Toen ik op mijn veertiende de avondvierdaagse liep, kon ik niet vermoeden dat ik twintig jaar later met een net vierjarige kleuter weer mee zou doen. Waarschijnlijk nam ik aan dat het mijn laatste ooit zou zijn. In mijn herinnering werd ik meegestuurd voor de gezelligheid of als chaperonne voor mijn jongste zusje.Het was 1978, tijdens het wereldkampioenschap voetbal. Hevig chagrijnig dat ik geen televisie kon kijken had ik een radiootje meegenomen. Een reclamedingetje met een zwakke ontvangst vol ruis. Om ook maar iets aan geluid op te vangen moest het blikje op ongeveer 1 meter hoogte geheel rechtop worden gehouden. Tien kilometer lang heb ik scheef hangend de wedstrijd proberen te volgen. Gelukkig werd ik beloond met een winst - en een forse! - van het Nederlands elftal. De Oostenrijkers werden verslagen met 5-1. Het was een genoegen de meelopende vaders keer op keer te informeren over weer een succesmoment.
(Pas gisteren heb ik begrepen dat ik niet de enige ben die aan deze wedstrijd cum vierdaagseavond een herinnering heeft. Dank, Sjaak, voor je commentaar op mijn blogje Oranjegevoel.)
2 opmerkingen:
Wel weer een blogje waard: http://coppicoppi.blogspot.com/2006/06/herkenning-herkend.html
Tja, nooit gedacht hoor, maar zo liep ik net in de eerste pauze van het ballet naar de eerste beste jongen van de bediening die er stoer uitzag: wat was de uitslag?
Een reactie posten