zaterdag 31 mei 2008

De prullenbak kan altijd nog

Ik heb je in de bibliotheek niet kunnen vinden. 't Was er ongemeen rustig. Werk je er misschien? Door het nieuwe uitleensysteem heb ik er geen mensen meer nodig. De computer laat me alle titels zien die interessant zijn, maar niet in deze collectie opgenomen. En dat ene boek piept zich zonder menselijke inmenging tot mijn tijdelijk eigendom.
Toch ook nog maar langs de boekhandel. Mijn zoon wil geen spekkies of duizendschoon, maar een boek, als beloning voor 4x11 km lopen. Heb jij ook zulke kinderen? Ik kwam de winkel uit met het Waanzinnig om te weten-deeltje over regenwouden. Jou zag ik niet.
Er stonden wel 50 mensen, verdeeld over de Brink, te kijken naar de kermis in opbouw. Er ronkten wat generatoren, maar verder leken de kermislui klaar voor deze dag. Maar de kijkers waren er al. Vooral jongeren, per twee op een scooter of een wankele fiets. En middelbare mannen, veel middelbare mannen. De kermis werkt als een magneet voor hen. Zoals een kettingbotsing, een schoorsteenbrand of een flinke vechtpartij hen aantrekt. Ik zat op een terras en stal een half uurtje eigen tijd met een spa rood. Zag ik jou over het hoofd?
Toen de aankomst der gladiatoren. Ik was te vroeg, zoals ik overal te vroeg ben, en kon nog zitten op de stenen leuning van de brug, op de hoek van de Emmastraat. Eerst kwamen de rolstoelers, maar die waren allemaal oud, en de duwers vrouwen. We keken natuurlijk ook niet naar elkaar, maar met ogen vol voorprettrots naar onze bloedjes die nog kilometers van ons verwijderd waren.
Ach natuurlijk! Je zat in zo'n pak van één van de fanfarekorpsen. En dan ook nog de mond van een tuba voor je snor. Je zou het me eens makkelijk maken je te vinden.
Ik overwoog jouw foto terug te leggen op de plek waar ik hem gevonden had. Het tweelingbroertje lag er nog, daar bij de automaat van de parkeergarage. Zijn ze uit de portemonnee van je vrouw gedwarreld? Of had je twee pasfoto's nodig voor een paspoort en verloor je per ongeluk expres de overige twee?
Je bent de monteur van de automaat? De groenteboer van de Rielerweg? Vader van een tafeltenniser bij Swift?
Hoe kijk je als ik je vind en deze foto tevoorschijn haal?

woensdag 28 mei 2008

Twee maal Haarlem en één keer Utrecht

U wist niet dat buschauffeurs een gevaar op de weg zijn? Werkelijk ongelooflijk hoe ze hun grote bakken invoegen. Geen respect. Echt niet. Alsof zij de enige zijn die ergens op tijd moeten zijn.
Gebroken diensten? Laat me niet lachen. Voor dat salaris mogen ze echt niet klagen. €1500 per maand. Of het niks is. Voor een beetje zitten en een baas die voor je zorgt.
En die automobilisten die zich opstellen op de rechterstrook, voor een stoplicht? Kent u die? Die dus niet het linkervak kiezen, nee, kent u die lui die altijd rechts gaan staan? Die hebben gewoon teveel tijd! Dat zie je toch zo, die lui hebben niks te doen.
En denk maar niet dat als het een keer een beetje lekker rustig op de weg kan zijn, omdat die pleurisbussen staken, dat je dan door kunt rijden. Nee, hoor, dan nemen we allemaal de auto mee de stad in. En we kennen de weg niet, hè! En natuurlijk is de boel opgebroken en is het hier elke ochtend bal.
Of er ook mensen zijn die gewin halen uit de acties van de streekvervoerders? Ja, ammehoela, heeft u wel eens diensten gedraaid van 12 uur zonder te pissen en een happie te doen?

Dat wist u allemaal niet?? Dan zou ik toch eens wat vaker met een taxichauffeur praten.

zondag 25 mei 2008

Trots op Fanny

Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als je, zeg al 15 jaar, niet meer in je eigen land woont. Uit vrije keus of uit noodzaak. En dat er dan in je nieuwe land een erwtensoepfestijn wordt gehouden, of een schaatswedstrijd. Zou ik dan gaan, met een vlag om mijn schouders en blij schreeuwen en de hele dag lachen? Ik sluit het niet uit.

Sinds juli 2000 had ik niet meer zo lang in de zon gezeten. Elk half uur factor 30 heeft de schade beperkt gehouden. Verder was alles perfect. Alles? Ja, alles. De athleten en hun prestaties waren weergaloos, de mensen voor naast en achter ons spraken vrolijk, het zicht op kogelstoten en -slingeren en alle loopnummers was uitstekend. Ook het polsstokhoogspringen was goed te volgen. De stadionspeaker was niet te luid en to the point, het gezelschap meer dan te pruimen, de kersen werden in puntzakken verkocht. Naast ons kwam een discuswerper zitten, de jongste ving een bos bloemen van een verse blijde winnaar. De wave kwam pas helemaal op het eind.

En dan de Ethiopiërs. Ze waren er in groten getale. Natuurlijk om hun sterren aan te moedigen. Lachend, dansend. Onvermoeibaar met hun warme vlag, waar ons roodwitblauw maar kil bij afsteekt.

Geef me nog zo'n dag en ik overweeg serieus om te gaan sporten.

vrijdag 23 mei 2008

Aagje leest mee (5)


De vrouw op leeftijd met indrukwekkend getoupeerd grijs haar heeft hulp nodig bij het instappen. Het rugzakje, het tasje onder haar arm en een hond, dat zou al oppassen geblazen zijn. De duitse intercitytreinen hebben een listige instap. Maar daarbij heeft ze ook nog een Brompton vouwfiets en een derde tas bij zich. Wat ook niet helpt is het enorme stuk boomschors dat uit haar rugzak steekt. Aagje herkent in haar een notoire inspreekster uit haar dorpje, en glimlacht toch om het tafereel. De trein glijdt het station uit. Zou ze gaan lezen, de pronte grijze hondenliefhebster?
Even later komt Aagjes trein. Ze heeft er zin in en vlijt zich naast een man met laptop. Hij zou een zoon van Woody Allen kunnen zijn. Een tikje beter gehumeurd en gelukkig iets beter verzorgd. Zijn blouse duidt op een creatief beroep. Hoe bedrieglijk!
Met het stokje van zijn electronische agenda als een sigaret tussen zijn vingers bladert hij lusteloos in de vele mails over iets met geïndiceerde cliënten in de gezondheidszorg. Aagje denkt al snel te begrijpen dat hij iets ingewikkelds doet met het omzetten van gegevens van het ene in het andere computersysteem. Daarbij is het belangrijk om rekening te houden met verwerking van uitval uit het eigen proces, zo weet Aagje nu ook.
Ah! Hij gaat tijdschrijven. Dat vraagt veel raadplegen van de agenda. Een half uur lang lijkt hij zijn vorige week bij elkaar te verzinnen. Aagje is het spoor weer bijster. Hij is toch de baas? Dat ziet ze aan de vele instructies die hij per mail eerder heeft verstuurd. Het is van het grootste belang dat we hier nu de hoogste prioriteit aan geven. Dat soort teksten.
Piet, laten we hem Piet noemen, wat de vaste lezer van Aagjes avonturen terecht doet vermoeden dat de man Peter, Hans of Jan heet, is op weg naar Den Haag. De hele dag is hij op bezoek bij wat Aagje inmiddels vermoedt dat een hele grote klant is. Tussen de middag heeft hij tijd om te lunchen, met Tineke. Aan het strand, verzint Aagje er bij. Piet zelf lijkt haar geen bruisende ideeënman. Ondanks de blouse.

woensdag 21 mei 2008

Zintuigelijke ketening


Ik neem een stokje over dat mij niet eens is toegeworpen. Surfend kwam ik op deze golf, en probeer jezelf dan nog maar eens tegen te houden.

De top 3 van mijn neus
3. Chanel Allure
2. Goeie hasj. Sinds 15 jaar, 3 maanden minus één dag mag ieder ander het roken, maar de lucht vind ik nog steeds onweerstaanbaar.
1. De geur van een eigen pasgeboren baby; het heeft me opgezadeld met een levenslange kinderwens.

De top 3 van mijn smaakpapillen
Ik lust geen melk en ben niet dol op verse sinaasappelen. Maar verder? Alles en alles en alles lust ik. 't Is echt een feest om mij aan tafel te hebben ;-) Het zou te flauw zijn om de top drie vis, zetmeel en kaas te laten zijn. Een iets meer toegespitste top:
3. Het kaasplankje. Opbouwend smullen. Op z'n gereformeerds: het lekkerste, de pittigste blauwader, voor het laatst.
2. Hazelnootschuimgebak. Na twee stuks heb zelfs ik een kwartiertje geen trek in iets anders.
1. Sushi, met net iets teveel van dat japanse mierikswortelspul.

De top 3 van mijn huid
3. Een net iets te stevige scrubbeurt, door mezelf, aan mezelf.
2. Regen, vooral die lauwe op een te warme dag
1. Het paarse rokje, als gegoten als BMI=25

De top 3 van mijn ogen
3. Vanaf de drempel, op de hurken voor de onderste planken, aan de leestafel: de boekhandel.
2. Het werk van Per Kirkeby. A sight for sore eyes indeed. In het najaar ga ik naar een overzichtstentoonstelling in Denemarken.
1. Eén van mijn drie mannen die aan komt fietsen over de Vijfhoeksweg, rechtsaf het bruggetje op rijdt en naar mij, achter het keukenraam, zwaait.

De top 3 van mijn oren.
3. Buiten gezichtsveld van je kinderen, of ziek in bed als kind, luisteren naar 'het lek'. Kabbelgesprekken van geliefden, heerlijk.
2. Het familiefluitje van de Van Venen. Als de overlevering goed is overgekomen is het de eerste regel van een liedje dat begint met iedere morgen om kwart over acht.
1. Als ik de schepper achteraf nog een suggestie mag doen: oren die dicht kunnen als waren het ogen. Blind zijn voor elk geluid. Stekedoof, voor kikkers, voor bladblazers, voor kauwgomkauwers, wat moet dat (tijdelijk, tuurlijk) zalig zijn.
Wie volgt?

maandag 19 mei 2008

Boodschappen doen



Italië bezoeken betekent een onvermijdelijke onderdompeling in de Renaissancekunst, zodra je een kerk of museum binnenstapt. Een voor mij praktisch onbekende kunstperiode, waar ik aangenaam door getroffen werd. De thematieken zijn schaars. 'Daar heb je weer zo'n INRI', wezen de jongens na aanblik van de tigste kruisiging. Ook de Maria Boodschap, de Annunciazione, deed het goed op fresco, hout of doek.
In het evangelie van Lucas (hoofdstuk 1, vers 26-35) bezoekt Gabriël het meisje Maria om haar te vertellen dat ze de zoon van god zal dragen. 'Ze moet zo oud zijn geweest als jullie nu', merkte een lerares in klas twee of drie van de middelbare school ooit op. 'Oef, mijn moeder zou me nooit geloven', reageerde een klasgenootje. Onder andere Pintoricchio - we bezochten een tentoonstelling in Perugia - legde het gebeuren voor de relatieve eeuwigheid vast.
Opvallend is dat Maria in bijna alle afbeeldingen leest. Het zou de heilige schrift zijn, een gedeelte uit het boek Jesaja, waar vooruit verwezen wordt naar wat haar gaat overkomen. Dat ze leest is prettig voor mijn verzameling lezende vrouwen, maar - excusez le mot - ongeloofwaardig. Om het heftige moment vast te leggen (help een engel en wat zegt hij nou!?) is het zonder meer een vondst haar met een boek af te beelden. Een lezende is immers geconcentreerd, en elke verstoring levert al een natuurlijk afweer op. Fraaie lichaamstaal, door de schilders talloze malen indrukwekkend in verf gevangen.
Edith de Gilde ving het moment in even mooie woorden:


annunciatie

het zal je maar gebeuren
leef je gewoon je meisjesleven
knielt er ineens een engel aan je deur
je draait je lichaam
heft handen in afweer
vindt elke vluchtweg afgesneden -
het goed is al geschied
en jij krijgt het te dragen

zaterdag 17 mei 2008

Dubbelgangers



Ze zijn vast engeltjes voor hun partner, de hamster en de krantenjongen, maar voor mij hebben ze de nou-nee-factor. Ik ben bang voor het type man dat het altijd beter zegt te weten. Zoals deze twee. David Morse speelt een hele enge politieagent in de derde House-serie. De andere David heet Flip. Flip is onder andere columnist in NRC. Ik lees graag columns, maar hij had er geen foto bij moeten plaatsen. Omdat Flip de Kam bijbeunt in the States. Dat zie je toch zo!

vrijdag 16 mei 2008

Twee druppels water
















In z'n twee, en in sommige bochten moest ik dan toch nog even terugschakelen, was ik naar boven gekronkeld. De camping was bijna leeg. Aan de ingang was niet duidelijk hoe openbekvallend fraai het een paar terrasjes hoger was. De tent stond een half uur later met vrij zicht op Urbino en de heuvels eromheen.

De avond viel en ik ademde het landschap in. Ik maakte deel uit van de achtergrond van de Mona Lisa. En dat ik moest denken aan de verpakking van de VSM-producten gaf weer een heel nieuwe uitleg aan de Renaissance.

Zie hier voor veel meer Italiaanse schoonheden via Jeroens lens.

donderdag 15 mei 2008

Ik denk niet dat ik het droog houd vandaag

Met hoofdpijn thuisgekomen, een half uur later dan gewoonlijk, omdat ik de trein gemist had. Eigenlijk onmiddellijk achter mensen aan moeten bellen voor mijn vrijwilligerswerkminiozovervelende klusje. Snel de computer opstarten. En dan dit bericht vinden.

"Hello Willemijn,
I will thank you for your so fine Lezende vrouwen -site.
The card from Italy are - wonderful! beautyfull. I`m sitting and wondering. I can`t travel because I have nowadays such as earsickness, but I`ll travell with postcards and photos.
I like so much also Urbino-cards - but I love card of Pinturicchio - and Raffaello Sanzio. So fine, that we can see it on your blogsite.
Thank you. I wish you good life.
Best wishes
Jatta/Helsinki/Finland"

When in Rome do as the Romans do

Het restaurant leek er - in de bocht van de zoveelste haarspeld – speciaal voor ons te liggen. De parkeerplaats was leeg en de temperatuur passend bij hoogte waarop we ons hier bevonden: laag. Bij nader inzien stond er toch nog een flink formaat touringcar achter het gebouw. De bijbehorende schoolklassen hadden wij ’s ochtends al in een eeuwenoude abdij ontmoet. Donkerharige tien- tot vijftienjarigen, in niet al te dure maar wel dikke kleding, met universele keelgeluiden en sms-duimen.
We besloten uitgebreid te gaan eten. Twee gangen en misschien nog een toetje? De inrichting was rustiek, de zwijnen aan de muur staarden ons onbewogen aan, de vleesgerechten werden in de haard naast onze tafel door de maître d’ bereid.
Een van de andere tafels was bezet door een vijftal keurig gekapte dames en heren van middelbare leeftijd. Ze zaten er zo te zien al even. De antipasti werden net afgeruimd. We herkenden de leraren en de chauffeur van de touringcar. Waar waren de leerlingen?
Het bestellen nam een aanvang. Nog een hele klus, met een kieskeurig blondje aan tafel en een volledig Italiaans menu. We schreven onze namen op het papieren menu, om bij het brengen zelf nog te weten wie welk gerecht gegokt had. Het tafelkleed was ook van papier en werd op maat langs de ruitjes afgeknipt. We schonken water uit fraaigevormde glazen flessen. De leraren kregen hun eerste echte gang.
Onze eerste vier gerechten vielen in de smaak, al beviel de combinatie lamscarpaccio / citroen niet iedereen. We namen onze tijd. Het tafelkleed bleek uitermate geschikt om de normaalverdeling op uit te leggen. Het vijftal insegnati zat ontspannen te wachten op hun volgende ronde voedsel.
Plotseling leek de zon te verdwijnen; er schoven schaduwen over de tafels. Dit bleken hoofden te zijn, die achter de ramen verschenen. Het dubbele glas maakte zicht van buiten naar binnen alleen mogelijk door, met handen aan weerszijden van het hoofd, de ogen dicht bij het glas te brengen. Daar waren de leerlingen!

Enfin, wij zaten nog zeker een uur te smikkelen, namen ook nog dolci, toe maar ook nog koffie na. En al die tijd zaten de leraren en de chauffeur binnen, en de leerlingen buiten. Hun boterhammen waren al uren op. Een schraal briesje maakte de dikke kleren meer dan nodig. Een leuke klauterpartij op de weides aan de overkant van de weg was blijkbaar verboden; ze bleven tamelijk braaf rondom de picknicktafels hangen.
De serveerster haalde het ruitjesvel van onze tafel. Lichtelijk verbijsterd bekeek ze de berekeningen van standaarddeviaties. Wij staarden als keken wij naar een tenniswedstrijd van de leraren naar de leerlingen en weer terug.

maandag 12 mei 2008

Als God niet bestond


De eerste buitenlandse doctoraal-excursie ging naar Frankrijk. Het regende onophoudelijk. Misschien omdat ze gewend waren aan al die nattigheid stapten Marlou en Marja opgewekt in nachtelijk Milau de fontein in. Met de armen om elkaar heen geslagen spetterden ze met elastieken benen het water hoog op. Daar moest bij gezongen worden.
Roda, Roda! Roda RODA!
Met een vet Limburgs accent. Wij stonden erbij en keken ernaar. Pas toen ze begonnen te zingen voelde ik plaatsvervangende schaamte. En medelijden, diep medelijden. Ze waren meer dan aangeschoten, dat was duidelijk, maar het leek erop of ze ook volledig bij zinnen deze club (Góoduh! Góoduh!) de hunne noemden.
Si Dieu n’existait pas, il faudrait l’inventer, vond Voltaire. God wordt eeuwen later nog altijd voor menig karretje gespannen. Door de Gerrie Senden Fanatics, met een mis, bijvoorbeeld. Tevergeefs. God moet nog uitgevonden worden. Of keek Hij mee, naar de wildspetteraarsters in de fontein, en besloot Zijn toorn in 2008 tijdens de bekerfinale in te zetten? Welnee, wij waren gewoon de beste.
Het bericht van de overwinning werd me per sms gemeld. Ik stiefelde op mijn crocs over de Italiaanse camping. Het werd al donker en ik had een paar wijntjes op. Het toiletblok leek leeg. Ik testte met een kort kuchje de akoestiek en schalde: Hand in hand!
Ik voelde Zijn glimlach.

Zoals mijn klokje tikt

In regenachtig Spoleto kwam het idee naar boven. Tamelijk uitgewerkt al, zoals ideeën bij mij naar boven komen.
Een klokrondje is 12 hele uren, 720 minuten. Wat zou het prachtig zijn om van elke minuut een foto te hebben van een klok. Moderne, antieke, kerk-, bizarre, buitenlandse, roestige, speelgoed- en weet ik wat voor klokken. Dan al die klokken in een powerpointpresentatie stoppen, of een digitale fotolijst, en elke minuut laten wisselen.
Een geschikte klok moet natuurlijk worden gefotografeerd. Een paar keer, gelijk maar, zodat er niet teveel dubbele exemplaren voorkomen. Vier minuten stilstaan bij een mooie klok, da's op zich geen straf. Al die foto's vervolgens op de computer uploaden. Bijhouden welke al binnen zijn en welke nog missen.
Briljant plan, al zeg ik het zelf. Ik deel het met mijn reisgenoten die mijn enthousiasme voor het idee delen. De man met de vier camera's kijkt zuinig als ik in gedachten aanneem het ook tot uitvoer te gaan brengen. En ik aarzel ook.
Ik ben niet het meest geschikt voor de uitvoer. Ik ben van de ideeën. Uitvoeren is leuk, zeker in het begin. Maar dan dringt zich weer een nieuw idee op. En wat kan ik daar dan mee?
Dus, vanaf heden: nieuwe ideeën mogen (ze komen toch wel), maar ik moet er niets mee. Ik mag er iets mee, maar ik moet niets.

[Even oefenen:
Ina: 'Hoi voorzitter van het koor!'
Vzt: 'Hoi'
Ina: 'Weet je nog dat ik tijdens de ledenvergadering het idee had om een scratch Weihnachtsoratorium te organiseren om nieuwe, en vooral jonge, leden te werven?'
Vzt: 'Ja'
Ina: 'En dat je twee weken later naar mij toekwam dat het bestuur het een leuk idee vindt. En dat iemand is aangewezen is om te kijken of het uitvoerbaar is. En dat men dan mij wel weet te vinden om aan die uitvoer gestalte te geven?'
Vzt: 'Ja'
(Ina haalt diep adem)
Ina: 'Ik heb het idee gedeeld. Da's dan dat. Ik ben niet van de uitvoer.]

De klokken worden niet door mij gefotografeerd. Zo ben ik niet. Maar doe er gerust je voordeel mee. Zo ben ik.

P.S. De afbeelding kocht ik bij een sigarenwinkeltje in Spoleto. Het is een fragment van de 12-de eeuwse Torre del Palazzo Comunale. Ene Paolo Galli neemt hobbyfoto's (zo staat het letterlijk achterop), en verkoopt deze blijkbaar aan de lokale middenstand. Briljant idee. Zou hij het zelf bedacht hebben?

zondag 11 mei 2008

En verder, in Italië, op ...

zaterdag 26 april
een bed met veren en een sprookje op het kussen

zondag 27 april
beieren 's morgens de kerkklokken in Zuid-Duitsland en twaalf uur later aan het Gardameer

maandag 28 april
eten we de eerste pizze

dinsdag 29 april
vier ik mijn verjaardag aan het Gardameer

woensdag 30 april
heeft de camping uitzicht op prachtig Urbino

donderdag 1 mei
slaat de zware klok van Urbine de hele uren en een licht klokje de kwartieren er achteraan

vrijdag 2 mei
deelt de ober fave novelle (jonge tuinboontjes), nog in de schil, uit. Bakje graf zout erbij. En peuzelen.

zaterdag 3 mei
is mooi Gubbio vergeven van de auto's en de motoren

zondag 4 mei
herdenken we in een vol restaurant, op instigatie van Pelle, de doden

maandag 5 mei
regent het de hele dag, hangen er twee wassen aan de lijnen niet te drogen en lopen wij door verrassend mooi Spoleto

dindag 6 mei
toeren we door ruig Umbrië dat weer warm en weer verrassend is

woensdag 7 mei
zijn we gevieren diep onder de indruk van het uitzicht over het dal van de Tiber in Civitella del Lago

donderdag 8 mei
beginnen we de thematiek van de Renaissance-schilders een tikje moe te worden

vrijdag 9 mei
nemen wij afscheid van Italië in Orvieto

zaterdag 10 mei
rijd ik voor het eerst een auto op de trein

zondag 11 mei
is het gras lang, de stapel post hoog, en de wasmachine ... hebben we nog niet durven proberen
 

blogger templates | Make Money Online