Zoals mijn klokje tikt

In regenachtig Spoleto kwam het idee naar boven. Tamelijk uitgewerkt al, zoals ideeën bij mij naar boven komen.
Een klokrondje is 12 hele uren, 720 minuten. Wat zou het prachtig zijn om van elke minuut een foto te hebben van een klok. Moderne, antieke, kerk-, bizarre, buitenlandse, roestige, speelgoed- en weet ik wat voor klokken. Dan al die klokken in een powerpointpresentatie stoppen, of een digitale fotolijst, en elke minuut laten wisselen.
Een geschikte klok moet natuurlijk worden gefotografeerd. Een paar keer, gelijk maar, zodat er niet teveel dubbele exemplaren voorkomen. Vier minuten stilstaan bij een mooie klok, da's op zich geen straf. Al die foto's vervolgens op de computer uploaden. Bijhouden welke al binnen zijn en welke nog missen.
Briljant plan, al zeg ik het zelf. Ik deel het met mijn reisgenoten die mijn enthousiasme voor het idee delen. De man met de vier camera's kijkt zuinig als ik in gedachten aanneem het ook tot uitvoer te gaan brengen. En ik aarzel ook.
Ik ben niet het meest geschikt voor de uitvoer. Ik ben van de ideeën. Uitvoeren is leuk, zeker in het begin. Maar dan dringt zich weer een nieuw idee op. En wat kan ik daar dan mee?
Dus, vanaf heden: nieuwe ideeën mogen (ze komen toch wel), maar ik moet er niets mee. Ik mag er iets mee, maar ik moet niets.

[Even oefenen:
Ina: 'Hoi voorzitter van het koor!'
Vzt: 'Hoi'
Ina: 'Weet je nog dat ik tijdens de ledenvergadering het idee had om een scratch Weihnachtsoratorium te organiseren om nieuwe, en vooral jonge, leden te werven?'
Vzt: 'Ja'
Ina: 'En dat je twee weken later naar mij toekwam dat het bestuur het een leuk idee vindt. En dat iemand is aangewezen is om te kijken of het uitvoerbaar is. En dat men dan mij wel weet te vinden om aan die uitvoer gestalte te geven?'
Vzt: 'Ja'
(Ina haalt diep adem)
Ina: 'Ik heb het idee gedeeld. Da's dan dat. Ik ben niet van de uitvoer.]

De klokken worden niet door mij gefotografeerd. Zo ben ik niet. Maar doe er gerust je voordeel mee. Zo ben ik.

P.S. De afbeelding kocht ik bij een sigarenwinkeltje in Spoleto. Het is een fragment van de 12-de eeuwse Torre del Palazzo Comunale. Ene Paolo Galli neemt hobbyfoto's (zo staat het letterlijk achterop), en verkoopt deze blijkbaar aan de lokale middenstand. Briljant idee. Zou hij het zelf bedacht hebben?