Gisteren kwam een vriend van de man des huizes aanfietsen. En ik ken 'm al zo lang, ik durf het ook wel een beetje de mijne te noemen. 't Is een enthousiaste, drukke kerel vol meningen. Kijk, blogs bijvoorbeeld, dat vind hij werkelijke he-le-maal niks! Zonder enige nuancering. Alsof - want daar zat zijn pijn - er in weblogs alleen maar over koetjes en kalfjes wordt gesproken. Ha! Maar dan kennen zijn mijn rondje langs de velden nog niet.
Ik heb een prijs gewonnen. Een vriendenprijs. Een lezersprijs. Schrijvers zeggen altijd dat dat de mooiste zijn, als het publiek je roemt. Maar zonder die wetenschap was ik ook al blij. Dankjewel,
Elsje!
't Is een doorgeefprijs. De winnaar mag vervolgens zeven andere winnaars aanwijzen. Het riekt een beetje naar een kettingbrief. En als ik ergens een hekel aan heb .... Kijk, nu ik toch al 'soms cynisch' ben genoemd, wil ik het wel kwijt: kettingbrieven vind ik he-le-maal niets!
Ik besluit dat dit meer een estafettedingetje is, en die vind ik weer wel leuk.
SPELREGELS
1. De winnaar mag het logo plaatsen.
2. Plaats een link naar degene van wie je de Award hebt gekregen.
3. Stuur de Award naar tenminste 7 andere Bloggers, die door hun actualiteit, thema’s en designs opvallen.
4. Zet de links van deze site’s op je blog.
5. Laat een berichtje achter op de betreffende site.
Wie ga ik eens verrassen/overvallen?
Strikt genomen geen weblog, maar wel bijna dagelijks met nieuw moois om te bekijken.
De fotogalerij van mijn lief. Per foto wordt hij een steeds minder onverdienstelijk amateurfotograaf. En als je niet van plaatjes houdt, dan zijn allen de titels al een bezoekje waard.
Ooit breide ik veel, heel veel. Tien jaar geleden bracht ik een vuilniszak vol restjes wol naar de kleuterschool. Ik sloot een tijdperk af. Of niet? Feit is dat ik de breiblog, zoals die van
haar, erg leuk blijf vinden.
Margot uit Deventer lees ik met plezier, omdat ze a) uit Deventer komt, ze b) Margot heet, net als mijn oudste warme nichtje, en ze c) zo heerlijk jong is en daar d) zo grappig over deelt.
Leuke dingen voor de mensen, soms heb je daar zin in, en in niets anders. Dan is er
Do Something Pretty. Niet gelijk naar de winkel rennen. Wel je lekker vergapen aan de creativiteit van anderen en je laven aan 'a sight for sore eyes' (zoals ik de site genoemd zou hebben).
Poëzie laat me weken onverschillig, om dan weer genadeloos liefdevol aan mijn deur te kloppen: Open doen! Genieten! Laat je raken! En dat mag dan bij
Edith. Ik vind het zo prachtig wat ze doet.
Sinds een paar weken lees ik op dit blog mee. Ik stond naast
de Mededeler op Buitenkunst deze zomer. Pas na deze week bleken we wat gektes te delen. Altijd heerlijk, gedeelde interesses. Zo had hij de poes gefotografeerd waar
ik ooit over dichtte!
Nog eentje! Wie wijs ik aan. Namen en plaatsen spoken door mijn hoofd van wie ik denk dat ze hier totaal niet op zitten te wachten. Of die ik gewoon niet durf te noemen, omdat ik o-zo-stiekem meelees. En een heleboel zijn al genoemd, natuurlijk. Peins pieker. Okay, ik neem de gok.
Haar lees ik graag. Wil ze het weten?