Dief en gelukkig

- Goedenavond, met Ina.
- Goedenavond, u spreekt met Marjolein van de lotto weekendmiljonairs. Kent u de weekendmiljonairs?
- Nee, die ken ik niet.
- Heeft u zin om met mij een leuk spelletje te doen? U kunt dan een leuk prijsje winnen.
- Nee, dank u.
- Mag ik vra…. *Klik*

Het is weer commerciële telefonische beltijd en we vallen weer dagelijks in de prijzen. De volgende antwoorden zijn in het verleden niet afdoende gebleken. Sindsdien breek ik gewoon af.

“Geld interesseert me niet. Ik heb een rijk en vol leven. Uw aanbod levert daar geen bijdrage aan.”

“Ik heb een prima verstandhouding met de dief van mijn eigen portemonnee. Ik heb liever niet dat u daar tussen komt.”

“Ik geloof in toeval. Uw aanbod heb ik toevallig niet nodig.”

Het is echt waar!

foto: Jeroen

Vandaag van beide zijden alle familie uit het westen aan de lijn gehad. Zeg, het is toch niet echt zo dat er zoveel sneeuw bij jullie ligt? Ja, toch wel, dus. En om het te bewijzen een foto. Genomen voordat er nog vijf centimeter bijkwam. Na wat geploeter met fietsen en Jeroen vooral met heel veel wachten op en in treinen alle vier zonder schrammen thuis gekomen. En de mobiel is ook weer bijgekomen van z'n sneeuwbad.

Wachtwoord (1)

Eens in de drie maanden ben ik gehouden mijn computerwachtwoord op het werk te wijzigen. Het ditmaal gekozen woord leverde bij Google afbeelding de volgende treffer op. In de verste verte kan ik geen verbinding leggen met het door mij gekozen woord dat uit minstens vijf karakters bestaat en niet eerder door mij gebruikt is.
't Plaatje geeft wel ongeveer aan hoe ik me op het moment voel
:-D

Waarheen leidt de weg?

Bericht uit de Stentor van 2 november 2005. Wat een verukkelijk verhaal om keer op keer een grinnik te ontlokken.

Woede en verdriet streden om voorrang bij Jan Willem Zevenbergen uit Emmeloord. Wie gaat er nu met een grote bladblazer tekeer op het asverstrooiingsveldje van een begraafplaats, als daar anderhalve dag eerder de as van een dierbare is verspreid?
Zevenbergen is de schoonzoon van de overleden Christina Nagelmaeker. Haar nabestaanden verstrooiden haar as zaterdag op het strooiveldje van de begraafplaats in Emmeloord. In de vorm van een hartje en dat gemarkeerd met kaarsjes en bloemetjes rond een boom. En maandag ging daar de plantsoenendienst met een bladblazer overheen en veegde alles op een hoop.GrofJan Willem Zevenbergen snapt best dat weer en wind vrij spel hebben en dat de herinneringstekens allerminst voor de eeuwigheid zijn. Maar er moet toch zoveel respect voor overledene en nabestaanden zijn dat de grond met dauw of regen de tijd krijgt de as op te nemen. Zevenbergen: ‘Wat nu is gebeurd is te grof voor woorden. Zo ga je niet met de nabestaanden om. Het kan toch niet waar zijn dat de as zo op de stortplaats terecht komt. Dit is respectloos. Op zo’n
plek heb je niets met een bladblazer te zoeken.’ExcusesNa een goed gesprek met burgemeester Willem ridder van Rappard en bemiddeling van uitvaartverzorger Yarden is de lucht enigszins geklaard. Er is voorkomen dat een berg bladeren met daartussen de as van Zevenbergens schoonmoeder naar de groenafvalverwerking zou gaan. De burgemeester heeft zijn excuses aangeboden en gezegd het incident zeer te betreuren. Zo goed en kwaad als het ging heeft de familie de tijdelijke herinnering in ere hersteld. ‘Dat lukt natuurlijk nooit echt. Maar we hebben het gevoel dat we hebben voorkomen daar haar as bij het afval is terecht gekomen. Dat zou ons het meeste pijn doen’, aldus Zevenbergen. Hij heeft inmiddels afgezien van zijn plan om bij de politie aangifte te doen van grafschennis. ‘Maar in principe is het dat in mijn ogen wel.' Uitvaartverzorger Yarden heeft zich zeer verbaasd over wat is gebeurd. ‘Dit hoort niet. Dit is totaal niet passend’, zegt een woordvoerder.

Eerste verhaal, beetje gepikt

Vandaag was de eerste dag van de NaNoWriMo. Om erin te komen heb ik drie verhalen overgetypt die ik deze zomer tijdens Buitenkunst heb geschreven. Nog ongeredigeerd. Maar daar gaat het deze maand niet om, om perfectie.

Hierbij een voorpublicatie.


Jan de Vries

Jan de Vries herinnerde zich het moment nog goed waarop hij besloten had weg te gaan. Hij was de trap opgestommeld naar het bovenhuis dat hij met drie anderen deelde. Hij had een nare dag achter de rug. Een officiële waarschuwing stond vanaf nu in z’n personeelsdossier. Jan had al elf jaar zijn eerste baan als apothekersassistent. Voor het eerst was hij te slordig geweest. Terwijl hij zijn grote schoenen uitschopte scheurde hij een brief van het waterschap open. Ingezetenenbelasting, wat mocht dat wezen? Het moedeloze gevoel dat hem wel vaker bekroop werd sterker. Waarom al dat gedoe? Een keer een andere baan zoeken, zoals zijn collega’s hem al maanden aanraden, al die belastingen, koken, schoonmaken, elke dag eten – hij vond het allemaal zo veel. Jan had genoeg aan Rutger, z’n zoetwaterschildpad en aan de reisverslagen van zijn opa. Elke avond bekeek Jan de plakboeken van de wandeltochten van zijn grootvader. Rutger keek rondzwemmend mee. Rob, een goedzak die de kamer boven hem bewoonde, had zijn kookbeurt die avond niet over kunnen nemen omdat hij er niet was. Jan had Sonja tomatensoep uit blijk geserveerd.
Die avond draaide Rutger tijdens ‘voetreis naar Bern – 1953’op zijn rug en bewoog niet meer. Een half uur later had hij Sonja meegedeeld dat hij drie maanden sabbatical zou nemen. “Ik ga de toch van Stoffel de Woeste lopen”, had hij ter plekke verzonnen. “Duurt drie maanden.” Zo. Dat klonk lekker actief. En terwijl hij dat zo zei dacht hij aan heerlijk niks doen, zittend aan het water. Misschien kwam er nog wel een schildpadje voorbij. “Ik leef van de wind en ik zie wel wat ik tegen kom.” Sonja had een klaterende lach laten horen. “Lieve schat, jij bent binnen een week terug. Jij hebt geen flauw benul van koken, je weet niet eens hoe de wasmachine werkt. Daarom woon je in een woongroep, weet je nog? ’t Is al een wonder dat je de patiënte de juiste medicijnen weet te geven.” “Langs mijn paden staan geen wasmachines” had Jan rustig gereageerd en hij was zijn rugzak gaan pakken.
Zijn huisgenoten hadden hem dertien ansichtkaarten meegegeven, postzegel en adres er al op. Kon hij elke week even laten weten waar hij zat. Tot Parijs had hij gelift en toen was hij op zijn gevoel en de zon naar het zuiden gelopen. Na een week kwam hij er achter dat hij geen scheerspullen had meegenomen. Meer dan één gedachte had hij er niet aan gewijd. Hij had weinig baardgroei. De eerste avond was hij in lachen uitgebarsten toen hij z’n tent probeerde op te zetten. Naar de stokken was hij snel uitgezocht. Die lagen thuis nog op tafel. Met takken uit het bos redde hij zich. Zolang het niet regende bleef hij droog. Overdag dienden ze als wandelstokken.
Zijn route koos hij hoe het uitkwam. Het liefst liep Jan op bosgrond of gras. Nadat hij zijn schoenen was kwijt geraakt werd zand favoriet. Maar zandpaden waren er allengs minder. Hij was nog terug gegaan toen hij op een ochtend ontdekte dat hij al een half uur zonder schoenen had gelopen, maar hij had het verlaten schuurtje waarin hij had overnacht niet meer kunnen vinden. Steden en dorpen meed hij niet, maar hij kwam er niet veel tegen. De eerste weken lokte honger hem nog wel naar een bakker. Dorst had hij niet, stroompjes water genoeg. En Jan had grote handen om uit te drinken.

Drie maanden later zit Jan op een gemeen scherpe steen, nog nat van de regen van de afgelopen nacht, naast een wild stromend beekje. Hij schrijft zijn laatste kaart. Hij stopt ‘m in zijn rugzak bij de andere al geschreven exemplaren. Jan glimlacht tevreden. Hij zakt naar de grond, de steen nu als rugleuning gebruikend. Zijn blote voeten lijken mossige keien. Zijn rafelige kleren sieren het ruige landschap. De rugzak glijdt het water in; Jan merkt het niet. Dan ziet hij een donkere vlek in het water zijn kant op komen stromen. “Rutger” denkt hij en zijn lange lijf komt overeind. Hij reikt naar zijn doodgewaande diertje, doet twee, drie stappen in de beek en verdwijnt. Het klaterende water klinkt als de lach van Sonja.

Ongelooflijk

Wat een avond! Met Pelle op de bank naar de nationale bijbeltest gekeken. Toch maar blaadje papier erbij om de antwoorden te scoren. 't Leek mee te vallen. Van de 42 vragen hoefde ik er maar een stuk of vijf te gokken. En toen de uitslag.... deze ex-gereformeerde scoorde de volle 100%. Wat is een goed geheugen toch een zegen ;-)

5000 woorden

Aangestoken door vooral boekgrrl Elefteria ga ik meedoen aan deze uitdaging. Vijfduizend woorden schrijven in de maand november. Want dit wilde ik toch gaan doen, meer schrijven? Dit is misschien de stok achter de deur die ik nodig heb. 'ns Even rekenen. Vijfduizend woorden in 30 dagen. Laten we zeggen dat ik op 20 dagen de inspiratie heb. Dan is dat 250 woorden per dag. Dat líjkt een eitje....

Oh, dit voelt goed! De ideeën beginnen al te bubbelen. De wijze waarop je enthousiast gemaakt wordt is so me: het gaat om de kwantiteit, het hoeft geen afgerond geheel te zijn, laat het maar stromen.

Braaf dagje

De eerste herfstvakantiedag is nuttig besteed. En ook nog wel aangenaam, uiteindelijk. Voor het eerst in een Volkswagen Transponder gereden. Retourtje Ikea. Zwaarbeladen weer naar huis. Toen 140 kilo afval naar het overlaadstation gebracht. Dáág matrassen, dáág kapotte tuintafel, dáág resten linoleum, enzovoort enzovoort.
Bij het uitladen van de - 146 kg - Zweedse aankopen rinkeldekinkelde één doos angstig. Dat zal dus wel een kapotte glazen deur zijn. Grrrrr. Besloten de schouders op te halen en morgen de andere drie deuren heel te laten en het vierde kwart van de boekenkast maar met vliegerpapier o.i.d. huisstofmijtvrij te maken.
Toen vanavond nog 'even' dit grijze kastje in elkaar knutselen. Dat ging weer eens op z'n Ina's. Halverwege, bij plaatje 10 er achter komen dat het aller- allereerste plaatje fout is geïnterpreteerd. Boel weer uit elkaar gehaald om te ontdekken dat de vergissing niet in plaatje 1, maar in plaatje 9 zat, zodat niets uit elkaar gehaald had hoeven worden. Enfin, toch nog gelukt en 't kreng staat.

GT 430

Een metertje of twintig laurier te lijf gegaan met de B&D GT430 heggenschaar. Bovenkant, zijkant buiten, zijkant binnen. Ik kom op 60 meter. Bovenarmen zijn nu stevig aan het trillen. En het resultaat? Op de bank zittend naar buiten kijkend: best aardig!

Appelsap

Zusje en zwager vierden hun 15-jarig huwelijk in een boomgaard. Alle gasten plukten. Daarom de sappers van stal gehaald. Twintig appels wassen, snijden en persen verder moest er gezeefd worden. Goed een half uur later was het zover. Anderhalve liter kostelijk goud vocht. Verwachtingsvol aan de lippen gezet.... jawel, appelsap!

Vers

Ik wist niet dat ze er zo uitzagen, verse dadels. Ik ben dol op die zoete paarsbruine vruchten en herkende deze niet zo één twee drie. Volgens de eigenaar van de winkel kan ik ze laten liggen tot ze zacht zijn, maar zijn ze nu ook al lekker. Ik ben benieuwd.

Dit is de wereld

Zusjesdag. We zijn alle drie behept met dezelfde eigenschap: geef ons een woord en we zingen er een liedje bij. Nu kwam het woord contouren langs. En daar barstten wij al los in één van de klassiekers uit 'Klein Zingend Kamp'. Ontwaart de contouren van 't vaderlijk huis!

Enig hersengepeins leverde het hele liedje op, van toch al meer dan 25 jaar geleden. Ik wil het hier niet helemaal reciteren, dit is geen religieliederensite. Voor de liefhebbers een coupletje en het reffrein:

"Het flatgebouw met helverlichte vensters,
dat schittert als een lichtzuil in de nacht
En daar omheen veel hoger dan de huizen
oneindigheid en verre sterrenpracht.

Dit, dit is de wereld, de wereld waar ik in woon.
Hier zijn de treden te zien van Gods troon.
Wie hier omhoog komt vanuit het gedruis,
ontwaart de contouren van 't vaderlijk huis"

Daar zit een luchtje aan

In mijn bij vlagen toegewijde strijd een keurige mevrouw te worden schafte ik me vandaag een vulpen aan. In het paarsachtig bordeaux-rood, passend bij de nieuwe bril. Geen detail wordt geschuwd. Blij uit de verpakking gehaald. Wie kan mij uitleggen waarom de pen naar kattenpis ruikt? Het blijft tobben met mijn imago.

Olifantjes

Gistermiddag kwam het plan te gaan wandelen 'achter Apeldoorn'. Ja, die dingen doe je opeens als je een auto ter beschikking hebt. De A1 beter mijden, want werkzaamheden. De weg naar Apeldoorn werd steeds drukker. Waar gingen als die mensen toch naar toe? Bij Paleis het Loo stonden agenten zelfs het verkeer te regelen. Ach kijk, de mainstream rijdt tussen de hekken door! Weet jij wat er is? Nee, geen idee.'

's Avonds op het nieuws werd duidelijk dat de olifantjes van wijlen prins Bernhard werden geveild. Sommigen dingen wil je gewoon niet weten :-)

Kastanjeregen

Op weg naar de boekhandel, lopend over de Brink. Daar was-ie: de herfst: plotseling een zwarte lucht, windvlagen van alle kanten en een druk getokketok. De kastanjeboom werd gedwongen in een zucht tientallen bolsters los te laten. Vanachter het glas heb ik de regenbui die er op volgde afgewacht.

Vliegende zwanen

Al dagen zeggen we tegen elkaar 'dit is de laatste mooie dag'. Want al dagen verwachten we storm en regen. De andere kant van de herfst, zeg maar. Vandaag was alweer zo'n heerlijk pittige zonnige herfstdag. Tijdens de pauze een lange wandeling met een collega. Op een bankje bij de Singel zagen we pa, moe en vijf kinderen zwaan. Drie kinderen droegen nog deels hun babydracht, een tweetal was al geen lelijk eendje meer. Gebiologeerd en ontroerd keken we naar de vliegles. Plets plets plets ging het van rechts naar links, de pootjes plat over het water. Dan van links naar rechts al statig terugdrijven. En daar kwamen ze weer. Nu twee al helemaal los. Dan de andere drie. De twee witten flankerden de stuntel van de familie. Maar ook die kwam al bijna los van het water. Morgen kunnen ze het vast allemaal. Of zou het moeilijker zijn in storm en regen?

Fietsen met uitzicht

Ik vind het een indrukwekkend goedje, mais. In het voorjaar hóór je het de grond uitspuiten. En het levert spannende nieuwe muren en schijnbaar nieuwe fietsroutes op. Maar zo tegen eind september heb ik het wel gezien en verlang ik terug naar een uitzicht dat niet strandt op een steeds dorder wordende stengel. Dan wil ik weer over de enk kunnen kijken, de verte in. Elk jaar weer duurt het me te lang voordat de machines korte metten maken met de sta-in-de-weg.

Waar is de deur?

Van teletekst geplukt:
Dinsdag 30 augustus heeft A. in verwarde toestand zijn huis verlaten. Sindsdien heeft de familie niets meer iets van hem vernomen.

Ik vind het zo grappig dat al die verwarde mensen toch altijd in staat blijken de deur te vinden. Althans één keer.

Kort lontje

Er zijn van die dagen dat een mens zich sneller ergert dan normaal. PMS, gedwongen bankzitten door ontstoken voet en een meer dan belabberd spelend nederlands elftal: die indiaan met z'n trommel kan ik er dan niet meer bij hebben. Kan onder het mom 'remember het staafincident' die stok niet in de eerste de beste vuilnisbak worden gedumpt? In drie stukken, graag.

Lego ergo sum

Ik lees, dus ik ben. Het motto van mijn nieuwe weblog "Brownieleest". http://wwww.brownieleest.blogspot.com
Daarop voortaan mijn leeservaringen.

Postcrossing

Enthousiast gemaakt door bookcrossers gisteravond een kijkje gaan nemen bij postcrossing. http://www.postcrossing.com. En ja, natuurlijk doe ik mee! Naar wildvreemden kaartjes sturen om er van even zo vreemden weer terug te krijgen. Leuk toch? De eerste drie zijn weg, naar Spanje, Duitsland en Portugal. Jammer dat het nu zeker een week duurt voor ik weer 'mag'.

Do not try this at home

(foto: Stach)

Telefoon op het werk. Kind. Nauwelijks verstaanbaar door piepende rookmelder. Staccato instructies: Zet oven uit. Doe voordeur open. Gooi de achterdeur los. Loop naar de buren. O, de rookmelder zwijgt? Laat de buren dan maar met rust. Ja, de cake is mislukt, dat geeft niet.

Doorgaans handig, een combi-oven. Maar let wel: als je een cake gaat bakken, dan níet het knopje van de magnetron indrukken. Na een kwartiertje heb je brand. Gelukkig bleef het beperkt tot ín het cakeblik. En de cake zelf? Die laten we drogen om er een object d'art van te maken. Wordt vervolgd.

Nerd

Een schooltas voor de middelbare school aanschaffen, dat is een genoegen dat je als moeder mee mag beleven. Criteria van zoon: rugtas, lange banden zodat boel op de onderrug kan hangen, onopvallend effen. Moeders kan haar ideeën over een goede tas (enige steun voor boeken en ruimte voor bruine boterhammen) ook nog kwijt. Al snel was het ideale model gevonden. Richting kassa kwam het tot een stand still en verklapte zoons lichaamstaal dat een onoplosbaar probleem aanschaf in de weg stond. Zwijgend wees hij naar het labeltje waarop stond te lezen 'Nerd'. Weglachen, suggestie tot afknippen, de geuzennaam-theorie: het mocht niet baten. Pas toen bleek dat de collega-tassen de namen Egghead, Bookworm en Dropout droegen konden we de tocht naar de toonbank vervolgen.

Nummer 40

Nothing bad ever happens at Tiffany's, Marian Keyes.
Zo'n heerlijke jubileumpinguinnetje. Keyes vrolijkt me op. Het gaat over niks en wat heeft ze een heerlijke pen. En ik zie haar voor me, bij de balie op het vliegveld "How long is the delay?".

Toonaangevend

"Michos is een studentenvereniging. Natuurlijk zijn er meer studentenverenigingen, maar Michos is de gezelligste en meest toonaangevende, échte studentenvereniging in Deventer. Door het professionele karakter en vele diverse spraakmakende activiteiten, spreekt Michos veel en verschillende studenten aan om lid te worden. Michos is vooral een hele actieve vereniging die voor iedereen iets biedt." http://www.michos.info

Zou de jongen in het Michos-shirt die vanmorgen lijkbleek, en zéér onfris ruikend, midden op de Brink zat, ondersteund door twee mede-aspiranten, terwijl een vierde bezorgd bellend ernaast stond al kennis gemaakt hebben met deze gezelligheid?

Scheten onder de deken

Dagelijks rijd ik langs deze truck die goederen bij de plaatselijke V&D aflevert. En elke ochtend verbaas ik me over 'Vroegop-Windig'. Ik blijf het beeld houden van een matineuze schetenlater. Vers! Ook dat nog.

Nummer 39

Het krijsen van de bossen
Brigitte Aubert



Vandaag in één ruk uitgelezen nadat ik gelezen had dat Marleen de bookcrossing-loterij heeft gewonnen en ik haar wish-list had gelezen. Prima om het aan haar door te sturen, maar ik wilde het wel eerst zelf gelezen hebben.
Prachtig gegeven en tot de laatste 30 pagina's zeer geloofwaardig. Daarna moet alles aan elkaar gepuzzeld en vervalt Aubert in een Agatha Christi-achtige uitleg van alle losse draadjes. Jammer.

1-2

Honger in Afrika. Zelfmoordaanslagen in Israël. Grootheidswaanzin van Bush. Je naaste liefhebben als je zelf. Leven in het nu en niet knettergek worden. Er zijn zoveel zaken belangrijker dan een potje voetbal. Maar toch. Wat een heerlijke dag, deze dag!

Nummer 38

Het 38ste boek dat ik dit jaar las nam maar ruim een uur. The worst thing a suburban girl could imagine is geschreven door Melissa Bank. Een uitgave in het kader van de viering van 70 jaar Penguin books. 58 pagina's. Ik kende Bank van het luchtige 'Guide to hunting & fishing' of zoiets. Dit is een mooi werkje. Een vrouw verliest haar vader. Universeel gegeven, mooi beschreven.

Jan de Vries

(foto: Ina)

Samen met de tot dan toe voor mij onbekende Jet heb ik de maandag van onze buitenkunst-week doorgebracht. http://www.buitenkunst.nl Zij beeldend, ik schrijvend. Op basis van een grote krasbeweging van mij op een flink vel ontdekte Jet een personage, wat al pratend en gissend Jan de Vries bleek. De rest van de dag gingen we uiteen. Jet ging Jan de Vries in een beeld vereeuwigen en ik in een verhaal. Een prachtdag werd het, met een presentatie (verhaal voorgelezen naast beeld aan de bosrand) tot slot.

Jet heb ik de rest van de week aan hele leuke andere projecten zien werken; zo heb ook ik een fantastische week gehad. Mijn verhalen - ik schreef er drie deze week - zal ik nog eens elders op de weblog zetten.

In de wolken

Cloud Atlas van David Mitchell. Een bijzonder boek, zeker. Maar ik hang. De vakantie was niet lang genoeg. En 't is echt geen boek om even tussendoor uit te lezen. Dus moet er gewacht worden op 'de geest' en dan maakt tijdgebrek niet meer uit. Dan lees ik tandenpoetsend, plassend, dan ga ik met de bus en neem lange pauzes. Ik hang op pagina 240, op een nog onbekende wolk. Ik moet niet te lang wachten, want anders ben ik alle eerdere verwikkelingen vergeten. Morgen in bad de geest proberen op te roepen?

De hobby die er nooit kwam

In talloze landen geweest en op nog meer wc's gezeten. En tientallen malen gedacht
"Dat zou een grappige verzameling zijn, van wegwerpzakjes voor maandverband."

Nooit aan begonnen. Nu voelt het als te laat. Wanneer kom ik weer in Joegoslavië, in Hongarije, in Noorwegen?
En het had zo leuk kunnen zijn. Spel- en taalfouten vergelijken, de verschillende tekeningetjes, al die soorten papier.

Kali Orexi

(foto: Jeroen)


Garidesse schara [gegrilde garnalen]
Keftedáhia [kleine gehaktballetjes]
Padzaria me karidia [bietensalade met walnoten]
Pikantika fasolia [kruidige witte boontjes]

Zelden kook ik nog van recepten. Vandaag inspireerde "Griekenland; een culinaire ontdekkingsreis", een uitgave van Albert Heijn, me opeens. En wat is het lekker geworden! Natuurlijk was het oog weer velen malen groter dan de maag en is er voor morgen nog ruim voldoende.

Daar ben ik!

Op een vrijdagavond, opeens, daar ben ik dan. Met een eigen weblog. Nog geen flauw idee wat ik er allemaal mee wil gaan doen. Veel schrijven, dat wil ik wel. Wordt vervolgd!