’s Ochtends bij binnenkomst en het uurtje na de lunch is de verlichting blauw. Een koele, wat scherpe kleur, die zorgt voor een heldere schaduw van het beeldscherm op het bureau. We worden er alert van, onze biologische klok tikt ‘Ac-tie, ac-tie’. Het schakelt onze klokken ook gelijk. Mijn collega’s en ik worden tegelijk wakker en krijgen tegelijk zin in resultaten boeken, in concrete afspraken maken, in snel to the point komen.Later op de morgen en in de middag verkleuren de lampen langzaam maar zeker naar rood. Naar warm, sfeervol rood. Het miezert buiten en we krijgen zin in warme chocolademelk. We zijn dankbaar dat we mogen samenwerken, sturen onze projecten ‘op relatie’, en we durven buiten de vaste kaders te kijken.
Om ons niet het gevoel overgeleverd te zijn aan de machinerieën, laat staan dat we vermoeden dat we gemanipuleerd worden, hangt in elke werkkamer een bedieningskastje. De temperatuur kan omhoog en omlaag, de lampen kunnen uit – tot we bewegen, dan plingen ze weer aan – en naar believen roder of blauwer afgesteld worden. Er gaan dagen voorbij dat ik er niet bij stilsta, bij de hedendaagse kantoorfilosofie die maar niet paars wil worden. Vandaag bracht mijn huidige Amerikaanse trein-leesvoer me ertoe de dag te beginnen met een koffie uit het grand café. Op de achtste etage kies ik een werkhokje en schuif de lamp geheel op rood. Na twintig minuten naar het kanaal staren komt de vraag in mij op: schoof ik de lamp op rood, omdat ik nog geen zin heb in resultaten, of zoek ik de zingeving buiten, omdat de lamp het wil?
10 opmerkingen:
Hebben jullie echt zo'n lamp? Brrr! Ik ben hier overgeleverd aan de elementen van een oud pakhuis. Ergens doet het piep, de kraan maakt zo'n hard geluid dat je niemand meer verstaat, en weigert heet te worden, en echt koud.
Ik vind dit verhaal ook iets engs en 1984-achtig uitstralen. Is het echt waar of heb je het verzonnen Ina?
Een oud pathologisch lab mét snijzaal is ook niet alles. Wel het verhaal waar alle studenten stil van worden: het putje waarin het bloed wordt afgevoerd. :-)
@Elma: het is niet iets wat ik makkelijk toegeef, maar vooruit, voor deze ene keer dan: er is geen woord van gelogen.
@Elma: het is niet iets wat ik makkelijk toegeef, maar vooruit, voor deze ene keer dan: er is geen woord van gelogen.
ik moet toch nodig een keer bij jullie in het 'nieuwe' pand komen. schijnt heel inspirerend te zijn (zo las ik in de profiel :-) ) en een beetje inspiratie is natuurlijk nooit mis! dan moeten we trouwens van te voren wel even bekijken of er behoefte is aan resultaten of aan relatie en daar dan de verlichting op afstellen ;-)
Ina, wat ben jij gezegend met zo'n geweldige faciliteiten.
Ik ga dit idee doorgeven aan het management van het museum "de Twentse Welle" waar de klimaatbeheersing (temperatuur vooral) ernstig te wensen overlaat, laat staan dat ze nagedacht hebben over verlichting....die is vaak veel te donker in werkruimtes achter de pc.
Maar toch mooi dat we als mensen zo beïnvloedbaar zijn door de kleur van het licht. Ik wilde voor mijn dement wordende moeder ook al zo'n lamp kopen waar ze een aantal minuten intensief in moet kijken, omdat ze daar energieker van zou worden.
Groetjes, J@cq
Wát een werkplek Ina, in elk geval weer heel beeldend verwoord! Om op je reactie op mijn blog terug te komen: ik zal het nog lekkerder voor je maken, die (18 verschillende)kaarten zijn zelfs helemaal gratis tijdens de expositie verkrijgbaar! Jeroen zal Bredaphoto ook wel waarderen denk ik. Op naar Breda dus;-) Als je niet kunt komen, het is tenslotte een heel end, zal ik een setje voor je bewaren! Helaas geen lezende vrouwen ertussen, zelf word ik helemaal lyrisch als ik al die mooie voorbeelden bij jou zie. Ik spaar ze zelf ook al weer een poosje, misschien kunnen we een keer wat uitwisselen...
Klinkt geweldig. Maar ja, als je de hele dag op je voeten staat en loopt te rennen en te vliegen en geen seconde kan zitten (zoals ik in mijn nieuwe baan) dan klinkt alles heerlijk. Maar ik heb het goed hoor. Ga er niet meer weg.
ha Ina, je bent zo stil dat ik je maar ga prikkelen:
http://elsjesemoties.blogspot.com/2008/11/een-stokske.html
Een reactie posten