De jongste heeft een aankoop via internet gedaan. Met mijn creditcard. Het is een verrassing. Hij schrikt van mijn schrik. Voor het bedrag had ik een kleine auto of een half dak zonnepanelen kunnen kopen. En ik heb dat geld maar tenauwernood. Of eigenlijk helemaal niet.'t Is een tapijt. Een groot, geel tapijt met wat abstracte figuren. Zogenaamd handgeknoopt. Ik zie de eerst lus in gedachten al loshangen.
Ik vertel wat me is overkomen op het zangkoor. "Zes bij tien meter?? Hoe past dat in jouw bungalow?" snibt een donkerharige vrouw. "Ik heb een grote hoekwoning." Mijn verdedigende houding snap ik zelf niet.
"Hoe laat ga jij naar huis?" vraag de vrouw die naast me zit en die met mij mee zal rijden. Ik zie haar schouders hangen.
"Na de pauze?" opper ik.
Ze barst van opluchting in huilen uit. Ook zij is moe.
1 opmerking:
we hebben vast telepatisch contact gehad vannacht. zie mijn blog (maar pas over een uur, ik moet het nog intypen)
Een reactie posten