Uit een Zwitserse bak met koopjes nam ik een enkel bolletje garen van het merk Lang mee, type Thalja. Tachtig procent plastic en twintig procent wol, mohair nog wel. Met zo'n enkel bolletje doe je niet veel. En dus wordt het een vlaggetje. Het breit heerlijk. De blauwe mohair verdwijnt en verschijnt tegen een gouden achtergrond. Waar had ik eerder zo'n glimmend gouddraadje in handen?
De vraag komt een keertje in me op, en blijft onbeantwoord. Dan komt de vraag nog een keer, en nog een keer, en het begint te knagen. Ik wil het weten. Ik zal er achter komen.
Ik had eerder zo'n soort draadje in handen, lang geleden, maar wat was het? Iets uit mijn kindertijd? Van speelgoed? Een draadje om in het haar te doen? Nee, ik droeg nooit iets in mijn haar. Zat het aan een sleutelhanger? Er komt niets boven. Vlechten misschien, of die draadjes die een paar jaar geleden zo populair waren, dat skubidu? Nee, het voelt als langer geleden. Het was van plastic, het was dun, het was er. Ik weet het zeker. Maar wat?
Niet aan denken. Juist aan denken. Hoe voelde het? Een tikje rekbaar. Daar is opeens een clou. Wat ik zoek is een tikje rekbaar. Maar wat was het?
Het heeft de kleur van mijn Crocs. Exact de kleur van mijn crocs. Weet ik nu eindelijk waarom ik van mijn crocs houd? Nee, dit spoor loopt dood. Blijven denken. Ernaast denken. Op een zijspoor zetten. Voelen. Proeven. Wol proeven is niet fijn. Dit wolletje is tegengesteld aan wat ik zoek. Glad zoek ik, en ik moet voorzichtig zijn, want het is een beetje scherp. Waar komt dat inzicht vandaan? Maar wat het is, weet ik na een uur in de trein, breiend
("Kun je weet ik niet wat gaan doen in de trein, ga je breien!", riep mijn collega verbaasd uit. Ach ja, masturberen valt me net iets teveel uit de toon.)
nog steeds niet.
Ik heb vertrouwen in mijn hersens, maar spreek ze toch nog even toe. "Je weet het. Rustig maar, het zit ergens. Het komt er wel uit. Blijven denken. Dan komt het echt goed."
's Avonds op de bank, breien en denken. Het gaat komen, ik wil het. En daar is het, daar is het gewoon, alsof het er nooit niet is geweest. Iets van meer dan 16 jaar geleden. Het plastic goudkleurige platte reepje waarmee ik de wikkel van mijn pakjes Malborough Light haalde.
Een denkend hoofd. Overtuig me van groter genot.
2 opmerkingen:
Ina, je hebt me weer laten lachen met je opmerking over wat je wel en niet in de trein kunt doen.
Ik ken het knagende gevoel overigens ook en niets (nou bijna niets)dan dat het antwoord ineens in je hoofd springt. Een vriendin heeft me zelfs deelgenoot gemaakt van háár knagende gevoel: om welke filmhuisfilm heeft ze in het begin van de zomer zo moeten huilen? Dat is alles wat ze weet en ik was er niet bij. Ideetje?
@angeline:
Jouw vriendin lijdt aan een onvervalste Hennie Meijer. Zie mijn blogje http://browniepoint.blogspot.com/2006/09/het-ligt-op-het-puntje-van-mijn-tong.html.
De hulplijn is geopend!
Een reactie posten