Wij verloren. Dat doen wij wel vaker. Het went nooit helemaal, maar het gebeurt. Ik kijk zo'n avondje geen Studio Sport, maar draag het overigens als een Dame.
Nooit verloren we zo erg. Zelfs na ruim een week laat het zich maar moeilijk beschrijven. Wij verloren met 10-0 van PSV. Het ongeloof was er, de rest van de lange zondag. En de kater maandag. Een echte. Ik kan er pas nu om glimlachen. Voorzichtig, anders doet het pijn. Dat gevoel was lang geleden. Een heusche drankkater, dat was al wat jaren her, dat ik dat voelde, maar een voetbalkater? De laatste echte was in 1978, en midden jaren tachtig nog 'ns, toen die club uit 020 de mat met ons oprolde.
Ik werd op het werk keurig ontzien, ik kan niet anders zeggen. "Je zegt zeker niks." De Utrechtfan kon niet meer gelijk hebben. Later die dag kwam hij met het mopje. "Heb je het gehoord? Rotterdam gaat zijn netnummer wijzigen. 010 kan echt niet meer."
Wat 010, het was geen 0-10. Het was 10-0 (rub it in, toe maar, nog een keer!). Dit mopje klopt niet.
Is mijn gevoel voor taaljuistheid dan toch nog groter dan mijn verdriet? Die gedachte, die troostte me dan toch even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten