Als een bron van rust zit ik daar op de bank. Voor het eerst in deze eeuw weer eens met een breiwerk. Geen idee waar de drang opeens vandaag kwam, maar opeens moest en zou ik weer aan het breien. En nu zit ik hier. Een bron, een oase van rust. Niet trap op trap af naar de wasmachine en de kleerkasten. Niet met de rug naar de kinderschaar achter de computer. Geen televisieprogramma dat een goed gesprek belemmert. Ik steek in, sla om, haal door en laat afglijden.
Als dit me geen goede moeder maakt. Ik snap dat de jongens me nog gewoon voorbij banjeren en in een rechte lijn van achterdeur via de keuken, naar boven verdwijnen. Ze hebben me gezien en zullen terugkomen. Voor dat goede gesprek, de vragen die allang gesteld moesten worden. Ik ben er voor hen. Een magneet ben ik, en zo liefdevol voor mijn ijzervijlsel.
Toer na toer brei ik. Tussendoor zet ik kalm en efficient thee. Ik schik wat koekjes op een schaaltje. En ik brei weer door. Ik wilde dat ik nog zo'n moeder had. De oudste laat zich zien, schenkt thee in, propt een koekje of wat naar binnen
"Wab boe je?"
"Ik brei."
en gaat weer naar boven.
Hier kan geen yoga tegenop. Mijn ademhaling zit inmiddels in mijn tenen. Het voorpand is ook bijna klaar.
De jongste komt naar beneden, grijpt naar de koekjes en draait zich weer richting trap. Eén blik krijg ik. En een groet.
"Hé, no-lifer!"
3 opmerkingen:
ROFLOL! Ik concludeer: een goede moeder heeft geen leven! Ben ik even blij dat ik een waardeloze moeder ben ;-)
Breien = mediteren.
Zo'n gevoel heb ik ook als ik 3 kilo aardappelen aan het schillen ben voor de boerenkool en het ene na het andere kind me voorbij vliegt
Een reactie posten