Toen ik op mijn veertiende de avondvierdaagse liep, kon ik niet vermoeden dat ik twintig jaar later met een net vierjarige kleuter weer mee zou doen. Waarschijnlijk nam ik aan dat het mijn laatste ooit zou zijn. In mijn herinnering werd ik meegestuurd voor de gezelligheid of als chaperonne voor mijn jongste zusje.
Het was 1978, tijdens het wereldkampioenschap voetbal. Hevig chagrijnig dat ik geen televisie kon kijken had ik een radiootje meegenomen. Een reclamedingetje met een zwakke ontvangst vol ruis. Om ook maar iets aan geluid op te vangen moest het blikje op ongeveer 1 meter hoogte geheel rechtop worden gehouden. Tien kilometer lang heb ik scheef hangend de wedstrijd proberen te volgen. Gelukkig werd ik beloond met een winst - en een forse! - van het Nederlands elftal. De Oostenrijkers werden verslagen met 5-1. Het was een genoegen de meelopende vaders keer op keer te informeren over weer een succesmoment.
(Pas gisteren heb ik begrepen dat ik niet de enige ben die aan deze wedstrijd cum vierdaagseavond een herinnering heeft. Dank, Sjaak, voor je commentaar op mijn blogje Oranjegevoel.)
dinsdag 13 juni 2006
Kroos
Nu de jongste voor z'n vijfde medaille gaat - wat een zesje was geweest als we niet een jaar niet hadden gelopen vanwege de MKZ-crisis - gaan mijn gedachten terug naar mijn eigen avondvierdaagses.
Tot en met 1973 liep ik de vierdaagse in Ter Aar. Ik denk dat ik deze een keer of twee, drie heb gelopen. De route voerde op één van de avonden langs de Koeleman-fabriek. Daar werden alle lopers getrakteerd op een zure bom. Een forse was het, nauwelijks te omvatten met twee kinderhanden. Hoe lekker de gratis traktatie ook gevonden werd, velen kregen het geval met geen mogelijkheid op. En blijven lopen met een zuur kleverig stuk augurk, dat werd steeds minder aantrekkelijk. Gelukkig verdween de gulle gever allengs uit zicht en boden de hoge sloten de mogelijkheid je van het geval te ontdoen. Ik hoor het nog, het pu-dóm waarmee de bom in de sloot terechtkwam. Ik zal acht of negen jaar geweest zijn toen ook ik het gegeven paard (en, o! wat voelde dat slecht) na nog snel een hap genomen te hebben met een zwaai het water in gooide. Ik voelde me betrapt en gestraft toen ik merkte dat een hoektand in de zure bom was blijven steken en onder het kroos was verdwenen.
Tot en met 1973 liep ik de vierdaagse in Ter Aar. Ik denk dat ik deze een keer of twee, drie heb gelopen. De route voerde op één van de avonden langs de Koeleman-fabriek. Daar werden alle lopers getrakteerd op een zure bom. Een forse was het, nauwelijks te omvatten met twee kinderhanden. Hoe lekker de gratis traktatie ook gevonden werd, velen kregen het geval met geen mogelijkheid op. En blijven lopen met een zuur kleverig stuk augurk, dat werd steeds minder aantrekkelijk. Gelukkig verdween de gulle gever allengs uit zicht en boden de hoge sloten de mogelijkheid je van het geval te ontdoen. Ik hoor het nog, het pu-dóm waarmee de bom in de sloot terechtkwam. Ik zal acht of negen jaar geweest zijn toen ook ik het gegeven paard (en, o! wat voelde dat slecht) na nog snel een hap genomen te hebben met een zwaai het water in gooide. Ik voelde me betrapt en gestraft toen ik merkte dat een hoektand in de zure bom was blijven steken en onder het kroos was verdwenen.
maandag 12 juni 2006
Solliciteren
Binnen een week mag, nee móet, ik solliciteren. De reorganisatie trekt mijn stoeltje uit de kring en het is nu zaak voor de muziek stopt een andere zitzak gevonden te hebben. Vanavond het functieboek met de 41 vacatures doorgenomen. Zojuist mijn eerste keuze bepaald. De naam van deze heb ik gegoogled. En dat juist zo'n plaatje eruit komt, dat voelt goed. Nu alleen de brief nog.
zaterdag 10 juni 2006
Het oranjegevoel
Ik kan angstig goed relativeren. Zodra Nederland eruit gebonjourd wordt ben ik zo weer over tot de orde van de dag. Maar tot die tijd geniet ik met volle teugen. En haal herinneringen op. 1974, mijn eerste bewuste voetbal-wk, dat lijkt echt gísteren. Vooral de finale, gekeken bij de buurman met de toen nog zeldzame kleurentelevisie staat me nog helder voor de geest. En in 1978 vlogen tijdens de laatste wedstrijd de toen weer bijzondere stokbroodjes met franse kaas richting Argentijnse krullebol. Van 1982 herinner ik me weinig :-). Van 1986 vooral dat ik tijdens een kwalificatiewedstrijd een poule won: ƒ 72.50 schoon in het handje. Ik ging net verhuizen en heb er een Billy boekenkast van gekocht. 1990 heb ik ook verdrongen. In 1994 heb ik als zeer verse moeder luiers in rood, wit en blauw aan de waslijn gehangen. De nachtelijke voedingen werden opgeleukt met wedstrijden. In 1998 werden we eruit geschopt terwijl we op een camping stonden. Onze jongens sliepen zo wie zo niet, maar al het andere grut was ook wakker! Vier jaar geleden is nog te kort geleden om al op mijn harde schijf te staan, blijkbaar. Wat zal de herinnering van dit jaar worden?
vrijdag 9 juni 2006
Tring !!?
Wie is de sukkel?
Hij die zijn tas thuis laat staan? Of zij die hem achterna belt en zijn mobieltje in de tas hoort afgaan?
Hij die zijn tas thuis laat staan? Of zij die hem achterna belt en zijn mobieltje in de tas hoort afgaan?
dinsdag 6 juni 2006
Opscheplepel
Abonneren op:
Posts (Atom)