woensdag 27 augustus 2008

I have sinned



Ik heb in demonstraties meegelopen, heel veel in demonstraties meegelopen. In één ervan (tegen de vader van onze toekomstige koningin) werd ik geïnterviewd door de NRCV, maar daar kon ik weinig aan doen. Ik heb een universiteit bezet, samen met één van onze vice-premiers. Ik ben natgespoten, wat heet, ik ben omvergespoten door een waterkanon op het museumplein. Kortom, ik leefde in de jaren tachtig. Deed ik iets onrechtmatigs? Vast. Zoals ik twintig jaar later nog regelmatig door rood loop en fiets. Niets schadelijks naar mijn eigen maatstaf.


Dan de dames waarover ik het wil hebben. Ze breken eigendom van een ander open. Molesteren en ontvreemden spullen die voor henzelf geen enkele waarde, zelfs nauwelijks betekenis hebben. Om geen andere reden dan het beschermen van familie van een vrouw die zij naar eer en geweten niet mogen beweren goed te kennen. Haar man kan een landverrader zijn, de kinderen troubadoers, bomenklimmende non-valeurs. Ze weten het niet. Ze vermoeden slechts dat hun vandalisme en diefstal een hoger doel dient.


Ik eis dat de zusters uit de Sound of Music publiekelijk afstand doen van hun kwade historie en uit hun ambt worden ontheven.

maandag 25 augustus 2008

Aagje leest mee (7)

De scholen zijn weer begonnen en de trein is kort. Murw van de eerste dag na de vakantie staan Aagjes bekenden in het gangpad. Er zijn ook nieuwe gezichten. Zoals dat van een meisje met een paardenstaart en jaloersmakend lange wimpers met een misselijkmakende hoeveelheid mascara. Zwarte mascara, bij bruine ogen. Aagje kan er haar groenblauwgrijze bijna niet vanaf houden. De buurvrouw met de staart begint voortvarend in haar stagehandboek te schrijven.
Omschrijf je eerste werkdoel.
'Het leren kennen van het stagehandboek' schrijft het meisje, terwijl ze de dopjes van haar I-pod wat dieper in de oren drukt.
- Het groepje van de introductie was veel leuker, pappa.
Mensen, ook jonge meisjes, praten veel harder tegen de telefoon dan tegen een medereiziger. Dit bellende meisje zit drie banken van Aagje en de staart vandaan.
- We zaten elke keer ergens anders. Ik vond het een vermoeiende dag.
Haar vader krijgt uitgebreid verslag.
- Ik heb er pas één dag opzitten, maar ik ben al kapot!
- Ik ook, zucht een man achter Aagje zachtjes.
De paardenstaart naast Aagje volgt de vakken PM en RM. Ze kan de docenten ook privé bellen, op maandagavond tussen zeven en negen uur. Aagje bekijkt de foto's van de meesters en juffen en zou best met Martijn aan de lijn willen hangen.
Het oortje van de buurvrouw glijdt uit. Verstoort kijkt ze naar het geluid van haar leeftijdgenote, die nu de trein aan haar vader beschrijft.
- Weet je, pappa, ik bedenk nu pas dat ik hier elke dag in de trein moet zitten en dat ik elke dag pas om zeven uur thuis ben!
- Ik ook, zucht de man achter Aagje wat harder.

Tegelijk met de trein verlaat Aagje het station.

zaterdag 16 augustus 2008

Coulissenleed

Op vakantie met een tent in Engeland lukt het om de eerste week van Olympische Spelen sportloos door te komen. Een beetje jammer, maar die schade halen we de komende weken nog wel in. Wat niet aan onze aandacht kon ontsnappen was de rel over het schattige meisje dat niet echt gezongen had tijdens de openingsceremonie. Dat ze niet echt zong, dat had de hele wereld wel al gezien, maar ten onrecht had men aangenomen dat ze haar eigen stem playbackte. Maar nee. Zij-die-in-dit-blog-naamloos-zal-blijven heeft Ode aan het Vaderland nooit gezongen. Dat deed de 7- jarige Yang Peiyi.

Ik denk dat ik ook zeven jaar was toen ik mee deed aan een musical. Ik speelde al een aardig deuntje blokfluit en de hoofdrol (een kabouter) was voor mij. Als een soort Papageno mocht ik vier, vijf, zes keer, de wereld veranderen met mijn toverfluit. Ik zou het nog kunnen spelen.

Van je turelure lure
van je wiedewiede wiet
van je turelure lure
van je wiede wiede wiet
wiet!

Hoe het is gegaan, weet ik niet meer. Maar op de avond van de voorstelling zat ik, onzichtbaar voor het publiek, achter een gordijn. Ik speelde het deuntje als de verse kabouter de fluit aan haar lippen zette. Ik stoorde me eraan dat zij haar rechterhand het dichtst bij haar mond hield en haar vingers op een volstrekt onechte manier bewoog. Maar verder vond ik het gewoon spannend en leuk. Pas bij het applaus, toen ik nog steeds op de stoel zat en ik de rest zag buigen kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte.

Misschien gaat het bij Yang Peiyi wel net als bij mij. Op het moment van de voorstelling is de plek in de coulissen niet zo belangrijk. En valt het muntje pas later. En dan hoop ik dat ook zij zich voorneemt: dat was eens maar nooit weer. Dat podium is voor mij!

En verder, in Engeland, op ...


zaterdag 2 augustus
is de beste voorbereiding op een extra dag: "morgen pakken we in"

zondag 3 augustus
ligt Europoort nog allemachtig ver achter Rotterdam

maandag 4 augustus
is het handiger eerst de openingstijden te checken voor je op pad gaat

dinsdag 5 augustus
is een ruïne het mooist op fris groen goed onderhouden Engels gras

woensdag 6 augustus
rijden we door het land van Dalziel en Pascoe

donderdag 7 augustus
zien we politie én brandweer in actie

vrijdag 8 augustus
vraag ik me af waarom ik campings als Park Foot niet mijd

zaterdag 9 augustus
brengt de regen ons in Wasdale Head Inn

zondag 10 augustus
zetten de jongens de tent op in een storm

maandag 11 augustus
spelen we eight ball pool aan zee

dinsdag 12 augustus
zien we het Ribble Head Viaduct, waar Ron en Harry ooit in een auto onderdoor vlogen

woensdag 13 augustus
eten we in York verrukkelijk Indiaas

donderdag 14 augustus
mogen we met "hazard light on" in de "priority lane" de boot op

vrijdag 15 augustus
zijn we een dag eerder terug dan gepland en wordt een kies vakkundig hersteld

zondag 3 augustus 2008

U leest een briljant blog

Gisteren kwam een vriend van de man des huizes aanfietsen. En ik ken 'm al zo lang, ik durf het ook wel een beetje de mijne te noemen. 't Is een enthousiaste, drukke kerel vol meningen. Kijk, blogs bijvoorbeeld, dat vind hij werkelijke he-le-maal niks! Zonder enige nuancering. Alsof - want daar zat zijn pijn - er in weblogs alleen maar over koetjes en kalfjes wordt gesproken. Ha! Maar dan kennen zijn mijn rondje langs de velden nog niet.

Ik heb een prijs gewonnen. Een vriendenprijs. Een lezersprijs. Schrijvers zeggen altijd dat dat de mooiste zijn, als het publiek je roemt. Maar zonder die wetenschap was ik ook al blij. Dankjewel, Elsje!
't Is een doorgeefprijs. De winnaar mag vervolgens zeven andere winnaars aanwijzen. Het riekt een beetje naar een kettingbrief. En als ik ergens een hekel aan heb .... Kijk, nu ik toch al 'soms cynisch' ben genoemd, wil ik het wel kwijt: kettingbrieven vind ik he-le-maal niets!
Ik besluit dat dit meer een estafettedingetje is, en die vind ik weer wel leuk.

SPELREGELS
1. De winnaar mag het logo plaatsen.
2. Plaats een link naar degene van wie je de Award hebt gekregen.
3. Stuur de Award naar tenminste 7 andere Bloggers, die door hun actualiteit, thema’s en designs opvallen.
4. Zet de links van deze site’s op je blog.
5. Laat een berichtje achter op de betreffende site.


Wie ga ik eens verrassen/overvallen?

Strikt genomen geen weblog, maar wel bijna dagelijks met nieuw moois om te bekijken. De fotogalerij van mijn lief. Per foto wordt hij een steeds minder onverdienstelijk amateurfotograaf. En als je niet van plaatjes houdt, dan zijn allen de titels al een bezoekje waard.

Ooit breide ik veel, heel veel. Tien jaar geleden bracht ik een vuilniszak vol restjes wol naar de kleuterschool. Ik sloot een tijdperk af. Of niet? Feit is dat ik de breiblog, zoals die van haar, erg leuk blijf vinden.

Margot uit Deventer lees ik met plezier, omdat ze a) uit Deventer komt, ze b) Margot heet, net als mijn oudste warme nichtje, en ze c) zo heerlijk jong is en daar d) zo grappig over deelt.

Leuke dingen voor de mensen, soms heb je daar zin in, en in niets anders. Dan is er Do Something Pretty. Niet gelijk naar de winkel rennen. Wel je lekker vergapen aan de creativiteit van anderen en je laven aan 'a sight for sore eyes' (zoals ik de site genoemd zou hebben).

Poëzie laat me weken onverschillig, om dan weer genadeloos liefdevol aan mijn deur te kloppen: Open doen! Genieten! Laat je raken! En dat mag dan bij Edith. Ik vind het zo prachtig wat ze doet.

Sinds een paar weken lees ik op dit blog mee. Ik stond naast de Mededeler op Buitenkunst deze zomer. Pas na deze week bleken we wat gektes te delen. Altijd heerlijk, gedeelde interesses. Zo had hij de poes gefotografeerd waar ik ooit over dichtte!

Nog eentje! Wie wijs ik aan. Namen en plaatsen spoken door mijn hoofd van wie ik denk dat ze hier totaal niet op zitten te wachten. Of die ik gewoon niet durf te noemen, omdat ik o-zo-stiekem meelees. En een heleboel zijn al genoemd, natuurlijk. Peins pieker. Okay, ik neem de gok. Haar lees ik graag. Wil ze het weten?

zaterdag 2 augustus 2008

Tot ziens, zodra mijnheer en mevrouw even oud zijn

getekend door Cécile (toen 10 jaar oud)
t.g.v. de 44ste verjaardag van Herma
in 1978
 

blogger templates | Make Money Online