Accu

De floppy's waren 5 en een kwart inch groot. Formateren snapten we zelf niet; dat deden wat jaargenoten van ons. Programmeren konden we wel. Ik althans had een redelijke intuïtie wat onze hypotheses nodig hadden en mijn studiemaatje had het doorzettingsvermogen om het tot iets foutloos te punikken. Het was koud die winter en het doosje zei met uitroeptekens 'Bewaren niet onder 5 graden celsius'. Dus wikkelden we er theedoeken omheen.
De computers stonden in wat toen Trans II heette. De uitdraaien kwamen op papier in het Academisch Computer Centrum Utrecht, het Accu, in een even lelijk gebouw vijf minuten lopen van het SPSS'en vandaan. Het ophalen van de uitdraaien was altijd weer spannend. Was het überhaupt gelukt? Zou er een stapeltje papier liggen in het tweede vakje van links op de bovenste rij? En de tabellen die afgedrukt stonden, waren dat ook de tabellen die we hadden bedoeld? En zo ja, begrepen we dan wat er uitkwam? We liepen heel wat heen en weer.
Op een kwade dag bleef het hokje leeg. Ik wachtte lang, maar wat er ook gevuld werd, niet het hokje mijn mijn letters. Toch maar vragen. "Is dat De Bruin?" hoorde ik van achter roepen. "Steekkarretje meegenomen??" Ik vreesde terecht het ergste. Mijn opdracht om iets 'all by all' te kruisen had een stapel papier van zo'n 60 centimeter hoog opgeleverd.

(Deze herinnering kwam boven toen ik vanmorgen van de Wegenwachtmijnheer de mededeling kreeg dat mijn accu was overleden. Tien minuten later en €109 lichter kon ik weer rijden. )