When in Rome do as the Romans do

Het restaurant leek er - in de bocht van de zoveelste haarspeld – speciaal voor ons te liggen. De parkeerplaats was leeg en de temperatuur passend bij hoogte waarop we ons hier bevonden: laag. Bij nader inzien stond er toch nog een flink formaat touringcar achter het gebouw. De bijbehorende schoolklassen hadden wij ’s ochtends al in een eeuwenoude abdij ontmoet. Donkerharige tien- tot vijftienjarigen, in niet al te dure maar wel dikke kleding, met universele keelgeluiden en sms-duimen.
We besloten uitgebreid te gaan eten. Twee gangen en misschien nog een toetje? De inrichting was rustiek, de zwijnen aan de muur staarden ons onbewogen aan, de vleesgerechten werden in de haard naast onze tafel door de maître d’ bereid.
Een van de andere tafels was bezet door een vijftal keurig gekapte dames en heren van middelbare leeftijd. Ze zaten er zo te zien al even. De antipasti werden net afgeruimd. We herkenden de leraren en de chauffeur van de touringcar. Waar waren de leerlingen?
Het bestellen nam een aanvang. Nog een hele klus, met een kieskeurig blondje aan tafel en een volledig Italiaans menu. We schreven onze namen op het papieren menu, om bij het brengen zelf nog te weten wie welk gerecht gegokt had. Het tafelkleed was ook van papier en werd op maat langs de ruitjes afgeknipt. We schonken water uit fraaigevormde glazen flessen. De leraren kregen hun eerste echte gang.
Onze eerste vier gerechten vielen in de smaak, al beviel de combinatie lamscarpaccio / citroen niet iedereen. We namen onze tijd. Het tafelkleed bleek uitermate geschikt om de normaalverdeling op uit te leggen. Het vijftal insegnati zat ontspannen te wachten op hun volgende ronde voedsel.
Plotseling leek de zon te verdwijnen; er schoven schaduwen over de tafels. Dit bleken hoofden te zijn, die achter de ramen verschenen. Het dubbele glas maakte zicht van buiten naar binnen alleen mogelijk door, met handen aan weerszijden van het hoofd, de ogen dicht bij het glas te brengen. Daar waren de leerlingen!

Enfin, wij zaten nog zeker een uur te smikkelen, namen ook nog dolci, toe maar ook nog koffie na. En al die tijd zaten de leraren en de chauffeur binnen, en de leerlingen buiten. Hun boterhammen waren al uren op. Een schraal briesje maakte de dikke kleren meer dan nodig. Een leuke klauterpartij op de weides aan de overkant van de weg was blijkbaar verboden; ze bleven tamelijk braaf rondom de picknicktafels hangen.

De serveerster haalde het ruitjesvel van onze tafel. Lichtelijk verbijsterd bekeek ze de berekeningen van standaarddeviaties. Wij staarden als keken wij naar een tenniswedstrijd van de leraren naar de leerlingen en weer terug.