Ze zakt neer naast collega Niek, die ze minstens tweemaal daags aan het lachen wil krijgen. "Hé Niek. Stel, we gaan een middagje de hei op. Workshops krijgen we. Van onze vrouwen, partners, mannen, egaas. Waar komt jouw vrouw mee aan?"
Hij grijnst al.
"Trombone. Jacqueline speelt trombone."
Ze kijkt naar René, links van haar. Drinkt hij nou chocolademelk bij de ochtendkoffie?
"En Margit? Wat is haar hobby waar we wat van gaan leren?"
"Yoga. Zeker weten."
De vraag gaat als een virus langs de tafel.
"Fietsen, de berg op!"
"Stedentrips."
"Fotograferen."
"Die hebben we al."
"O. Belgische bieren?"
Ze is nog even bang voor wederhelften zonder hobbies. Maar nee. Te kust en te keur komen ze langs. En elke collega kijkt trots.
"Parachute springen."
"Oef!"
Ze denkt aan een verplicht dineetje met een burgemeester, ooit. Tijdens het voorgerecht had hij de tafelgenoten gevraagd wat ze voor activiteiten zouden gaan ontplooien als geld geen rol speelde en de huidige baan geen optie was. Ze had zichzelf horen vertellen dat ze een uitgeverij begon. En cabaretière werd.
Daarna kwam hij met de vraag wat ze de stad als eerste aan zouden doen als ze wethouder werden. De binnenstad autovrij! En toen moest het dessert nog komen.
"Hé, Mark! Jouw vrouw doet toch aan quilten?"
"Glas-in-lood, ja, hoezo?"
"Ze gaat ons een workshop geven."
"Cool!"
Haar koffie is op. Ze schuift haar stoel achteruit. De groep breekt op. Terug achter haar computer constateert ze dat tien minuten koffiepauze lang genoeg is geweest om te vergeten waar ze mee bezig is. Ze staart uit het raam naar de kerkspits van een dorpje verderop. Ze glimlacht. Ze kan altijd nog burgemeester worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten