De plotseling doorgebroken breiwoede kent voorlopig nog geen einde. Een hesje, een wikkeltruitje, en nu dit leuke zomerdingetje: de panden en mouwen schieten van de pennen. Waarom heb ik dit 15 jaar lang eigenlijk niet meer gedaan? Omdat mijn drie mannen niets willen dragen dat meer warmte biedt dan een katoenen shirt? Dat heeft meegespeeld, zeker. Omdat ik het mooiste iets op maximaal pennen 3 vind, en omdat dat wel heel veel werk is? Ook een factor. Omdat obees en zelfgebreid niet heerlijk combineert? Dat zou een reden voor het weer opsteken van de hobby kunnen zijn.
Langzaam is het kwartje gevallen.
Ik ben een goede breier. Maffe steken, onduidelijke patronen, suffe garens: ik draai er mijn hand niet voor om. Maar al die lappen in elkaar zetten, naaien zeg maar ... zucht. Dat deed mijn moeder altijd.
4 opmerkingen:
tsja... een klusje voor een van de mannen?
Applaus!!! Verder bevindt je je in goed gezelschap. Dat was voor ons allemaal het geval. Op Youtube sterft het van de tutorials (sewing knitwork of zoiets) en op een gegeven moment geeft het een heel zen gevoel. Overigens, is dat de reden dat ik sokken ben gaan breien, hoef je maar een paar steekjes aan elkaar te naaien. :-)
Breien komt nu eenmaal in golven, om de zoveel jaar. Laat je maar lekker meeslepen, en welkom bij de club ;-)
Jij breit wel verstandiger dan ik: nu het koud is heb ik een trui onderhanden die tegen dat de lente volop losbarst misschien eens af is, maar jij kunt bij de eerste zonnestralen je feestelijke nieuwe dingetje aan!
Ik heb ooit één trui gebreid. Een donker rood apparaat met grote witte stippen. Afgrijselijk gewoon - heb ik dat ding ooit echt gedragen? (Ja!;-o) Maar ik was 15 en moest en zou bewijzen dat er niet iets was dat mijn moeder kon dat ik niet kon. (Zij breide de ene prachtige Aran sweater na de ander Fairisle cardigan...) Ik vond er geen bal aan. Dat aan elkaar naaien aan het einde vond ik daarintegen _heerlijk_!
Een reactie posten