Niet verstuurde brief (3)

Beste Frank,

Het wordt aanstaande donderdag een rommeltje rond maat 65 in het zesde deel. De midi-files schieten in een onaangekondigde halvering van het tempo. De brave oefenaars die slecht noten kunnen lezen zullen jouw aanwijzingen niet kunnen volgen. Dat je het maar vast weet.
En dat je nu dus weet dat ik aan het oefenen ben. Na jaren Bach, wat in mijn USKO-tijd op de harde schijf is gebrand, Mozart, dat ik van blad las, en Verdi, waarbij ik op de zangmaat leunde, moet ik er nu weer aan geloven.
Frank, ik vind Haydn's Jahreszeiten niet te pruimen. Ik doe mijn best. Ik wil geloven dat de wereld rond 1800 behoefte had aan een nieuw elan, aan vrolijkheid, aan deze hopsasa. Maar man, wat een triestmakende vrolijkheid. Een kwestie van wennen. O, vast. En ik heb mezelf voorgenomen: geen gezeur over Haydn op donderdag. Mijn excuses dat ik afgelopen repetities 'Twee ogen zo blauw' door de ruimte liet schallen. Maar dat is echt gejat van 'Komm, holder Lenz'.
In juni ga ik, op Buitenkunst, een weekend voorslagen en versieringen oefenen. Da's nog ruim op tijd voor het concert. Zie je wel dat ik mijn best doe?
Maar hoef ik het dan asjeblieft niet mooi te vinden? Mag ik gewoon terugverlangen naar Bach, en me verheugen op Britten die ooit gaat komen, en Verdi revisited?
Mijn muziekliefde heeft gewoon een gat. Laat 1775 tot 1875 maar zitten. Ik pak 't wel weer bij Mahler op.
Hoe dan ook, ik zit achteraan, ik heb geoefend en ik zal niet al te lastig doen.
Tot donderdag,
Ina

P.S. Niet de troepen scheiden en dan wij met jou en de mannen met de Bernadette laten oefenen, hè? Noch andersom. Alsjeblieft! Ik heb geoefend (soort van). Dat doe ik anders nooit meer!