Coulissenleed

Op vakantie met een tent in Engeland lukt het om de eerste week van Olympische Spelen sportloos door te komen. Een beetje jammer, maar die schade halen we de komende weken nog wel in. Wat niet aan onze aandacht kon ontsnappen was de rel over het schattige meisje dat niet echt gezongen had tijdens de openingsceremonie. Dat ze niet echt zong, dat had de hele wereld wel al gezien, maar ten onrecht had men aangenomen dat ze haar eigen stem playbackte. Maar nee. Zij-die-in-dit-blog-naamloos-zal-blijven heeft Ode aan het Vaderland nooit gezongen. Dat deed de 7- jarige Yang Peiyi.

Ik denk dat ik ook zeven jaar was toen ik mee deed aan een musical. Ik speelde al een aardig deuntje blokfluit en de hoofdrol (een kabouter) was voor mij. Als een soort Papageno mocht ik vier, vijf, zes keer, de wereld veranderen met mijn toverfluit. Ik zou het nog kunnen spelen.

Van je turelure lure
van je wiedewiede wiet
van je turelure lure
van je wiede wiede wiet
wiet!

Hoe het is gegaan, weet ik niet meer. Maar op de avond van de voorstelling zat ik, onzichtbaar voor het publiek, achter een gordijn. Ik speelde het deuntje als de verse kabouter de fluit aan haar lippen zette. Ik stoorde me eraan dat zij haar rechterhand het dichtst bij haar mond hield en haar vingers op een volstrekt onechte manier bewoog. Maar verder vond ik het gewoon spannend en leuk. Pas bij het applaus, toen ik nog steeds op de stoel zat en ik de rest zag buigen kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte.

Misschien gaat het bij Yang Peiyi wel net als bij mij. Op het moment van de voorstelling is de plek in de coulissen niet zo belangrijk. En valt het muntje pas later. En dan hoop ik dat ook zij zich voorneemt: dat was eens maar nooit weer. Dat podium is voor mij!