Je probeert eens wat, als aankomend schrijver. De hoofdwet van het moderne creatieve schrijven luidt Show, don't tell. En dus bekwaam ik me met tien anderen elke zaterdag in de juiste vergelijkingen, de prachtigste metaforen. De zintuigen draaien overuren. In het korte verhaal over een leraar de midden in een drukke winkelstraat een jonge moeder tegenkomt, schreef ik:
De hand van het meisje voelde als een glas goede cognac na een perfecte maaltijd.De meester en de klas waren unaniem: too much. Ik wierp nog zwakjes tegen dat het wel de manier was om duidelijk te maken dat de ik-figuur een puike amateurkok is. Zwakjes, want ik was het wel eens met de kritiek: tikje ranzige connotatie licht op de loer, en dat wilde ik niet.
Vrijdag kreeg ik sinds lang Hersenschimmen van Bernlef in handen. De treinreis is lang, het zelf meegebrachte leesvoer uitgeput en ik had naar het boek van de scholier naast me gegrepen. Wat lees ik op pagina 58?
Hoe dun haar vingers aren viel me pas op toen ze me bij de koffie en cognac had ingehaald. Ze hield het glas vast als was het een babyhandje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten