig. Dan oppert een ouder de mogelijkheid van de bioscoop. Da's een idee!
De eerste wordt net verbouwd. De tweede blijkt een filmhuis en voorlopig nog niet open. Naar de derde is het zoeken. We zien ondertussen toch nog het oude centrum. Een modern gebouw met een Engels sprekende medewerker heet ons welkom. We kunnen nog net in de film van half vier vallen. Niet nagesynchroniseerd. In het pikkedonker stommelen we naar rij 11.

In een stoffige pluchen Kroatische zaal komen we alle vier weer tot leven. Na anderhalf uur zijn de gelederen weer gesloten. Zo eensgezind zijn we zelden, en dat buiten we uit. We praten nog lang na. De sfeer blijft uitstekend. Nog 'ns en nog 'ns checken we het bij elkaar. Vond jij ook dat..? Ja. Heb jij ooit ...? Nee.

We blijven het eens. Dit is wel de grootste butfilm die er is.

Lampje

In mij woont een Florence Nightingale. Ze bewoont niet een heel groot deel van mijn hart, hoofd en handen, maar op sommige dagen is ze bijzonder actief. Dan zet ik, over straat lopend, gevallen fietsen overeind. Ik tik op een autoruitje en wijs de bestuurder op zijn centuur die tussen de portier uitpiept. Ik grijp naar een peuter die de stoep afholt, net iets eerder dan de ook alerte moeder. Zoekende mensen wijs ik de weg, nog voor ze wie dan ook een vraag hebben kunnen stellen. Op zulke dagen word ik erg moe van mezelf.

Ik zit naast een jong meisje in de trein. Veel sieraden voor een tiener, een schooltas vol boeken, een schrift open en pen in de aanslag. Een geschiedenisboek houdt ze als een zangboek voor zich. Verschil tussen horigen en edelen? Ze schrijft met grote ronde letters. Ik kan in haar boek kijken en zie in drie duidelijke punten de verschillen aangeduid. Maakt ze een samenvatting? Dat kan handiger.
Kon je als horige ooit land verwerven? De ronde letters zijn uitstekend leesbaar. Het boek ook, en dus het antwoord op haar vraag. Vindt ze het echt zo ingewikkeld? Kan ze dan niet beter de antwoorden noteren, in plaats van de vragen?

Florence Nightingale wordt wakker. Zal ik je even overhoren? Het bereikt mijn lippen net niet. Want ondertussen valt een kwartje. De jonge vrouw naast me maakt een overhoring. Ze is een juf.
 

blogger templates | Make Money Online