Kwam het gesprek op plastificeren, spelen in de vijver of knutselen, en zij holde naar boven om de gesprekspartner met een rest boeklon of de de rubberboot van de kinderen (ongevraagd - aan die kinderen) in de handen van bezoek te drukken. En nog jaren leverde ze wc-rollen in bij de kleuterjuf in, zakken vol.
Als kind zag ik de verbaasde gezichten, de beleefde bedankjes en ik vroeg me in stilte af, of ze dat nou niet kon laten, dat uitdelen (en recyclen - dat noemde ik nog niet zo, maar het was nog beschamender) van al die spullen.
Een greep uit mijn acties van de afgelopen twee weken.
De Stitch 'n Bitch-genoot uit Zutphen beloofde ik wat bolletjes van het garen dat zij juist wilde gaan kopen. Hoeft niet, want ik heb ze en gebruik ze toch niet!
Het schilderij dat ik op het Binnenhof begon is op reis gegaan naar een vers contact, opgedaan in Drenthe. Doe er nog maar een gevilte hoed bij. Schreef ze het woord hoed niet in één van haar brieven?
Collega roept kind en liefde voor paarden en jammer niet op Ameland gekomen, en ik troggel van de liefde een foto af.
Iemand op Ravelry complimenteert mij met mijn halowig (foto). Hup, in een envelop en naar haar toe.
De buurman gaat samenwonen. Ik koop wat voorjaarsbolletjes, kaartje erbij, in een tasje dat nog aan de kapstok hing ...
Zo moeder, zo dochter? OMG, ik ben nog veel erger!
1 opmerking:
die halowig is het enige wat ik leuk vind aan mijn 4de keer chemo-kaal!
liefs!
Een reactie posten