fruor frui fructus

Wow, wat een heerlijk verjaarsweekend was het. Twee dagen het huis vol en soms minder vol met gezellig bezoek. Jammer van het weer, buiten zitten was er niet bij. Maar hoe heerlijk dat dat kinderen niet uitmaakt en die gewoon de deur uit stoven. Het is allemaal achter de rug: de puber die tikkertje speelt, de Verrassing uit het Zuiden, het diarerende leenkind, de stapels taarten - schoon op - , de taxiritjes, en de vele vele stoffelijke felicitaties. Bloemen, letters en chocola: dat vat het maar deels samen. Dat men weet dat ik goed kan genieten: ja, dát vat het samen. En de bloemenhulde! Ik ben gewoon een beetje confuus. In welk boek te beginnen? Chocalaatjes vraag je? Nou, uh, op!

Welkom!

Het ultieme antwoord 'to Life, the Universe and Everything' is, sinds the hitchhikers way to the gallaxy (niet gelezen, natuurlijk) ... 42.

Nu ik al een paar jaar mijn verjaardag niet echt gevierd hebt, heet ik iedereen die dit leest hartelijke welkom dit heuglijk feit weer eens met mij te komen vieren.

En omdat koninginnedag op mijn verjaardag is, heb ik besloten mijn verjaardag óók de dag erna te vieren. Dus: zaterdag of zondag, zie maar: welkom!

Woestewolf

Sylvia de Leur is vandaag overleden. Ze wordt herinnerd van Lurelei en Horlepiep, zaken die zich vóór dan wel ná mijn tijd hebben afgespeeld. Voor mij is Sylvia onlosmakelijk verbonden met De Vloek van Woestewolf. De serie was op televisie toen ik een jaar of tien was. Doodeng vond ik het. Die prachtige stem van Henk van Ulsen! Het boek van Paul Biegel las ik jaren later en daar vond ik niks aan. Het zal vooral de bewerking voor televisie zijn geweest die mij imponeerde. De aftiteling vond ik elke week weer grappig: Sylvia de Leur als Sylvia.

Cadeautip

Vanmiddag kocht ik de Moleskine Plain Reporter Notebook (small). Bij Waterstone's in Amsterdam, in menig museumshop en bij de betere boekhandel trekken de Moleskine notitieboekjes me als magneten. Ik bezit er inmiddels een paar. Ze zijn zo geprijsd dat je je echt wel vier keer bedenkt voor je er één, laat staan meer, aanschaft. Ik geef hier ruiterlijk toe: ik wil ze allemaal! Omdat ze zo lekker aanvoelen. Omdat ik me er een echte Schrijver mee voel. Omdat je er een hebbedingetje bij krijgt (een velletje stickers, een postkaart). Van de website begrijp ik dat ik deel wil uitmaken van een heel bijzondere familie:

"Moleskine is de naam van een traditierijk
notitieboekje. Het boekje is in het verleden gebruikt door kunstenaars en intellectuelen die aan de basis stonden van onze huidige cultuur: van Van Gogh tot Matisse, van Ernest Hemingway tot Bruce Chatwin. In een tijd waar alles digitaal geregistreerd wordt, lijkt de herontdekking van een papieren notitieboekje een tegenstrijdig verschijnsel. Nochtans zijn er heel wat mensen die met plezier hun Palmtop inruilen tegen deze Moleskine notitieboekjes. Het zet hen aan tot meer creativiteit en diepgang in hun leven. Met dit zwart notitieboekje op zak voelt iedereen zich een gedreven journalist of poëtische auteur. "

Hartenjagen

Ik heb de jongens hartenjagen geleerd. S. en P. voor het eerst. J. nog maar een keertje; bij hem plegen spelregels niet te beklijven. Maria Montessori zou dit een 'gevoelige periode' noemen: de kennis bleek in ieder geval welkom en beklijft al drie dagen. Met veel plezier spelen we onze rondjes. Vanmorgen werd er zelfs extra snel de tafel voor afgeruimd. De klaver boer (Jason) en schoppen vrouw (Fat Lady en Quantippe) hebben al bijnamen en de emoties donderen door de ruimte. Of dit het geschikte campingvermaak bij regen zal zijn? Dan toch niet met buurtenten op minder dan honderd meter afstand.

Helft mir klagen

... en daar heb ik dan twee maar per jaar voor over om in een apepakkie op het podium te staan. Ik heb een grondige hekel, zowel aan de zwart fluwelen jurk als aan de zwarte pumps. Behalve voor dit doel (kledingvoorschrift: geheel zwart!) staan de spullen altijd in de kast. En zeker nu ik weer groots overgewichtig ben voel ik me bijna depressief in deze kleding. Om zeven uur vanavond mag 't weer uit en de kast in. Tussendoor nog even een hemel bestormen. Er zijn nog kaarten. Half drie, Lebuinuskerk.

Plaatsbewijs

Mijn oudste neefje, bezig met z'n schoolexamens inmiddels, werd geboren op de dag dat ik mijn eerste sollicitatiegesprek voerde en prompt werd aangenomen. 's Middags ging ik per trein op weg om met de nieuwgeborene kennis te maken. Hartje zomervakantie en daarom toen nog een uitgestorven treincoupé. Het zonovergoten polderlandschap leek te delen in de vreugde. Een wildvreemde passant kreeg ongevraagd mijn nieuws te horen. "Ik heb een Baan en een Neefje", glunderde ik. En ik wendde mijn blik terug naar het raam en wikkelde me weer in mijn cocon van gelukzaligheid. "Dat doet me veel deugd", reageerde hij, terwijl hij een tang uit z'n tas haalde."Heeft u ook een Kaartje?"

(opgestuurd naar ik@nrc.nl op 8 april 2006)

Broches aan de lopende band

Sinds ik in het bezit ben van de laminator wordt er wat afgeknipt en geplakt. Inmiddels heb ik dertien broches en een set bijpassende oorbellen gefabriekt. En dan ben ik nu ook in het bezit van een gaatjestang, oorhaakjes, 3D-vellen en zo nog wat prullaria die een verdere productie mogelijk maken. Goede vraag is inmiddels wat ik er mee ga doen.

Prijsvraag: Wat is te zien op de broche in stropdasvorm rechtsboven op de foto?

De naam van het oor

Toen Jezus gevangen werd genomen, werd hij verdedigd door zijn vrienden.Eén van hen, Simon Petrus, was zo boos dat hij met een zwaard een Romeinse slaaf het oor afhakte. Jezus genas de man, genaamd Malchus. In de Johannes Passion van J.S. Bach staan al deze woorden op muziek. Waar koor en solisten zwijgen mag de evangelist de hoofdstukken op muziek integraal voordragen. Daar zitten wel wat taaie gedeeltes tussen. De evangelist in de Domkerk zo'n 25 jaar geleden was blijkbaar met z'n gedachten elders toen hij zingend verhaalde: Simon Petrus aber hatte ein Schwert und zog es und schlug nach dem Knecht des Hohenpriesters und hieb ihm sein rechtes Ohr ab. Und das Ohr hieß Malchus.

(Ingestuurd voor ik@nrc.nl op 6 april 2006)

Penalty for improper use?

Mijn sluimerende drang tot creativiteit neemt soms een vorm aan die met me op de loop gaat. Gisteren kocht ik een laminator met als voornaamste doel sieraden en dan met name weer broches te maken. Natuurlijk moest het ding gelijk uitgeprobeerd en zo struinde ik door het huis op zoek naar zaken die nodig een plastic laagje moesten hebben. Al snel kwam ik bij één van de mooiste stukje papier: een enkeltje Schiphol. Hup, in een hoesje en door het apparaat ermee. De beveiliging van de vaderlandse treinkaartjes blijkt van een ontroerende schoonheid. En de bonus krijg ik na bestudering van de afbeelding die blijkbaar na verhitting aan het licht komt: de te voorschijn gekomen reizigers staan op perron drie van station ... Schiphol.

Escapisme in marmer

Eén van de hoogtepunten van een trip naar Istanbul: het bezoek aan een Hamam. Çemberlitaş, in ons geval. Gebouwd in 1584, in opdracht van de sultan. Hoewel de staat van het marmer doet vermoeden dat er sindsdien wel wat onderhoud is gepleegd, doet het geheel zeer historisch aan.
We gingen voor ''the works": scrubben, zeepmassage, oliemassage en kleimasker. De dames die binnen het warme werk doen (en geloof me, je wordt echt 'gedaan') hebben de uitstraling van een lopende band medewerker op rand van een burn out. De vellen hingen er na afloop bij en de shampoo wordt naar ik vermoed met enig leedvermaak ook in mijn mond gewreven. In drie woorden niet-Turks wordt mij nog duidelijk gemaakt dat dat haar onder mijn oksels echt niet kan. En zo ga ik even later mee naar een éénpitsgasstelletje en wordt met hars, een broodmes en stukjes laken ook dit deel van mijn lichaam bewerkt. Dan de oliemassage en het kleimasker. Even stevig als heerlijk. Zéér heerlijk. In de traditionele theedoek gewikkeld nog even terug naar het marmeren podium. Liggend op je rug kijk je recht de koepel in. De zon komt door talloze gaten naar binnen. Tijdloos. Ik loop nog een rondje door de ruimte, prent me elk marmeren nisje met de wasbakken met dubbele kranen bóven elkaar, nog eens goed in en verlaat zeer node deze prachtplek. Met een lijf zo zacht als het in bijna 42 jaar niet is geweest.